Ματωμένη Κοντέσα

Απελευθέρωση

«Πού ήσουν εχτές το βράδυ, Ντανιζέλα;» Η Φράνκα έκανε την ερώτηση χαμηλόφωνα για να μην ακουστεί στα γύρω κρεβάτια και συνάμα κουρασμένα σαν να ήταν μια απογοητευμένη μητέρα που είχε πιάσει την κόρη της να την παρακούει.

Η πραγματικότητα, ασφαλώς, δεν απείχε και πολύ.

Η Ντάνι την κοίταξε νιώθοντας πλήρως αφοπλισμένη. Αυτήν ακριβώς την ερώτηση ήλπιζε να αποφύγει, εξού και η νυσταλέα παράσταση που είχε στήσει, τα ανακατεμένα της μαλλιά, η τσαλακωμένη νυχτικά της, τα χασμουρητά της... Όλα αυτά είχαν πάει στράφι και αντί να λειτουργήσουν ως άλλοθι, έμοιαζαν τώρα με τεκμήρια της ενοχής της. Κάπου είχε πάει την περασμένη νύχτα και επιστρέφοντας είχε προσπαθήσει να το κρύψει. Γιατί; Η Ντάνι μπορούσε σχεδόν να ακούσει τα γρανάζια του μυαλού της Φράνκα να περιστρέφονται γύρω από αυτή την λέξη. Γιατί; Τι είχε συμβεί; Πού είχε πάει;

«Εεε...», όπως ήταν αναμενόμενο η Ντάνι άρχισε να τραυλίζει. Αυτό της συνέβαινε πάντοτε όταν αναγκαζόταν να σκαρφιστεί αναληθείς ιστορίες, λες και ο ίδιος της ο οργανισμός είχε κάποια αλλεργική αντίδραση στο ψέμα. Ποτέ δεν ακουγόταν πειστική. «Εγώ... εγώ...», σταμάτησε για να δώσει λίγο χρόνο στον εαυτό της να κατασταλάξει. Τι θα έλεγε; Πώς θα κάλυπτε την μυστήρια απουσία της; «Με συγχωρείς, Φράνκα. Παραείσαι καλή για να σου λέω ψέματα κατάμουτρα... Αυτό είναι ανεπίτρεπτο... Με συγχωρείς». Πίεσε τον εαυτό της να κοιτάξει τα κεχριμπαρένια βάθη των ματιών της Φράνκα και έπειτα ετοιμάστηκε να δώσει την παράσταση της ζωής της. «Η αλήθεια είναι», της είπε. «Ότι... εε, ούτε εγώ κατάφερα να κοιμηθώ εύκολα εχτές... Δεν μπορούσα γιατί... γιατί η συνείδησή μου με βάραινε... Ο καβγάς μας με αναστάτωσε... Το μυαλό μου... το μυαλό μου κλωθογύριζε συνεχώς γύρω από τα λόγια που ανταλλάξαμε και κατέληξα να... να κατηγορώ τον εαυτό μου που σε πίεσε να μιλήσεις για κάτι που ευχόσουν να απέφευγες...». Χμμμ, αυτή η ιστορία της έβγαινε πιο φυσικά κι αβίαστα απ' ότι θα περίμενε και η Ντάνι κατέληξε στο συμπέρασμα πως για αυτό ευθυνόταν το ότι της έλεγε την αλήθεια, απλώς... δεν της την αποκάλυπτε όλη. «Σκεφτόμουν γιατί είχες αντιδράσει έτσι απέναντί μου και... εε, και κατάλαβα ότι έφταιγε τον άγχος σου, αντί να το καταπραΰνω, όπως όφειλα, το εκτίναξα στα ύψη. Και ξέσπασες... Αυτή η συνειδητοποίηση με έκανε να νιώθω ένοχη και... ποταπή. Ήθελα να σε ξυπνήσω και να απολογηθώ, μα εκείνη τη στιγμή κοιμόσουν και έδειχνες... ήρεμη. Ήρεμη για πρώτη φορά εκείνο το δειλινό. Έτσι αποφάσισα να... να... να αφήσω το κρεβάτι μας και να πάω μια βόλτα. Να πάρω λίγο αέρα και να αφήσω την σιγή της νύχτας να ξεδιαλύνει όσα σκεφτόμουν και ένιωθα».