Ματωμένη Κοντέσα

Το Στοιχειωμένο Κάστρο

Το κάστρο γυάλιζε στο φεγγαρόφωτο, γιγάντιο και μυστηριώδες. Η Ντάνι ένιωσε δέος.

Για μια ακόμη φορά, ο Γιάνος Ουζβάρυ-Φίκο, ο εκλεκτός απεσταλμένος της Κόμισσας, διέταξε την κοπέλα να τον ακολουθήσει. Έτσι κι έκανε.

Οι δυο τους άρχισαν να διασχίζουν την περίμετρο του κάστρου, προσπερνώντας τους αγκαθερούς θάμνους της περιοχής και πηγαίνοντας κόντρα στον αγέρα που φυσούσε δαιμονισμένα. Η Ντανιζέλα έπρεπε να κρατάει σφιχτά τα μαλλιά της με τα χέρια της για να εμποδίσει τα καστανά τσουλούφια απ' το να μαστιγώνουν το πρόσωπό της.

Τελικά, διέκοψαν την μικρή τους περιπλάνηση όταν βρέθηκαν μπροστά σε μια βαριά δρύινη πόρτα ντυμένη με σίδερο.

«Εδώ είμαστε», ανακοίνωσε ο άντρας. Με μια δυνατή σπρωξιά ανάγκασε την πόρτα ν' ανοίξει κι έκανε νόημα στην Ντάνι να περάσει πρώτη μέσα.

Με το που μπήκαν το λυσσασμένο ουρλιαχτό του αγέρα κόπασε. Οι δυο τους βρέθηκαν σε έναν εισαγωγικό προθάλαμο με ψηλές, πορσελάνινες ανθοστήλες. Το πάτωμα εδώ ήταν από σκούρα μαύρη πέτρα και κρύσταλλο με σκόρπια ένθετα κομματάκια από ημιπολύτιμους λίθους. Η Ντάνι είχε απομείνει να κοιτάζει το ψηφιδωτό χάσκοντας, ποτέ στην ζωή της δεν είχε δει ψηφιδωτό. Η ένθεση σχημάτιζε μια εικόνα: Ένας άντρας, προφανώς πολεμιστής, μελαχρινός και ρωμαλέος αποκεφάλιζε έναν εχθρό, καβαλώντας το περήφανο άτι του.

«Πωπω», αναφώνησε εντυπωσιασμένη.

Ο άντρας στο πλάι της ρουθούνισε. «Χωρικοί», είπε, ακούστηκε αόριστα περιφρονητικό. «Θαμπώνεστε με το παραμικρό! Λίγο μαύρο μάρμαρο, μερικά πετράδια και κάνα δυο φύλλα χρυσού και ο άλλος σας έχει του χεριού του! Δεν πρέπει να σε συγκινούν τα πλούτη, μικρή, εξάλλου ποτέ δεν θα γίνουν δικά σου. Αυτό που πρέπει να κοιτάξεις είναι το σχέδιο και το νόημα που αυτό κρύβει». Ξάφνου, ο άντρας άρπαξε την Ντάνι απ' το σβέρκο κι ανάγκασε το κεφάλι της να σκύψει προς τα κάτω. «Κοίτα αυτόν τον άντρα!» την διέταξε, δείχνοντάς της τον πολεμιστή από γυαλιστερές, χρωματισές ψηφίδες στο πάτωμα. «Έχεις ιδέα ποιος είναι;» Το κράτημα του έγινε δυνατότερο επάνω της, κλείνοντας σαν σιδερένια μέγγενη. «Τώρα κοίτα τον ακέφαλο μπάσταρδο δίπλα του! Και πες μου ποιος είναι!»

Η όραση της Ντάνι άρχισε να φθίνει, στα μάτια της αναδύθηκαν κόμποι δακρύων, καθώς ο άντρας την έπνιγε. Προσπάθησε να ελευθερωθεί ασυναίσθητα, μα ήταν μάταιο. Ο μόνος τρόπος να γλιτώσει ήταν να απαντήσει στην ερώτηση. Και γρήγορα...