When the past becomes our future ft Cameron Dallas

21.

Langzaam stappen we het ziekenhuis uit.
'Scar, ik wil niet meer dat je drinkt,' zegt Cameron dan en ik kijk naar hem op.
'Nee, ik ga nooit meer zoveel drinken beloofd,' zeg ik dan tegen hem. Niet meer drinken? Nee dat doe ik toch nooit.
'De komende week drink je toch niet meer,' zegt hij dan. Ik weet dat hij het doet om goed te doen maar ja, ik zal wel dat weekje volhouden. Het zal wel moeten.
'Oké, deze week dan,' zeg ik dan tegen hem en ik neem zijn hand vast. Samen stappen we richting het hotel. Vast zullen Joyce, Nash en Matthew nu samen zitten. In die korte tijd zijn we toch al een echte vriendengroep geworden.

Het hotel is al binnen oogbereik en we stappen al iets sneller er naar toe. Ik kijk naar Cameron en ik glimlach zwakjes dan.
'Mag ik op je rug?', vraag ik dan heel lief aan hem. Hij kijkt me even aan van kan je niet stappen, maar gaat dan toch voor me staan. Ik spring op zijn rug en hou me goed vast.
'Dit is leuker lopen voor mij,' zeg ik dan tegen hem en hij lacht eens.
'Voor jou ja,' zegt hij dan. Ik druk dan kusjes op zijn wang en ook in zijn nek omdat ik er daar beter bij kan. Ik hoor hem wat goedkeurend mompelen.
'Is het leuker lopen?', vraag ik dan aan hem en ik druk nog wat kusjes.
'Oké, het is inderdaad leuker lopen,' stemt hij in waardoor ik breed moet glimlachen.

Ik spring van zijn rug af als we bij het hotel zijn en ik zoen  Cameron even. Gewoon omdat het kan en mag en oh ja zeker niet te vergeten zijn ontzettend zachte lippen die zo goed voelen tegen de mijne. Door dat laatste doe ik het, maar ook omdat ik van hem hou. Ik zou nooit gedacht hebben dat ik hem hier zou tegenkomen, of zo snel verliefd zou raken, maar het tegendeel is bewezen en ik ben er blij om, want ik hou echt van hem.

Dan laat ik zijn lippen los. 'We zullen maar naar binnen gaan,' zeg ik tegen hem en ik neem zijn hand vast en ik trek hem mee naar binnen. Eenmaal Joyce me heeft opgemerkt springt ze recht en loopt ze naar me toe. Zoals ik al gedacht had zijn Nash en Matthew er ook en zetten die zich ook recht. Joyce vliegt op mij af en knuffelt me dan heel stevig.
'Ja Joy, het is goed, laat me maar los,' zeg ik dan tegen haar en ze laat me dan langzaam los.
'Jij drinkt nooit meer,' zegt ze dan en ik zucht erom. Cameron kijkt ook op ervan en hij grijnst naar mij.
'Ja babe nooit meer,' grijnst hij dan. Ik zucht eens diep.
'Wat jullie willen,' mompel ik dan tegen ze en Cameron grijnst nog steeds. Ik kijk hem even boos aan en dan knuffelen Nash en Matthew mij.
'Ja Scar, nooit meer,' zeggen ze beide dan. Ik rol eens met mijn ogen.
'Ik ben oké, waarom dan zoveel gedoe erom?', vraag ik dan aan hun en ik kijk ze aan.
'Omdat we je niet kwijt willen,' zegt Cameron dan en ik draai me naar hem om.
'Cam je raakt me niet kwijt,' zeg ik dan tegen hem en ik streel even zijn wang.
'Waarom moest je dan zoveel drinken? Ik zei genoeg en jij dronk nog,' zegt hij dan. Dan rol ik met mijn ogen. Gaat het erover blijven gaan.
'Ik ben in de stad als jullie me zouden zoeken,' zeg ik dan tegen ze en zonder nog een woord te zeggen draai ik me om en loop ik weg het hotel uit.
'Scar, ik bedoelde het niet zo luister even,' hoor ik Cameron nog roepen, maar ik negeer het.

Ik loop de stad rond en ik denk na erover. Ja, ze mogen het wel eens zeggen, maar wanneer ze er blijven over bezig zitten wordt het me altijd te veel en dan vlucht ik weg zoals nu. Ik zit om een bankje en uit de verte zie ik Nash afkomen.
Nash? Waarom hij, kon Cameron me dan niet zoeken? Ik heb niets tegen Nash hoor, nee hij is een hele lieve en leuke jongen. Maar ik had wel verwacht dat Cameron zou komen.