Too Curious, Teen Wolf S3A

{13} hospital

Pov Skyler

Een luide snik verbreekt de stilte, pas een moment later besef ik dat het geluid van mij komt. Niemand zegt wat en het enige wat te horen is in de volgende minuut, wat wel een eeuwigheid lijkt, is mijn gesnuif gemengd met naar buiten gekomen snikken. Hoe erg ik ook probeerde ze in te houden, het lukte niet. 

"Het... Het spijt me....me zo zo erg" zeg ik tussen het gehuil door. 

Stiles, Scott en Lydia kijken me niet begrijpend aan. 'Waarom zou zij zich nou verontschuldigen?' is vast wat ze denken.

"Het is niet jou schuld, Skyler. Je hoeft geen sorry te zeggen" Hij liegt. Stiles weet van de briefjes, hij wantrouwde me al. Hij weet dat er iets niet pluis aan mij is. Dit zegt hij alleen om me proberen te troosten, voor nu. Er staan tranen in Stiles zijn ogen. Hoe erg hij het ook probeert te verbergen, iedereen zou kunnen zien dat hij op elk moment in kan storten. Zijn vader, de enige familie die hij nog had, is weg. Meegenomen om als offer te dienen zodat een psychotische vrouw sterker kan worden. 

Ik haal mijn schouders op en huil stilletjes verder. 

Het is wel mijn schuld, ik wist dat ze zijn vader ging gebruiken.

Terwijl ik elk oogcontact probeer te vermijden sta ik op. Scott hielp Lydia los te komen. Haar make-up was uitgesmeerd waardoor het gebied rond haar ogen zwart waren. Ze zag er verslagen uit. Zelf leun in met één schouder tegen de muur, nog steeds bezig met alles op een rijtje te zetten. Weerwolven zijn echt, een druïde die een seriemoordenaar is heeft me bedreigd te vermoorden, ik heb bloed aan mijn handen, Stiles is ouderloos.

"Skylar, ik bel Allison oke? zij zal je alles uitleggen" zegt Scott als hij zijn telefoon pakt. "Stiles en ik moeten achter Blake aan. We praten later nog" 

Ik beweeg mijn hoofd alleen zachtjes op en neer. Scott geeft me een schouderklopje en Stiles neemt afscheid van Lydia. Dan zijn het roodharig meisje en ik nog alleen in het lege lokaal. Opnieuw heerst er stilte terwijl we samen op Allison wachten.

"Ze moeten hier ergens zijn" Voetstappen klinken door de gangen. Het zijn meerdere voetstappen, dus Allison zal wel niet alleen zijn gekomen. 

Ik geef Lydia een seintje en loop met haar het lokaal uit. Met moeite loop ik recht en hou me sterk, voor Lydia. Ze lijkt in schok te zijn. Haar pupillen zijn nog verwijd en ze staart in het het niets. 

Allisom komt snel naar ons toe rennen, ik zie Isaac ook met een oudere man van wie ik vermoed haar vader te zijn. Allison richt zich op Lydia en zwaait een deken om Lydia heen terwijl ze haar ondersteunt. Haar hand gaat langzaam op en neer om de boven arm van Lydia, om het geshokeerde meisje te kalmeren. 

"Gaat het goed?" Vraagt ze nu aan mij. 

Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht "ja, het gaat wel" Antwoord ik zachtjes. 

"Laten we gaan" Onderbreekt de man ons. Het is duidelijk dat Lydia en ik weg moeten van deze plek en ergens anders heen moeten gaan, een plek dat ons er niet aan herinnert wat er zojuist is gebeurd.

****

"Dus, Isaac en Scott zijn weerwolven, Stiles is gewoon een mens en wat Lydia is weten jullie nog niet?" Een frons staat op mijn gezicht. "wat ben jij dan?" vraag ik aan Allison. Het kan ook dat zij een of ander mythisch wezen is natuurlijk.

"Wij zijn hunters, we jagen al eeuwen op weerwolven" antwoord haar vader voor haar. "Maar Scott heeft onze gedachten veranderd, ik jaag niet meer op ze. Je zou kunnen zeggen dat ik met vervroegd pensioen ben" ik knik, niet doorhebbend dat hij er een grapje van maakte. Dan is Scott vast heel bijzonder.