Too Curious, Teen Wolf S3A

{16} eclpise

A/n: Op dit moment ben ik nog bezig met het aanpassen van dit deel :) ik heb iets meer tijd nu dus hopelijk kan ik snel alles aanpassen en weer een nieuw deel schrijven voor het 2e verhaal Too dark. Ondanks dat ik er niet zo goed in ben, heb ik het schrijven echt gemist!

POV skyler

Nog nooit ben ik zo snel in de kleren geschoten als nu. Voorzichtig open ik de deur en pak mijn lacrosse stok uit mijn kamer. Met zo min mogelijk geluid loop ik de trap af. Zo nu en dan kraakt er een trede waardoor mijn hartslag even omhoog gaat. De radio van beneden staat nog altijd aan. Nog een stap en ik stap de woonkamer binnen, maar er is niemand. De radio is uit en het huis is leeg. De muziek is echter niet weg. Ik volg het geluid verder, althans dat probeer ik. Door het raam zie ik aan de overkant van de straat een postbode lopen met oortjes in zijn oren, zijn hoofd meebewegend op dezelfde maat als de muziek die ik hoor.

Ik schrik op wanneer mijn telefoon bromt. Als het technisch ding op de eettafel zie liggen loop ik er opgelucht, maar verward naartoe. Hoe is het mogelijk dat ik de muziek hoorde? 

Het bericht is een locatie, niet zoals de gewone mens een locatie zou doorgeven, via google maps. Nee, in plaats van een gewoon een adres krijg ik de lengte- en breedtegraad. Waarom wil Blake dat ik juist op precies die plek ben. Niet nog meer mensen iets aan willen doen voer ik de cijfers in op mijn telefoon en vind een adres van een vroegere opslagplaats. Misschien kan ik iets uit Jennifer krijgen over Scarlett. Ik voer het adres in in google maps om de route uit te kunnen plannen en laat nog een diepe zucht. Drie kwartier fietsen dwars door het deel van het bos zonder paden wordt dat.  

*****

Eindelijk aangekomen kijk ik vol ongeloof om me heen terwijl ik mijn fiets op de grond laat vallen. Op een open plek staat een oud verwaarloost krot dat wat weg heeft van een een grote opslagcontainer. Er zit een soort van spiraal in gekrast dat het mogelijk maak om, als je dichtbij staat, door de gaten die samen de spiraal vormen te kijken. Ik hoor iets van binnen komen, nieuwsgierig loop ik naar het krot, maar mijn pas vertraagt wanneer ik me bedenk dat het een list kan zijn. Wat als het een val is en dit misschien wel de laatste momenten van mijn leven zijn? Toch loop ik door, maar wordt weer gestopt door een stem. 

"Stop! Nog niet" 

Vliegensvlug  draai ik mijn hoofd richting de stem, dat behoort tot Mrs. Blake die al naar me toe loopt met een vreemde man naast haar. Hij Heeft Zwart haar, is gespierd en lijkt ergens in de twintig te zijn.  

"Wie is zij?" Vraagt hij bot en vol wantrouwen. Er vormde een frons op zijn gezicht. 

"Oh, Derek" Grinnikt Jennifer "Dit is mijn paar oren en ogen, waar ik achteraf toch niet van op aan kon" De duivelse vrouw kijkt me grijnzend aan. 

"Ik heb een naam" Snauw ik naar haar, mijn knokkels wit wordend van hoe hard ik in mijn vuisten knijp. "Ik ben Skyler en ik wil weten waar mijn beste vriendin is!" Schreeuw ik naar haar, 

"Maak je geen zorgen, ze zal voor een groter doel dienen. Dat is zeker" Ze draait haar hoofd richting de container. "Nou, komen jullie nog of wat? Ik heb een alfa te verslaan" 

De man, Derek, en ik kijken elkaar aan en lopen achter haar aan. Als dit een gevecht wordt, waarom had ze mij nodig? Ik kán niet eens vechten. 

Met zijn drieën lopen we naar binnen. Een paar lichtstralen vallen door de gaten in de wanden naar binnen. Mijn spieren trekken samen wanneer ik Scott zie. Net zo geschokt als ik kijkt We lopen naar binnen, waar Scott staat. 

"Wat doe je?" Vraagt Scott. Voor er een woord uit mijn keel komt klinkt de stem van Derek

"Misschien is het moeilijk te geloven, maar ik probeer jou te helpen" Zegt hij

"Ik.. Ik eeh...." Ik kan niks zeggen. Ik niet zeggen dat ik Blake al de hele tijd heb geholpen, dat ik haar informatie heb doorgebriefd. Scott lijkt het van Derek half te begrijpen, maar wanneer hij oogcontact maakt met mij lees ik alleen maar onbegrip en verraad af.

