Ik kijk de straat rond ondertussen ik op een redelijk snel tempo naar Joyce. De zon heb de straat al verlicht en hoewel het nog maar kwart voor negen is, geeft de zon al veel warmte. Hier zal het ook goed weer zijn, denk ik in mezelf en glimlach eens. De meeste mensen die nu op straat lopen zijn op weg naar een bakker of iets in die aard. De meeste normale mensen komen niet bij mensen langs om negen uur in de ochtend. Buiten mij gerekend natuurlijk. Ik ben bij het huis van Joyce en bel aan.
Na nog vijf keer bellen wordt er uiteindelijk open gedaan, ik zie Joyce met een slaapgezicht en een badjas aan.
'Wat zie jij er fris uit,' grinnik ik. Ze mompelt wat terug en ik grinnik nog eens. Ik stap dan langs haar naar binnen en laat me in de woonkamer op de bank vallen. Ik kijk naar Joyce die achter me aan komt geschuifeld. Ik lach eens om haar. Joyce is echt geen ochtend mens.
'Ga je klaarmaken, we moeten ons hotel en ons vliegtuig boeken voor morgen,' zeg ik tegen haar. Ze knikt en gaapt eens. Ik grinnik nog eens en dan verdwijnt ze naar boven.
Mijn gedachten glijden weer weg. Aan Joyce vertel ik ook vaak dingen van vroeger, van voor ik hier woonde, dus ook van de buurjongen. Ze vindt het altijd grappig als ik erover begin. Ze vindt gewoon dat ik hem niet kan loslaten, ja dat is gewoon ook echt zo, maar ik wil die tijd ook gewoon niet loslaten.
Dan komt Joyce van de trap gesprongen, ik lach eens om haar. Ze ploft naast me neer en neemt direct haar laptop. Ze opent de site voor de vliegtuig tickets en voor een hotel te zoeken.
'Dus eerst vliegtuig,' zegt ze met een grote glimlach. We kijken naar de verschillende vluchten en nemen één om acht uur in de ochtend. Deze keer zal ze wel vroeg mogen opstaan. Ja, het zal moeten of we missen onze vlucht. We moeten zeker twee uur op voorhand op de luchthaven zijn dus dat wordt om vier, vijf uur opstaan. Dan zal ik deze avond vroeg in mijn bed kruipen.
Dan kijken we voor het hotel. Het is een luxe resort, ik ga het daar zeker wel leuk vinden.
Niet veel later is alles geboekt, ook voor de Caraïbische eilanden. Ik glimlach breed. Ik heb er echt zin in.
'Is je koffer al gemaakt?', vraag ik aan haar met een glimlach.
'Zo goed als,' zegt ze tegen me. 'De jouwe?', vraagt ze dan erachter.
'Helemaal, alleen nog mijn rood jurkje en dan badkamer gerief,' zeg ik tegen haar en ze knikt.
'Weet je, ik denk heel de tijd weer aan vroeger. Ik vraag me af hoe het nu met hem is en wat hij gaat studeren. Ik wil hem gewoon nog eens zien, ik probeer hem te zoeken via sociale media, maar ik vind hem nergens. Misschien ook logisch, ik ken zijn naam ook wel niet, maar ik blijf gewoon zoeken,' zeg ik tegen haar. Ze lacht eens en kijkt me aan. Ik weet gewoon wat ze denkt.
'Scarlett, jij blijft altijd aan hem denken. Laat hem toch, waarschijnlijk is hij jou al lang vergeten,' zegt ze tegen me. Ik denk daar even over na. Misschien ja, maar iemand waarmee je vroeger al je dagen mee doormaakte vergeet je toch niet zomaar. Dat vind ik ook toch, dat heb ik toch. Hem vergeten, nee dat ga ik echt niet kunnen. Hij was vroeger veel te belangrijk voor me.
Ik kijk eens op de wandklok die omhoog hangt aan de muur. Bijna twaalf uur al. Het is dus eigenlijk tijd om te gaan eten.
'Joyce we moeten volgens mij iets eten. Zullen we pannenkoeken bakken?', vraag ik dan met een glimlach aan haar. Ja, ik heb er zin in. Dan eet ik mijn middageten hier en ga ik in de avond thuis eten. Ik moet mijn mama wel nog vragen om ons morgen ochtend naar de luchthaven te brengen, maar dat zal vast geen probleem zijn.
'Ja pannenkoeken, super we beginnen er nu aan,' zegt ze enthousiast en ik loop achter haar naar de keuken. We beginnen dan met het deeg te maken. Dat is altijd één gelach en gedoe.
JE LEEST
When the past becomes our future ft Cameron Dallas
Fiksi PenggemarHem, mijn oude buurjongen, ik krijg hem niet uit mijn hoofd en ik ben al jaren weg daar. Wat is dat toch me, ik weet het niet en Joyce wordt er ook gek van. Het ergste van al, ik kan me niets meer van hem herinneren, daarmee bedoel ik zijn naam, dat...