When the past becomes our future ft Cameron Dallas

7.

Na een tijdje hebben we beide genoeg gegeten. Ik kijk nog eens op de wandklok. Het is nu drie uur in de namiddag. Ik moet maar eens gaan.

'Joyce, ik zie je morgen heel vroeg. Ik ga maar weer eens,' zeg ik tegen haar en zet me recht. Ik heb met Joyce weer kunnen lachen en doen, ook heeft ze gezegd dat ik hem echt moet proberen loslaten, maar dat ga ik echt niet doen.

'Neem de rest van de pannenkoeken nog mee. Je mama mag ze hebben want ik kan er niks meer mee doen,' zegt Joyce tegen me. Ja, Joyce woont al alleen en ze heeft een punt. Anders worden ze toch slecht.

Ik neem afscheid van Joyce. Maar eigenlijk niet voor lang en stap de straat op naar huis. Ik kijk naar de jongens. Er komt me iemand tegen gelopen en hij is ontzettend knap. Ik stap dan door en stap nog last minut opzij. Ik wil niet tegen hem aan lopen. Ik stap dan rustig verder door naar huis, maar kijk nog eens om naar de jongen. Hij had me niet eens opgemerkt.

Met de pannenkoeken in mijn handen stap ik het huis binnen.

'Mam, we hebben pannenkoeken gebakken en deze zijn nog voor jou. Oh ja, wil je ons morgen om half zes wel naar de luchthaven vervoeren?', vraag ik dan aan haar met mijn liefste glimlach.

'Natuurlijk liefje,' zegt ze tegen me. Ik glimlach dan. Dan vertelt ze nog dat mijn jurk aan een kapstok hangt in mijn kast, gewassen, gedroogd en gestreken. Ik knuffel mijn mama. Wat ben ik blij met haar. Ik loop snel naar boven en leg mijn rood jurkje nog in mijn koffer. Zo, nu is alles klaar. Ondertussen is het al vier uur geworden. Mijn mama en ik hebben besloten om binnen een uur frietjes te gaan halen en dan samen nog een film te kijken. Maar dat ik wel ten laatste om negen uur in mijn bed lig. Het gaat morgen een vermoeiende dag worden dus ik moet wel genoeg uit gerust zijn ervoor. Ik wil morgen ook niet als een zombie rond lopen.

Ik loop naar beneden en merk dat mijn mama al achter de frietjes is. Ik ruim de tafel op en maak hem klaar om te eten. Niet veel later komt ze binnen.

'Frieten!', roep ik blij en opgewekt. Ja, dat is ontzettend lang geleden. Mama lacht eens om de manier dat ik het zeg. Ze zet alles op tafel en geeft de mini loempia's die ik wou. Samen met de frieten begin ik alles op te eten. Niet veel later zit ik vol.

'Ik zit helemaal vol,' zeg ik lachend tegen mama.

'Ik ook,' lacht ze dan. We ruimen alles af en nestelen ons in de zetel. We zetten een film op en beginnen die te zien.

Het is niet zo een speciale film, het is de laatste film van de divergent series. Die moesten we beiden nog zien dus die gingen we samen echt nog zien. Ik neem er een zak chips bij en een bak popcorn. Dan zitten we helemaal klaar ervoor.

De film is gedaan en ik kijk op de klok, het is ongeveer acht uur. Ik ga me klaarmaken om te gaan slapen. Ik help mijn mama nog even met alles weg te zetten, maar dan loop ik rustig naar boven en maak ik me klaar om te gaan slapen. Als het dan rond negen uur is lig ik goed in mijn bed. Nu kan ik goed slapen, het zal wel moeten. Ik moet goed uitgerust zijn.

Alleen nog voor ik inslaap val denk ik weer aan vroeger. Ik denk altijd aan vroeger. De laatste tijd meer, hoe het komt weet ik wel niet. Maar het stoort mij niet dat ik aan die tijd denk. Het was een leuke tijd en dat zal het altijd blijven in mijn herinneringen. Soms vraag ik me af of als ik niet verhuisd zou zijn, hoe mijn leven er dan zou uitzien. Zou ik nog steeds zo close met hem zijn of juist niet. Zouden we uit elkaar gegroeid zijn. Ik weet het niet, maar als ik zou mogen kiezen, kies ik beslist voor het eerste.