Too Curious, Teen Wolf S3A

{15} Het onmogelijke

A/n: Dit deel is nu ook aangepast!

Hijgend ontsnap ik de droomwereld dat me afgelopen nacht bezig heeft gehouden. In een vloeiende beweging ben ik overeind en staar ik voor me uit. Mijn rug en voorhoofd bezweet en klaarwakker. Nog steeds staat het beeld van mijn dode familie en vrienden op mijn netvlies gebrand. In de droom was iedereen om wie ik ook maar een beetje geef geofferd aan de doden. Allemaal lagen ze om een grote oude boom, de slachtpartij vond zich plaat recht voor mijn neus en er was ertegen te doen. 

Ik werp een blik op de wonden op mijn arm en been, die gek genoeg, net als mijn buik geen pijn meer doen. Het was al ongewoon dat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis op dezelfde dag dat ik er wakker werd. Gisteren dus. Er is iets gaande met mijn lichaam, de wonden zou ik op zijn minst nog moeten voelen. Volgens de dokters was het niet toegestaan de verbandjes weg te halen, tenminste niet zo vroeg al. Zo eigenwijs als ik ben haal ik de witte stof toch van mijn been af. Nee. Dit is onmogelijk. Met een sneller kloppend hart haal ik haastig het verband rond mijn arm er ook af. Mijn ogen worden groot. Het nog steeds net gelovend haal ik mijn shirt ook omhoog. Is dit een hallucinatie? Heeft iemand me gedrogeerd in mijn slaap? De wonden kunnen niet weg zijn. Dat is onmogelijk. 

******

Ondanks dat ik niets mocht doen van de arts en rust moest vinden, ga ik hardlopen. Alles moet op een rijtje worden gezet, er is te veel gebeurd en er is nog zoveel dat nog onbekend terrein is. Terwijl ik naar buiten stap, doe ik mijn oortjes in. De deur gaat achter me dicht en de muziek aan, nu hoeven alleen mijn benen het werk nog te doen. 

Diep in gedachten merk een niet op dan een auto op me af komt terwijl ik oversteek. Mijn oren vangen luid getoeter op en wanneer ik tot de realisatie kom en opkijk beweegt elk organisme of ding langzamer. Of ik beweeg sneller.  Op het nippertje ontwijk ik de auto door een grote stap achteruit te zetten en al vloekend zoeft de bestuurder langs mij in de grote SUV. Verschrikt kijken mensen mij aan en kijk ik de auto na. Dit keer wel opgelet, geraak ik de overkant van de straat. Met meer aandacht naar de omgeving Jog ik verder, he bos in.

De stille omgeving brengt herinneringen terug van toen ik Scott en Stiles bespiedde met een tattoo zetten. Nog steeds zou ik het niet in me kunnen ophalen hoe het mogelijk is om een tattoo te zetten met een gasbrander. Dan wordt ik eraan herinnert dat weerwolven bestaan en de wereld op zijn kop staat. Als weerwolven echt zijn wat valt er dan nog meer te ontdekken? Fantastisch is dit, zo veel dat nog te ontdekken valt. Niemand zou echter uit mogen vinden dat de harige mythische wezens echt zijn. Het zal dan een kwestie van tijd zijn voor de wetenschappers komen en mensen die het bovennatuurlijke uit willen roeien. Mensen zijn tot alles in staat wanneer ze bang of woedend zijn. 

Blake heeft niets meer van zich laten horen. Geen woord. Het berichtje over Scarlett heeft mijn gedachten nooit verlaten. Er is nog hoop, echter niet veel. Ondanks dat ik geen bericht meer heb gekregen heb ik genoeg hersencellen om te bedenken dat de beschermers niet zomaar beschermers zijn. De sheriff beschermt zo de stad. Hij houdt de mensen van Beacon Hills veilig, niet omdat het zijn werk is, maar omdat hij daadwerkelijk om deze mensen geeft. Melissa zal ook meegenomen worden, als dat niet al gebeurd is. De nacht van het ziekenhuis was zo chaotisch dat dat de perfecte kans was om haar mee te nemen. Melissa is een dokter, ze helpt mensen, maakt ze beter en verzorgt ze. Daarnaast is er ook nog Mr. Argent. Stilinski was niet de enige die stad beschermen, de vader van Allison ook, op zijn eigen manier. Daarnaast, geven elk van deze ouders zielsveel van hun kinderen en hebben ze samen immens veel meegemaakt. De perfecte slachtoffers. Ze zullen het er wel moeilijk mee gaan hebben, wanneer ze weg zijn. Het is praktisch gezien onmogelijk haar te verslaan als ze haar krachten ten volle kan gebruiken. De ouders, die zijn verborgen op een plek waar geen licht zou komen volgens haar. Een plek die zich niet zomaar blootstelt aan de buitenwereld. Meer weet ik ook niet over deze plek. 

Jennifer heeft me wel iets verteld over het plan. Ze was zo slim om te zeggen dat ze de laatste fors allemaal tegelijk zou doen, op een bepaald moment. Als nog niet iedereen is 'gereedgemaakt' zoals ze het noemde, betekent het dat er nog tijd is. Haar levensverhaal kon ze natuurlijk ook niet binnenhouden, dat is vanzelfsprekend voor de slechteriken in de meeste verhalen. Bijna zou je medelijden tonen, bijna. Uit op wraak sinds aan het lot werd overgelaten door haar alfa, ze had destijds dood moeten gaan. Maar na het uitroeien van de rest van haar pack, had Kali het niet in zich Jennifer, of destijds, Julia af te maken. Kali liet haar achter om langzaam te sterven, maar Julia vond kracht bij de Nemeton. Ze had genoeg kracht lang genoeg in leven te blijven om gevonden te worden, en gevonden werd ze. Ze wil nu de kracht van de boom, deze Nemeton gebruiken om Deucalion uit te schakelen, de alfa van de alfa pack. 

Een blik op mijn horloge en ik ben op de weg terug. Van het zand naar het asfalt naar de houten vloer van de huiskamer. Al drie uur ben ik weg geweest, het is al later in de middag. Ik neem een snelle douche, zodat ik me weer fris voel. Ik hoor een irritant liedje van de radio en laat een geïrriteerde zucht uit. Dit specifiek liedje werkt me altijd op de zenuwen, met de irritante klingelende deuntjes. Geschokt verwijden mijn ogen als ik het me besef. 

Ik heb de radio nooit aangedaan.  

A/n: sorry even snel een klein hoofdstuk. Aangezien het verhaal al bijna uit is, zal ik een 2e deel maken? Ik heb heel veel plezier in het schrijven, dus ik denk het wel laat het weten of je ook een 2e deel wil! Alvast bedankt!