When the past becomes our future ft Cameron Dallas

2.

Eenmaal binnen nemen we een tafeltje en bestellen we wat. Een cappuccino, dat drink ik altijd, eigenlijk ben ik er ontzettend verslaafd aan. Een dag zonder zou ik echt niet kunnen leven. Ik richt me dan tot Joyce.

'Dus, naar waar? Ik dacht aan de Caraïbische eilanden. Ik wil wel graag naar een warm eiland gaan,' zeg ik tegen haar. Ik kijk haar afwachtend aan. Wat zou ze ervan vinden. Waarschijnlijk denkt zij weer groots en uitdagend. Ik zie een beginnende grijns bij haar. Oké, ze heeft weer zo een debiel idee.

'Naar Ibiza,' begint ze en ik kijk haar al aan. 'Ja, Scarlett. We zijn in de tijd van ons leven dat we moeten gaan feesten. Laten we naar daar gaan,' zegt ze er dan bij. Ik weet het echt niet. Uitgaan is nooit echt iets voor mij geweest, niet dat ik het niet leuk vind. Ik ga soms wel eens weg, maar niet om het super vaak te doen.

'Ik weet het niet,' zeg ik tegen haar en neem een kleine slok van mijn cappuccino.

'Jawel, één weekje Ibiza, daarna zullen we een weekje ergens anders gaan. We moeten gewoon naar Ibiza gaan,' zegt ze tegen me. Ik denk er even over na. Een weekje Ibiza en een weekje Caraïbische eilanden dan. Dat zie ik dan wel zitten, maar dat weekje Ibiza gaat vermoeiend zijn. Joyce heeft wel gelijk, vaak geef ik aan haar toe om toch te gaan naar ergens en telkens zou ik het me beklaagd hebben dat ik niet gegaan zou zijn.

'Oké één weekje Ibiza, maar dan gaan we naar de Caraïbische eilanden,' zeg ik tegen haar met de nadruk op één. Ik kijk eens rond in het koffiehuis en neem nog een slok. Ik zie een groepje jongens binnenkomen. Ik zit langs de kant dat je iedereen ziet binnenkomen. Joyce met haar rug ernaar toe. Ik neem ze één voor één in me op. Het zijn er vijf. Ik blijf naar hun kijken. Ja, knap dat zijn ze zeker.

'Scarlett,' hoor ik Joyce ergens in mijn achterhoofd zeggen. Ik zie dat ze haar omdraait en de jongens ziet.

'Zie dat de kwijl er niet uitvalt,' grinnikt ze en ik richt mijn blik naar haar en sluit mijn mond. Ik laat mijn blik nog eens over hun glijden. Die meest rechtste is het knapst. Als ik hem naar mij zie kijken, kijk ik weg.

'Ga praten, die rechtse zit heel de tijd naar je te kijken,' zegt ze tegen me. Ik schud mijn hoofd. Nee, aanspreken doe ik echt niet. Ik ben echt niet gek hoor.

'Komaan Scarlett hup hup,' zegt ze tegen me en neemt mijn cappuccino af. Ik kijk haar boos aan.

'Geef terug,' zeg ik tegen haar en nu schudt zij haar hoofd. Ze knikt naar de jongen. Ik zucht eens en zet me dan toch recht. Ik loop naar hun tafel en ga naast die jongen staan.

'Hey, ik vroeg me af of jullie niet bij ons wouden zitten,' zeg ik met mijn meest sexy glimlach.

'Tuurlijk schat en mag ik ook je nummer?', vraagt die rechtse aan me. Ik kijk hem aan en voel dan opeens zijn hand op mijn kont. Ik slaag het weg en kijk hem aan.

'Liefje, kom gewoon mee met ons,' zegt een andere en ze beginnen te grijnzen. Ik kijk eens boos naar hun en kijk hun allemaal aan.

'Nee dankje en trouwens laat alles maar zitten,' zeg ik en stap terug naar mijn plaats. Ik laat me neer ploffen en neem mijn cappuccino en drink er nog een slok van. Wat denken die gasten wel niet, zoiets kan gewoon niet. Zo'n jongens kunnen me echt gestolen worden.

'En?', vraagt Joyce dan aan mij. Dan heeft ze het dus niet gezien.

'Je mag ze hebben, ze zijn maar op één ding uit,' zeg ik tegen haar en drink mijn laatste slok uit. Ik leg wat geld op tafel en kijk naar Joyce.

'Hier is het geld voor mijn cappuccino, ik ga. Naar de winkel en ik zal je het laten weten of ik mag,' zeg ik met een glimlach. Ik neem mijn gerief en stap naar buiten. Ik zie de jongens weer kijken en geef ze een boze blik. Dan stap ik buiten.