Too Curious, Teen Wolf S3A

(17)

Ik kreun van de pijn in mijn rug die al gauw begint af te nemen. Ik zie de alfa met een verslagen Jennifer in zijn greep. Ik volg zijn blik naar Scott, die op de grond ligt, in zijn weerwolf vorm. "Dood haar nu. Je ouders gaan dood. De storm die je hoort? Ze begraaft ze levend" 

Langzaam ga ik rechtop zitten en voel wat warms langs mijn hoofd lopen. Met een trillende hand voel ik eraan en zie vervolgens bloed op mijn vingers zitten. Wat is er gebeurd? Waarom bloed ik? 

"Dood haar, dan houdt het op" De man blijft doorgaan.

"Het houdt niet op, niet met mij" Klinkt de stem van Blake dan eindelijk, oftewel, de oorzaak van dit hele probleem. "Hij laat je iedereen doden van wie je houdt. Dat is wat hij doet" Ik kreun zachtjes als ik op probeer te staan. De spanning van eerder is weer terug. Leunend tegen de muur aan en met mijn andere hand op mijn buik, dat ook bloedde kijk ik toe hoe het gesprek verdergaat, nog steeds verward over hoe ik aan de wonden kom.

"Ze gaan dood, Scott" Gaat de man weer. "Je moeder en de ouders van je beste vrienden" Scott begint zwaarder te ademen, het is bijna alsof hij ini gevecht met zichzelf is. "Dood haar nu, en het is voorbij. Wordt de alfa die je hoort te zijn. Wordt een moordenaar" Waarom wil deze man zo graag dat Scott haar vermoord terwijl hij dat zelf met gemak kan doen?

Scott kijkt op, en er is een vastberadenheid, vertrouwen en hoop in zijn ogen te zien. "Ze zijn nog niet dood"

"En wie gaat ze redden? Je vrienden?" De man denkt dat hij de overhand heeft, dat hij Scott zover gaat krijgen haar te vermoorden.

"Nee. Mijn pack" Met ongeloof en ontzag kijk ik naar Scott die standhoudt tegenover hem, nooit gaat het vertrouwen in zijn vrienden verloren. Hoe kan hij zo sterk blijven, terwijl zijn moeder en de ouders van zijn beste vrienden op het punt staan begraven te worden.

Ik knipper één keer, de alfa staat bij Scott. Zijn zwarte klauwen hebben de beta beet bij zijn nek en arm. Hij forceert hem naar Jennifer te lopen.

Opnieuw rijst er paniek in me op "Nee!" Roep ik wanhopig. Ik probeer naar ze toe strompelen, iets te doen om het te stoppen. "Scarlett" fluister onder mijn adem door als ik weer val. Hoewel de pijn al minder is en de wonden wonderbaarlijk snel zijn begonnen met helen, op een langzaam tempo vergeleken met een weerwolf maar toch ook weer bovennatuurlijk snel, ben ik nog steeds zwak.

Mijn acties worden genegeerd. "Misschien.. heb je gewoon.. een beetje begeleiding.. nodig" De man laat de woorden in elkaar overvloeien als een slang.

Scott draait zijn hoofd met een mate van zekerheid. "Ik moet je nog iets vertellen, iets wat Gerard tegen me zei" De twee mannen kijken elkaar vijandig aan. De een heeft een hint van onzekerheid en de andere van het tegenovergestelde. "Deucalion is niet altijd blind" Met zijn vrije hand gooit Scott iets op de grond en flitsen licht blokkeren mijn zicht. Door een ingebouwd reflex sluit ik mijn ogen en hou mijn handen voor mijn gezicht, net als Deucalion, Scott en Derek.

Ik probeer mijn ogen weer open te doen, maar zie allemaal zwarte puntjes. Ik knipper een paar keer, met als gevolg dat mijn zicht beetje bij beetje terugkomt. Dit is echter niet het enige dat me opvalt, de wond in mijn buik, het heelt niet verder. Haastig kijk ik om me heen en zie dat Scott, Deucalion en Derek terug zijn veranderd, terwijl Jennifer juist krachtiger lijkt te zijn. Ze staat op van haar liggende positie op de grond.

"Wat.... wat gebeurd er?" Vraag ik met een trillerige stem. Nu pas heb ik door dat mijn wangen nat zijn en heb gehuild.

"De maansverduistering. Het is begonnen" Zegt Deucalion. Iets in zijn stem vertelt me dat dit niet goed is, dat ik misschien nog liever terug wil naar de situatie van daarnet.