"Nou, nou. Een nieuwe beta. Ik had je niet zo laag ingeschat Mrs. Blake" De man naast Scott begint te praten. Zijn stem is laag en traag, het doet me angst aanjagen. Dit is niet het enige waardoor ik angstig wordt. Wat bedoelde hij met een nieuwe beta? Een beta is een weerwolf, die onder een alfa staat. "en als broer tegen broer" gaat hij verder. "Lekker....op zijn Amerikaans" Hij laat de woorden lekker en op in elkaar overlopen, door ze iets langer uit te spreken dan de meeste zouden doen. 

De man haalt zijn blindestok kalm uit elkaar, alsof er geen spanning heerst. Een spanning dat door een plotselinge beweging verbroken kan worden waardoor een gevecht uitbreekt. Jennifer, Scott en Derek staan klaar om elkaar te verwonden zodra er die spanning verbroken wordt. "Ben je klaar Jennifer?" Hij spreekt met zekerheid "Heb je je kruiden bij elkaar geplukt? Gebeden tot die oude Goden van je en die eikenbomen?" Jennifer haar blik wordt als maar dodelijker en vastberadener. "Heb je nog de keel van een baby doorgesneden, misschien?" Bespot hij haar. Inmiddels is zijn jas ook al uit en heeft de blinde man zijn spullen aan de kant gelegd. "Zullen we ze laten zien waarom je negen onschuldige mensen moest opofferen, alleen om mij onder ogen te komen?" Na een paar stappen naar voren is hij veranderd. Zijn ogen rood, zijn huid nu zwart als de nacht, zijn oren puntig als de elfen in de verhalen van Tolkien en zijn tanden scherp als zijn klauwen. "Of zijn het er nu twaalf geworden?" Zijn ogen lichten fel rood en er is geen spoor meer te bekennen van een pupil. Het is geen man meer, maar een beest. Een beest dat recht op ons afrent.

Derek is in en seconde veranderd, een paar blauwe ogen lichten op in de donkere ruimte. Hij gaat op de alfa af en haalt uit. Zijn klauwen worden tegengehouden door de toch niet zo blinde man. Ik kijk op van naast mij, Jennifer komt van haar plek af en duwt haar hand richting de alfa, maar er komt niks anders dan een vraagje wind. Wat het ook had moeten doen, het werkt niet. De man grinnikt duister en kijkt op naar de verwarde vrouw. Zonder dat je het kon zien had hij Derek en de Darach om de keel beet gegrepen. Mijn hart klopt in mijn keel. Hij kan Jennifer niet doden, alleen zij weet waar Scarlett is. Dan gooit hij de twee op de grond en verdedigt zichzelf met gemak tegen de aanvallen van de twee hulpeloze volwassenen. Derek wordt aan de kant gesmeten en komt terecht op een paar rubberen banden. Tegen de tijd dat ik mijn ogen weer op Jennifer heb, ligt ze op de grond. De man nadert haar en ik besluit iets te doen wat ik nooit had gedacht te kunnen. 

Ik ren op hem af, klaar om hem te slaan of iets tegen hem te doen. Zonder plan stormde ik van achteren op hem af, maar hij duwde me met een grote kracht terug waardoor mijn rug hard op de vloer terecht kwam. 

Alles wat ik zie is een rode waas en het enige wat ik wil is die man in stukken schuren. Hij kan me dit niet aandoen, hij kan me de enige hoop op het weerzien van Scarlett niet afnemen. Terwijl hij opnieuw de vrouw nadert, storm ik weer op hem af. Mijn reflexen beter en puur op instinct laat ik de controle over aan mijn lichaam. Met alle woede dat zat opgekropt haal ik uit naar de man, die me ontwijkt. Ik wordt alleen maar kwader en roekelozer. Nogmaals haal ik uit met mijn klauwen, maar met moeite houdt hij me tegen. Hij heeft mijn beide armen vast, echter ziet hij de twee schoenzolen die nu in zijn gezicht komen niet snel genoeg aankomen en deinst slechts een klein beetje achteruit. De trap was genoeg om mezelf te bevrijden uit zijn greep. Nogmaals storm ik op hem af met een grom, dit keer wordt ik met een grote snelheid en kracht opzij geslagen en kom hard tegen de muur aan. Voor een moment verlies ik mijn bewustzijn en wanneer ik weer bijkom, is de rode waas weg en zie en denk ik weer helder na. Ik heb weer controle over mijn eigen lichaam.