Ματωμένη Κοντέσα

Εκεί όπου ο φόβος δεν έχει εξουσία

Ξερά φύλλα σκέπαζαν το πράσινο χαλί της χλόης. Έτριζαν, το καθένα με τη δική του φωνή. Η Ντανιζέλα και ο Άμαντε βρίσκονταν στο δυσπρόσιτο λιβάδι στην καρδιά του λαβύρινθου, ξαπλωμένοι δίπλα-δίπλα πάνω σε μια καρό μάλλινη κουβέρτα.

Ναυαγοί σε μια σχεδία, χαμένοι σε μια θάλασσα πολύχρωμων φύλλων.

Τριγύρω τους ο αέρας της νύχτας έκανε τα ψηλά άχρωμα στάχυα, που τους περικύκλωναν σαν κουρτίνες, να χόρευαν και τους τύλιγε με την γλυκιά ευωδιά των αγριολούλουδων. Η Ντάνι χαμήλωσε το βλέμμα της στο έδαφος γύρω απ' την χοντρή κουβέρτα και είδε τα πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα στο έδαφος. Άπλωσε το χέρι της και μάζεψε μια χούφτα από δαύτα.

Αμέτρητες πιθανότητες για ευτυχισμένες ημέρες, συλλογίστηκε κάπως μελαγχολικά, πεσμένες στο χώμα.

Έκλεισε την παλάμη της και δεν την άνοιξε παρά μόνο αφού τα θρυμμάτισε όλα.

«Αντιπαθώ το φθινόπωρο», αποκάλυψε σιγανά. «Κάνει κρύο, ο ουρανός είναι μουντός και τα πάντα πεθαίνουν».

«Διαφωνώ», είπε ο Άμαντε. Ανασηκώθηκε ελαφρά από την ξαπλωτή του στάση και αφού στηρίχτηκε στον αγκώνα του γύρισε και την κοίταξε. «Το φθινόπωρο είναι η ποιητικότερη από όλες τις εποχές του χρόνου. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς νιώθεις σαν να κινείσαι μέσα σε έναν χρυσοποίκιλτο πίνακα ζωγραφικής. Η ομορφιά της εποχής ετούτης είναι ασύγκριτη».

Η Ντάνι γέλασε. «Μεροληπτείς», τον κατηγόρησε λίγο πιο εύθυμα. «Το λες απλά και μόνο επειδή το πορτοκαλοκόκκινο των ώριμων φύλλων τονίζει το χρώμα των μαλλιών σου».

Ο Άμαντε στριφογύρισε τα μάτια του ειρωνικά. «Ω, έλα τώρα», είπε δήθεν θιγμένος. «Με έχεις για τόσο ρηχά επιφανειακό τύπο; Να μάχομαι υπέρ μιας εποχής απλά και μόνο επειδή μου πηγαίνει το κόκκινο;»

«Ναι». Η Ντάνι τουρτούρισε κάτω από το λεπτό ύφασμα της νυχτικιάς της, όταν μια ριπή παγωμένου αέρα τρύπωσε ανάμεσα σε αυτό και το δέρμα της.

Ο Άμαντε γέλασε με ένα ωραίο, βραχνό γέλιο. Η αμεσότητά της, η ειλικρίνεια που ανάβλυζε από μέσα της ήταν κάτι που έβρισκε ανέκαθεν απρόσμενα διασκεδαστικό. «Έχεις δίκιο», παραδέχτηκε στο τέλος. «Τα κάνω κάτι τέτοια. Από την άλλη, όμως, το εννοώ. Το φθινόπωρο είναι το ωραιότερο. Κάτι αλλάζει τότε».

«Ναι. Η κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας... Μιλάμε για δριμύ ψύχος».

«Το κρύο είναι αναζωογονητικό», ο Άμαντε συνέχισε να προσκολλάται στην θετική πλευρά του πράγματος. «Σε ξυπνά, σε κρατάει σε εγρήγορση, σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και λιγότερο μόνος».