Hidden Secrets book 3 -HarryPotter fanfictie serie NL

Chapter 68

Ik haal diep adem en kijk om me heen. Overal staan lange planken met glazen potten met daarin gekleurde oplossingen. Het was precies hetzelfde als de afgelopen jaren gebleven dus.
"Doe de deur dicht, Lupos."
Ik doe wat de Professor aan mij vraagt en al snel daarna word mijn aandacht getrokken naar het bureau van Professor Snape, waarop in een kring van kaarslicht een ondiepe stenen kom vol ingegrifte runen en symbolen staat. Wat was dat in hemelsnaam?

"Ga zitten." Zegt Snape als hij naar de stoel naast zijn bureau wijst. "Nou Lupos, je weet waarom je hier bent. " zucht hij. Het lijkt wel alsof alles wat hij doet en zegt met heel veel tegenzin is.  Ik knik voorzichtig. "Ik heb vanochtend nog lang met Albus gediscussieerd hierover..." Zegt hij.

"Hoezo dat dan?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik ben van mening dat het genoeg is als ik met mijn Legilimentie vaardigheden de informatie uit jou haal, en dat is natuurlijk ook onze prioriteit... Maar Albus vind dat het goed voor jou zou zijn om je gedachtes te kunnen weren tegen eh..- eh.."

"Voldemort?" Zeg ik en Snape kijkt me met een kille blik aan en knikt. "Bijvoorbeeld Tom, ja. Daarom stel ik voor dat we ons eerst focussen op het verkrijgen van die herinnering."

Ik voel dat ik nu toch een tikkeltje nerveus begon te worden, maar dat was best logisch toch? Professor Snape stond op het punt om mijn hoofd in te gaan, en daar zaten geen grenzen aan. Hij zou alles kunnen zien wat hij wilde zien.... Niks zou ik meer kunnen verbergen. "Professor?"
"Ja?" Zegt hij kil. "U zei daar net Legilimentie... Wat is dat dan?"

"Het vermogen om gevoelens en herinneringen te ontrekken aan de geest van een ander. " zegt hij alsof het zo klaar als een klontje is. "Dus wat is het verschil nou?" Zeg ik als ik het allemaal maar onduidelijk vind.

Snape zucht diep. "Als een tovernaar bedreven is in Occlumentie, kunnen zij de gevoelens en gedachten waaraan men leugens herkent uitschakelen, en onwaarheden vertellen zonder betrapt te worden. Niemand zou dus je gedachtes kunnen lezen door middel van Legilimentie."

Nu begin ik alles pas wat beter te begrijpen. "Maar Lupos, zoals ik al zei is deze herinnering nu onze prioriteit, Occlumentie komt later." Zegt hij nu opeens weer kalmer en warmer.
"Gaat het pijn doen?" Zeg ik angstig.
Snape knikt ernstig, met een zekere bezorgdheid in zijn ogen. "Probeer je zo veel mogelijk te ontspannen, en vooral te blijven zitten."

Ik zucht diep en mijn handen trillen. "Een, twee......- d-drie. Legilimens!"
De kamer beweegt voor mijn ogen en verdwijnt. Mijn hoofd begint vreselijk veel pijn te doen, en ik kan het niet helpen om een kreet van de pijn te laten. Het ene na het andere beeld flitst door mijn hoofd. Het is een soort flikkerende film die zo levensecht is dat ik nergens anders meer oog voor heb. Ik zag de onbekende vrouw weer voor mijn ogen staan. Maar ze verdween al snel in mijn vader die een kristallen bol voor zijn ogen heeft hangen tijdens de eerste les Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Ook dat beeld vervaagde snel.... In- in Draco....
"Nee!" Zeg ik snel terwijl ik zie hoe Draco's en mijn lippen dichter bij elkaar komen. "Dat mag je niet zien Severus! Dat is privé!" Stamel ik terwijl ik bijna flauw val door de vreselijke pijn.

Al snel vervaagde het beeld van Draco en mij en zat ik weer in Snape zijn kantoor. Ik zie dat Professor Snape zijn toverstok had opgeheven naar mij. Ik voel dat het zweet over mijn voorhoofd druipt. "Je moet je meer open stellen Lupos. Alleen zo kan ik bij die herinnering komen."

Ik zucht verslagen en knik terwijl ik het zweet wegveeg. "Probeer je te concentreren Lupos. Concentreer op die herinnering." Snauwt hij nu weet, jezus ik kan hem ook nooit volgen.

"Goed, we proberen het opnieuw... Ik tel weer tot drie... Een-twee-drie-Legilimens!"
Ik laat weer een kreet van de vreselijke pijn, en het kantoor van Professor Snape vervaagde weer? En niet veel later sta ik ergens anders. Ik zie niemand anders dan Tom Riddle voor mij staan, en ik kijk om me heen, we waren in de Geheime Kamer, niet veel later vernietig ik het dagboek omdat Harry dat wilt, en in een flits wordt Harry gered door de tranen van de Feniks van Perkamentus... Maar dan loop ik naar het dagboek toe om het op de rapen, mijn vingers glijden naar het dagboek toe en ik voel de vreselijke pijn weer, de woorden "notandum sit" spokrn door mijn hoofd, en dit keer zie ik haar, het was duidelijk voor mij aan wie ik dacht, hoe kon ik zo stom zijn geweest om aan haar te denken? Dit was de grootste fout van mijn leven geweest.... Alles vervaagde weer.

Op een gegeven moment zie ik Professor Snape weer voor mij staan en op het moment dat hij iets wilt zeggen voel ik mezelf wegglijden en word alles zwart.