When the past becomes our future ft Cameron Dallas

9.

Stukken die onderlijnd zijn, zijn eigenlijk in het Engels gezegd. Ik schrijf dus zelf geen Engels.

We zijn ondertussen al geland. De tijdens de vlucht heb ik nog een uurtje kunnen slapen, waar ik blij om ben want ik ben echt nog moe door het vroege opstaan. We stappen het vliegtuig uit en je voelt dat het al erg warm is. Ik ga veel plezier hebben deze komende weken.

'Waar is ons hotel?', vraag ik aan Joyce. Ik heb geen idee, zelfs niet hoe het noemt, ben het helemaal vergeten.

'Eumh, tegen het strand. Ik zeg tegen de taxi-chauffeur wel gewoon de naam zeggen,' zegt Joyce. Ik knik. Dat is misschien wel een goed plan. Na een tijdje zijn we dan de luchthaven uit. Wat ben ik blij dat ik daar weg ben. Ik vind de luchthaven eigenlijk niet zo een leuke plek. We nemen een taxi en geven hem de naam van het hotel. We vertrekken er naartoe.

'Wat zullen we vandaag nog doen?', vraag ik aan haar. Ja, we zijn nog maar iets na de middag, dus we kunnen nog veel doen.

'Eerst nog naar het strand en dan ons klaarmaken voor ons eerste feest hier,' zegt ze. Ik moet eens lachen.

'Het was te denken. Maar goed,' zeg ik tegen haar. Als we er zijn betaal ik de taxi-chauffeur en stappende uit. We staan nu voor een groot hotel. Het ziet er best mooi uit. We stappen ontzettend enthousiast binnen.

'Goede dag, hoe kan ik jullie helpen?', vraagt de meneer die achter de balie staat. Ik glimlach vriendelijk.

'We hebben geboekt op de naam Adams,' zeg ik vriendelijk tegen de man. Hij geeft nog wat uitleg en geeft ons dan de sleutel. Hij neemt ons dan mee naar onze kamer. Eenmaal dat we daar binnen zijn laat hij ons verder met rust. Ik kijk met grote ogen de kamer rond. Het is hier mooi, echt mooi. Het bed is groot. Het is een tweepersoons bed, maar dat wisten we. We hebben daar ook helemaal geen problemen mee.

'Ik neem de kant langs het raam,' roep ik uit en laat me op het bed ploffen. Ik laat mijn koffer daar staan en neem mijn mobiel. Het eerste wat ik nu ga doen is mama bellen.

'Dag mam, we zijn aangekomen,' zeg ik met een brede glimlach op mijn gezicht. Ik praat nog even over hoe de vlucht was en het weer hier is. Dan leg ik af. Ik kijk naar Joyce. Zij heeft haar bikini al aan. Ik zet me dan maar recht en neem mijn bikini uit mijn koffer. Ik ga me in de badkamer om kleden en kom terug in mijn bikini. Ik doe nog een wit jurkje aan en mijn slippers. Ik neem mijn strandtas prop daar een standlaken in. Ik steek mijn mobiel er ook nog in.

'Ik ben klaar,' roep ik blij. Ik neem nog mijn pet en zonnebril en loop dan samen met Joyce de kamer uit. We stappen naar het strand. Eenmaal dicht tegen de zee leggen we onze handdoeken. Ik leg me neer en kijk naar Joyce.

'Mmh, wat ga jij deze avond aandoen?', vraag ik dan aan Joyce. Ja, ben best benieuwd. Ikzelf weet het niet goed. Misschien die zwarte, hij is sexy. Of de rode, maar misschien toch niet de rode, hij is misschien iets te chique. Die witte dan, die is ook niet mis.

'Ik denk mijn Bordeaux rode jurk. Jij moet je zwarte aandoen,' zegt ze. Ik grinnik eens. De zwarte wordt het dus. Ja, die is misschien ook goed voor deze avond. Ik kijk eens om me heen. Dit is misschien het moment om jongens te spotten. Ik zie een groepje jongens zitten, die hun lichamen zijn echt mooi. Ik kijk nog eens naar ze en stoot Joyce aan.

'Kijk,' mompel ik en knik naar de jongens. Het groepje is niet groot, het zijn maar drie jongens. Joyce kijkt me met een grijns aan. Ik kijk nog eens naar de jongens. Die uiterst linkse is de knapste echt wel.

'Stap erop af,' zegt Joyce tegen me. Ik schud mijn hoofd, nee dat kan ik echt niet.

'Komaan Scarlett doe gewoon je bent maar één keer op Ibiza,' zegt ze dan. Ik denk er eens over na. Ja, ze heeft een punt.

'Oké,' zeg ik dan tegen haar. Ik zet me recht, mijn pet geeft ik aan Joyce, ik leg mijn haar goed en adem dan eens in en uit. Oké Scarlett, je kan het. Spreek ik mezelf moet in en stap naar hen toe.

••••••••
Een kort vraagje, vinden jullie het boek al leuk? En hoe denken jullie dat de jongens zullen reageren?
Trouwens even voor de duidelijkheid, die uiterst linkse is Cameron, haar vroegere buurjongen.