Too Curious, Teen Wolf S3A

Epiloog

Alles staat op scherp, mijn zintuigen hebben ook maar de kleinste prikkel nodig om mijn spieren en pezen opnieuw hun werken te laten doen. Het welbekende hormoon adrenaline heeft zich ingenesteld in mijn systeem. Hijgend leun ik tegen een boom aan om op adem te komen. De reden waarom ik buiten adem ben is niet bekend, het is gewoon zo. Ik ben aan het vluchten voor iets, maar weet niet wat. Opeens staan de haren in mijn nek overeind en voeten maken weer grote, haastige stappen op de grond. Het lijkt alsof mijn achtervolger me bijna inhaalt waardoor ik me  alleen nog maar sneller verplaats. 

Een harde wind waait mijn haren voor mijn ogen, mijn zicht nu geblokkeerd. Ik ben echter te druk bezig met deze haren uit mijn gezicht te krijgen en de wind te bevechten om te zien waar ik mijn voeten neerzet en besluit de grond plots te bewonderen. Mijn gezicht - met name mijn neus - komt hard neer in de modder en vieze bladeren. Ik hou mijn adem in wanneer ik iets hoor, een zacht gefluister, vermengd in de wind. 

"Wees voorzichtig. Het zal komen" 

Langzaam kijk ik op en scan de omgeving, maar lang hoef ik niet kijken om op te merken dat pal voor me de nemeton is. Waarom moet ik voorzichtig zijn? Wat komt? 

Voorzichtig sta ik op en wil weer wegrennen wanneer ik een geluid achter me hoor. Ik verstijf, mijn adem stokt in mijn keel. Is dit het? Zal mijn achtervolger me te pakken krijgen en mijn lichaam hier achterlaten? 

Met een trillerige ademhaling draai ik mijn hoofd richting het geluid, een hartverzakking, dat is wat ik elk moment zo zou kunnen krijgen door wat er zich nu afspeelt recht voor mijn ogen.

"Jennifer" Het klonk als zacht gefluister, maar het was hoorbaar. 

Ze... ze was dood toch? Hoe kan ze nog levend zijn? Angstig zet ik stilletjes een stap naar achter terwijl ik gefocust ben op de zwaar gewonde vrouw voor me, die kruipt naar de Nemeton. Bijna bereikt ze de mysterieuze boomstronk, maar er klinken nieuwe voetstappen. Jennifer wordt met een ruk omgedraaid wanneer zij de boomstronk net bereikt en zijn kracht leek te hebben gekregen. Ze grinnikt terwijl ik naar de man kijk. Hij was met Scott in de nacht van het ziekenhuis, toen ik werd gebeten. Ze lijken me beide alleen niet op te merken. Kunnen ze me niet zien?

"Natuurlijk ben jij het" grinnikt de vrouw. ."De rest lijdt, maar jij niet. En nu Scott een alfa is kan je het van hem stelen" gaat ze verder. Met een open mond kijk ik naar de twee volwassenen. Ze hebben echt niet door dat ik nog geen tien meter van ze ben verwijderd en het gesprek meekrijg. 

"Dan ben je weer een alfa" Zegt ze. 

De man zijn blik verandert naar een boze, gevaarlijke. "Weer? Weer?" Hij haalt zijn hand op, zijn klauwen uit. 

"Nee!" Tegelijkertijd schreeuw ik en wordt Jennifer haar keel compleet door gesneden. Haar nek is slap en haar hoofd valt tegen de oppervlakte van de boomstronk aan nu het leven haar lichaam heeft verlaten. 

"Ik ben de alfa." Gromt de man. Er is zoveel woede dat ik nog een stap achteruit zet. "IK BEN ALTIJD AL DE ALFA GEWEEST!" 

Ik draai mijn lichaam en verplaats mijn voeten om weg te rennen wanneer ik opnieuw struikel en de grond dichterbij komt. 

Mijn ogen openen zich razendsnel. Mijn borst gaat hevig op en neer en het dekbed waar ik onder lig is vochtig van het zweet. Een bries gaat voorbij, wat iets in me triggert. 

"Het zal komen"