When the past becomes our future ft Cameron Dallas

8.

Met het irritante geluid van een piepende wekker word ik wakker. Urgh, wat haat ik het zo vroeg opstaan. Ik kijk op mijn wekker, het is nu dus wel degelijk vier uur in de ochtend. Maar oké, binnen een uur en een half moet ik al naar de luchthaven vertrekken. Ik neem mijn mobiel en met een grijns stuur ik een bericht naar Joyce.

-Al wakker? X- stuur ik naar haar. Ik kon het gewoon niet laten om da te sturen. Als mijn buikgevoel juist is, heb ik haar waarschijnlijk wakker gemaakt, die gedachte laat me nog meer grijnzen.

-ZOT! Het is vier uur! vier uur Scarlett!- Stuurt ze naar mij terug. Ze is er dus door geïrriteerd, maar nu is ze wel wakker.

-Maak je klaar we komen je binnen een uur ophalen x- Stuur ik dan terug en leg mijn telefoon weg. Ik moet mijn handbagage nog maken. Maar veel moet daar niet in. Mijn telefoon en mijn lader moet mee, mijn IPad en de oplader ervan ook en dan nog wat andere spullen dat ik direct bij de hand moet hebben. Maar me eerst douchen en klaar maken nu. Ja, ik moet mijn badkamer gerief nog in mijn koffer stoppen. Ik neem mijn outfit die ik klaar had gelegd voor vandaag en loop ermee naar de badkamer. Ik draai de douche kraan open en kleed me rustig uit. Ik ga onder de douche staan en douch me rustig. Mijn laatste douche hier voor de komende twee weken. Als ik helemaal klaar ben stap ik ervanonder en droog ik me af. Ik doe mijn kleren aan en poets dan mijn tanden. Dan mijn make-up en als ik klaar ben loop ik met twee kleine zakjes, voor mijn tandenborstel en dat gerief en voor mijn make-up, naar mijn kamer terug. Ik stop het in mijn koffer en steek hem dan weg. Zo, dat is klaar. Ik kijk naar mijn klok, kwart voor vijf, nog een kwartier en we vertrekken naar Joyce. Ik stap mijn kamer uit en ga naar beneden.

'Eerst de tafel dekken dan mam oproepen,' mompel ik in mezelf. Als ik dan beneden ben sta ik voor een verrassing. Mama is al op en heeft de tafel gedekt. Er zijn zelfs al ontbijtkoeken. Ik kijk glimlachend naar mama.

'Dank je mam,' zeg ik tegen haar en knuffel haar lang. Dan zet ik me aan tafel en neem een chocolade koek.

Niet veel later zijn we beiden klaar. We hebben samen lekker ontbeten en nog wat gebabbeld. Nu wordt het tijd dat we moeten vertrekken naar Joyce. Ik loop naar boven, ik neem mijn bordeaux rode trolley en mijn tas, die tas dient voor de handbagage. Dan sta ik voor de deur. Eigenlijk ben ik best nerveus, de eerste keer dat ik alleen op reis ga. Het is ook niet zomaar een reisje eerst naar Ibiza en dan naar de Caraïbische eilanden. Ik ben ook wel blij dat mama een deel mee betaald heeft. Dan neem ik mijn telefoon en open het gesprek met Joyce.

-We komen er aan!- Stuur ik naar haar en ga dan in de auto zitten. Mama neemt naast me plaats en kijkt me even aan voor ze de auto start.

'Niet te nerveus?', vraagt ze aan mij ondertussen we naar Joyce rijden. Ze kent me gewoon te goed om niet aan me te merken wanneer ik nerveus ben en wanneer niet.

'Jawel mam en niet een beetje,' zeg ik tegen haar en glimlach eens nerveus.

'Alles komt goed,' is nog wat ze gezegd heeft voor we voor het huis van Joyce staan. Ik stap uit en bel aan. Een enthousiaste Joyce komt rond mijn nek gevlogen ik lach eens. We zien hier allebei al ontzettend lang naar uit. Ik open de koffer van de auto en leg haar bagage naast de mijne in de auto. Dan stappen we in, ik van voor op de passagiersstoel, Joyce op de achterbank. Mama zet de muziek op en zo rijden we naar de luchthaven.

Dan wordt het tijd om afscheid te nemen als we er zijn.

'Mam, ik bel je wanneer we zijn aangekomen. Ik ga je missen. Tot binnen twee weken,' zeg ik tegen haar en knuffel haar bijna plat.

'Ja lieverd, ik ga je ook missen. Maar je gaat een leuke tijd beleven dus veel plezier,' zegt ze. Ik knik en pink een traantje weg. Dan zeg ik nog voor een laatste keer dag en stappen we naar de incheck balie. Nu is het echt zover. We gaan echt alleen weg. Om eerlijk te zijn kijk ik wel uit naar Ibiza, om de één of andere reden lijkt me een week feesten erg leuk.