When the past becomes our future ft Cameron Dallas

24.

Cameron kijkt geregeld naar me, om me in het oog te houden.
'Zou je het erg vinden als ik even alleen weg ga?' Vraag ik dan zachtjes aan hem.
Hij kijkt me direct aan. Ik sluit mijn ogen al voor wat gaat komen. Ik verwacht een uitbrander. Maar ik voel zijn lippen op de mijne. Zachtjes zoen ik mee tot hij loslaat.

'Je begrijpt toch dat ik je niet zomaar nog alleen weg laat gaan,' zegt hij. Dit is beter dan een uitbrander, maar hij gaat me niet laten gaan.
'Maar ik ga voorzichtig zijn, ik ga gewoon in de stad even wandelen, niets meer,' zeg ik dan zachtjes tegen hem. Hij neemt mijn handen goed vast.
'Nee, Scar, ik laat je helemaal niet alleen rondlopen,' zegt hij dan tegen me.
Ik zucht even dan en ik kijk gewoon weg. Ik laat hem los dan.
'We gaan dan maar,' mompel ik. Ik loop met hem naar mijn hotel en dan laat ik zijn hand los en loop ik zelf naar boven. Ik loop Joyce en mijn kamer in en ik doe de deur voor Cameron zijn neus dicht. Ik wil gewoon even alleen zijn waarom begrijpt hij dat niet.

Ik hoor geklop op de deur. 'Scar let me in,' smeekt hij dan.
'Cam, ik wil even alleen zijn,' zeg ik dan zachtjes en ik denk even na.
'Wacht maar in de bar, ik kom wel zometeen,' mompel ik dan en ik zet me recht. Ik loop naar de badkamer en ik zet de douchekraan open. Rustig kleed ik me uit en ik ga eronder staan. Ik laat de stralen over me heen gaan en ik doe mijn natte haren naar achter.
Ik denk na, ik wil gewoon eens alleen kunnen zijn, ik was jaren zonder hem en nu hij er is, is hij zo ongerust om de kleinste dingen al.

Even later ben ik klaar, ik zet de douche kraan uit en ik stap ervan onder. Ik droog me af en ik doe dan een zwart jeansshortje aan met een witte top erop en ik doe er een licht jeanshemd erover aan. Ik kijk even in de spiegel. Mijn haren laat ik gewoon stijl en ik zet mijn zonnebril erin. Ik doe mijn schoenen dan aan en ik stap naar de bar met mijn mobiel in mijn hand. Ik kom binnen en ik zie iedereen bij elkaar zitten en naar mij kijken. Ik draai me dan direct om en ik zet me in de zetel in de hal.
Ik zie ze naar me kijken vanaf daar maar niemand komt naar me toe, daar ben ik blij om.

Ik kijk even rond me en een meisje komt naar me toegelopen.
'Hey, ben jou de vriendin van Cameron?', vraagt ze dan en ik kijk raar op.
'Van Cam? Ja, maar hoe weet je dat?', vraag ik dan aan haar.
'Ik volg je nu ook op instagram,' zegt ze en ik knik maar, oh ja ik had zoveel volgers erbij door mijn post omdat Cameron bekend is.
Ik praat nog even met het meisje en ze wilt een foto met mij wat dat ook goed is. Dan is ze weg en ik kijk rond. Een klein jongetje zie ik helemaal alleen rond lopen. Ik loop naar het jongetje toe en ik hurk me bij hem neer.
'Hey, ben je je ouders kwijt?', vraag ik dan lief en hij knikt. Ik til hem dan op. 'Dan gaan we ze zoeken. Hoe noem je?', vraag ik lief en ik loop dan naar de balie.
'Liam Groove,' zegt het kleintje en ik glimlach zwakjes. Ik schat hem vijf à zes jaar. We komen bij de balie aan en ik richt me tot de man die erachter staat.
'Dit jongetje is zijn ouders kwijt, Liam Groove noemt hij, misschien kunt u eens bellen,' zeg ik lief dan tegen de man. Achter mij hoor ik opeens Liam geroepen.
'Mama papa!', roept Liam dan luid terug. Ik glimlach zwakjes erbij zet hem op de grond. Het bellen is dus niet meer nodig. Ik stap ook naar zijn ouders dan.
'Ik zag hem hier alleen dus ik was met hem naar de balie geweest,' zeg ik dan tegen hun en ze knikken me dankbaar. Na terug even gepraat te hebben loop ik maar naar de bar en ik zet me zwijgend naast Cameron en ik kijk op mijn mobiel.