Ματωμένη Κοντέσα

Αιματηρό Δείπνο

Υπήρχε ένας κόμπος στο στομάχι της Φράνκα, ένα ασυνήθιστο κράμα άγχους και προσδοκίας, σαν να ήταν μια νύφη την πρώτη νύχτα του γάμου της. Έμοιαζε κιόλας με μια! Ατένισε το είδωλο της στον καθρέφτη και είδε ότι τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν περίτεχνο κότσο απ' τον οποίο ξέφευγαν μερικές χρυσαφένιες μπούκλες που έκαναν το κεφάλι της να νιώθει παράξενα βαρύ. Το βλέμμα της χαμήλωσε στο πελιδνό της κορμί που ήταν σκεπασμένο με λευκή μουσελίνα, δροσερή και απαλή σαν τον αφρό των κυμάτων. Όμορφη και μοναδική, γεμάτη μαργαριτάρια και αστραφτερά κεντίδια η τουαλέτα αγκάλιαζε το επάνω μέρος του κορμιού της και χυνόταν προς τα κάτω ανοίγοντας με την εντυπωσιακή της ουρά από οργάντζα ν' ανεμίζει αέρινα.

Η αίσθηση που άφηναν τα διαλεχτά υφάσματα επάνω στο δέρμα της Φράνκα ήταν εξαίσια και ανεπανάληπτη, την έκανε να αισθάνεται ότι δεν ήταν πια κάποιο γήινο ον, αλλά κάτι αιθέριο, ένα αερικό ή μια νεράιδα. Ένα πλάσμα ισάξιο των ευγενών.

Στοιχημάτισε νοερά ότι και οι άλλες έντεκα επίλεκτες της Κοντέσας ένιωθαν το ίδιο, την ίδια απρόσμενη ανωτερότητα, μα όταν στράφηκε για να τις κοιτάξει είδε ότι το κρατούσαν κρυφό. Οι κοπέλες έδειχναν προσηλωμένες στην δουλειά τους, συνεσταλμένες και προσεκτικές περιφέρονταν ανάμεσα στους καλεσμένους της μεγάλης σάλας με μικρά χαμόγελα στα χείλη, γόνατα που λύγιζαν για να πραγματοποιήσουν κομψές υποκλίσεις και χέρια ευκίνητα που μετέφεραν ασημένιους δίσκους με κρυστάλλινα ποτήρια. Όφειλε να κάνει το ίδιο.

Η τιμή που της είχε γίνει ήταν μεγάλη, συνοδευόταν, όμως και από ευθύνες. Είχε καθήκον να βεβαιωθεί ότι η δεξίωση θα κυλούσε άψογα, ότι η κάθε λεπτομέρεια ήταν ορθή, ότι τα πάντα βρισκόντουσαν στην εντέλεια. Συνεπώς, έπρεπε να σταματήσει να κοντοστέκεται θαυμάζοντας το είδωλο της και να μιμηθεί το παράδειγμα των άλλων κοριτσιών.

Ο τεράστιος καθρέφτης με την επίχρυση κορνίζα διέτρεχε όλο το μήκος του τοίχου που βρισκόταν πίσω από το μακρόστενο τραπέζι του μπουφέ. Μέσα στο διαυγές γυαλί αντικατοπτρίζονταν τα πάντα: Οι πανάκριβες πορσελάνες και τα σερβίτσια, τα κόκκινα κεριά που ξεπρόβαλλαν ανάμεσα στις πλουσιοπάροχα γεμισμένες πιατέλες, το χαμηλό γυάλινο μπολ με τα λευκά λουλούδια στο κέντρο. Τα πάντα ήταν γουστόζικα, πολυτελή και εντυπωσιακά. Δεν υπήρχε τίποτα το ασυνήθιστο σ' αυτό το δωμάτιο, τίποτα που να ταυτίζεται με την ανάμνηση του εφιάλτη της Φράνκα, του εφιάλτη με τον διαβολικό άγγελο και το στραφταλιστό σιντριβάνι που μετατράπηκε σε μια αιμάτινη πλημμύρα που έπνιξε τα πάντα.