When the past becomes our future ft Cameron Dallas

12.

We zitten in onze hotelkamer. Joyce is me helemaal aan het opmaken.

'Niet te veel hé, ik wil nog steeds mezelf zijn,' zeg ik tegen haar en glimlach eens zwak.

'Je gaat nog steeds jezelf zijn en geen jongen zal zijn ogen van je kunnen afhouden,' zegt ze tegen me. Ik glimlach er zwak door. We hadden eerst hier nog ons avond eten gegeten en het is nu al half negen. Joyce is met mij begonnen. Ze zegt dat ik er deze avond perfect ga uitzien voor Cameron. Ik weet niet waarom, maar het lijkt echt alsof wij al een band hebben. Maar na een kwartier kan dat nog niet. Het voelt gewoon alsof ik hem al veel langer ken.

'Ik ben klaar,' zegt Joyce dan na nog een kwartier. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik moet toegeven, veel is het niet, maar wel meer dan mijn dagelijkse mascara die ik opdoe. Ik kijk naar mezelf. Ik zie er echt goed uit zo. Dan kijk ik naar Joyce.

'Dank je,' zeg ik en omhels haar.

'Wees nu maar voorzichtig met mijn kunstwerk,' zegt ze en ik lach eens samen met haar. Ik loop naar de kledingkast. We hebben al onze kledij al in de kast weggehangen. Ik neem mijn zwart jurkje eruit en doe het dan voorzichtig aan.

'En?', vraag ik dan onzeker aan Joyce.

'Scarlett je bent prachtig! Ik ga wel je haar toppen nog krullen,' zegt ze en ik glimlach erdoor. Ik laat haar doen en dan om kwart na negen ben ik helemaal klaar. Nu moet Joyce haar nog klaarmaken.

'Bereid jij je maar voor op deze avond, ik kan mezelf wel klaarmaken,' zegt ze tegen me en ik glimlach. Ik neem mijn mobiel en ga op bed zitten ik kan niet wachten tot ik een bericht heb van Cameron met erin dat ze beneden staan te wachten op ons.

Na een halfuur is Joyce dan ook klaar. Ik kijk naar het uur. Kwart voor tien. Ze kunnen er elk moment gaan zijn. Ik kijk naar Joyce.

'Cameron gaat helemaal weg van je zijn,' zegt ze tegen me. Ik lach eens. Ik hoop echt dat het waar is.

Een hele dag heb ik ook nog niet aan mijn vroegere buurjongen gedacht. Dat komt vast door Cameron die geeft me afleiding. Waar ik ook blij om ben. Als deze avond goed zou verlopen kunnen we misschien een hele vakantie hier met ze afspreken. Dat zou ik echt super vinden. Een hele vakantie met Cameron. Ik weet niet waarom maar hij heeft iets. Iets in hem trekt me aan. Misschien ook gewoon het feit dat het lijkt alsof ik hem al jaren ken. Ik wil gewoon heel mijn vakantie met Cameron doorbrengen. Ja ik wil niets liever.

Dan gaat mijn mobiel af.
Cameron: Wij staan beneden klaar X

Ik kijk naar zijn berichtje en kijk dan naar Joyce.

'Hij stuurde een X,' roep ik bijna uit blijdschap uit.

'Ja, maar moeten we misschien dan niet naar beneden gaan als hij er is,' zegt ze terug. Ik knik dan. Ik zet me recht en ga nog voor een laatste keer voor de spiegel staan. Ik neem mijn tasje en voor ik mijn mobiel erin stop kijk ik nog even naar het berichtje.

Ik: We komen X

Dat is dan wat ik terug stuur. Zo weet hij tenminste dat we komen. Ik stop mijn mobiel weg. Ik hang mijn tasje mooi over mijn schouder. Het past perfect bij mijn kleedje omdat het ook gewoon een zwart tasje is. Ik trek mijn jurk nog eens goed en dan kijk ik naar Joyce.

'Hoe zie ik eruit,' vraag ik dan voor de zekerheid nog eens voor de zoveelste keer.

'Scarlett, je ziet er prachtig uit, maar laat ze niet te lang wachten,' zegt Joyce dan. Ik knik. Ik neem de kamersleutel en we stappen naar buiten, nadat ik nog een laatste blik in de spiegel heb geworpen. Ik trek de deur dicht en dan stappen we naar de lift. We laten eerst de mensen buiten die eruit komen stappen en dan stappen we de lift in. Ik druk op het knopje van gelijkvloers en kijk dan in de spiegel van de lift.

'Wees niet zo onzeker,' zegt Joyce dan tegen me. Ik knik en kijk niet meer naar de spiegel. Dit moet een perfecte avond worden.