Ματωμένη Κοντέσα

Εξηγήσεις

Η Εντβίκα, η τροφαντή αρχιμαγείρισσα ήταν σκυμμένη πάνω απ' τη στόφα, όπου μαγειρευόταν το δείπνο. Με μια ξύλινη κουτάλα, μεγάλη σαν κουπί, ανακάτωσε το φαγητό μες στο τσουκάλι και περιεργάστηκε το περιεχόμενό του με αυστηρό ύφος. Στην επιφάνεια της σούπας αναδύθηκε καφετί πλιγούρι, κόκκοι βρόμης με μαυριδερούς και γκρίζους σπόρους, ανάμεσά τους ξεχώριζαν έντονα κάτι πράσινα μπιζέλια.

«Λένα», μίλησε σε μια από τις υφιστάμενες της. «Τώρα είναι η ώρα».

Εξασκημένη στην γρήγορη εκτέλεση των εντολών, η Λένα πλησίασε το τσουκάλι που έβραζε και πρόσθεσε μερικά λαχανικά από ένα καλάθι. Λαχανόφυλλα, σκόρδο, κρεμμύδια, πράσα, σπανάκι και μαϊντανό.

«Ωραία, ωραία», ενέκρινε η Εντβίκα βλέποντας τη συνταγή να ολοκληρώνεται σταδιακά, κόντευε να τελειοποιηθεί. Κόντευε. «Καρότα», σκέφτηκε φωναχτά. «Αυτό το πράγμα χρειάζεται καρότα. Γκρέτα!», ούρλιαξε προς τη μεριά μιας άλλης εκπαιδευόμενης των μαγειρείων, η οποία επιδόθηκε απευθείας στο κόψιμο τους.

Η Εντβίκα ξανάρχισε ν' ανακατεύει το φαγητό μες στο τεράστιο στρογγυλό τσουκάλι με τα δίδυμα χερούλια σε κάθε του πλευρά. Μέσα της ένιωσε μια σιωπηλή, αν και αναντίρρητη, ικανοποίηση. Λάτρευε να δίνει εντολές, όχι, λάτρευε να βροντοφωνάζει εντολές στα μούτρα των άλλων, παρακολουθώντας τους ύστερα να τις ακολουθούν κατά γράμμα.

«Σέεεενγκεεεε!», η Εντβίκα κάλεσε ένα τρίτο κορίτσι με το διαπεραστικό ουρλιαχτό που αποτελούσε δικό της αποκλειστικό προνόμιο. «Απρόσεκτο δεσποινάριο, η σούπα είναι ανάλατη! Κάνε κάτι γι' αυτό. Αμέσως! ΑΜΈΣΩΣ!»

«Μ-μάλιστα», αποκρίθηκε εκείνη.

Η σούπα πλιγουριού δεν ήταν ούτε κατά διάνοια ανάλατη. Η Εντβίκα το είχε διαπιστώσει αυτοπροσώπως ρουφώντας μια μεγάλη γουλιά από την άκρη της ξύλινης κουτάλας. Παρόλα αυτά η αρχιμαγείρισσα θεωρούσε πιο ευκολότερο να αποπαίρνει τα κορίτσια της, παρά να τα επιβραβεύει. Οι μικρές επιπλήξεις της έβγαιναν φυσικά κι αβίαστα κι έμοιαζαν πια με παραδοχή της συμπάθειας που τους έτρεφε.

Τα κορίτσια μου, μονολογούσε και το παραφουσκωμένο στέρνο της γέμιζε από υπερηφάνεια, τα έχω εκπαιδεύσει τόσο καλά που έχουν πια γίνει όλες τους εξαίρετες μαγείρισσες.

Σε κάθε γεύμα που τις παρατηρούσε να κατακλύζουν την κουζίνα, όμοιες με πολύβουες εργάτριες-μέλισσες, παραγωγικές κι αφοσιωμένες, το καμάρι της μεγάλωνε.