Ματωμένη Κοντέσα

Μοχθηρή Καρδιά

Αφήνοντάς όλους του τους ενδοιασμούς στην άκρη, ο Άμαντε έπιασε την Ντανιζέλα από τους ώμους και την τράβηξε μες στις φυλλωσιές για να μην τους δει, ούτε τους ακούσει κανείς. Εκεί υπήρχε η εσοχή ενός βράχου κρυμμένη πίσω από μια σμαραγδένια κουρτίνα από κισσό. Ο Άμαντε έσπρωξε την Ντάνι μες στη στενή, κούφια, πέτρινη κοιλότητα, παραμερίζοντας την πανάλαφρη μάζα των φύλλων. Το ένα του χέρι έμεινε στον ώμο της για να ακινητοποιήσει, θαρρείς, το κορμί της και το άλλο βρέθηκε στο πρόσωπό της, ο τεντωμένος δείκτης του ακούμπησε τα χείλη της και την ανάγκασε να σωπάσει. «Σσσς», της ψιθύρισε προειδοποιητικά.

Όταν τη στρίμωξε πάνω στην τραχιά επιφάνεια του τοίχου, η Ντανιζέλα ξέχασε τα πάντα. Το μοναδικό πράγμα στο οποίο μπορούσε να επικεντρωθεί ήταν εκείνος και ο χώρος ανάμεσά τους. Τα σώματά τους ήταν στριμωγμένα αρκετά κοντά, έτσι θα μπορούσαν ν' αγγίζουν το ένα το άλλο, όμως όχι τόσο κοντά ώστε ν' αγγίζονται. Η Ντάνι δεν μπορούσε να αποφανθεί πώς την έκανε να νιώθει αυτή η ξαφνική εγγύτητα, το μόνο που μπορούσε να πει με σιγουριά ήταν πως το χτυποκάρδι της γινόταν όλο και πιο ξέφρενο, θαρρείς και έτρεχε σε μαραθώνιο.

Σίγουρα το να στριμώχνεται σε τόσο μικρούς χώρους μαζί με έναν σχεδόν άγνωστο άνδρα αμφιβόλου ηθικής, χωρίς να φοράει τίποτα περισσότερο από τη δαντελένια νυχτικιά της δεν ήταν και από τις πιο ενδεδειγμένες συμπεριφορές για το προσωπικό του Καχτίτσε. Μπορούσε, μάλιστα, να υποθέσει τι θα σκεφτόταν όποιος τους έβρισκε σε αυτή τη στάση, ολομόναχους κι αναστατωμένους, με ξαναμμένα πρόσωπα και κομμένες ανάσες.

Ήταν προδότες.

Ο Άμαντε έσκυψε λίγο πιο κοντά της. «Το ακούς αυτό;», τη ρώτησε μ' έναν χαμηλόφωνο ψίθυρο.

Ποιο;

Στον λαβύρινθο επικρατούσε σιγή, εκτός από ένα πουλί που φτεροκοπούσε σε κάποιο κοντινό δέντρο. Δεν μπορεί να εννοούσε αυτό. Η Ντάνι τέντωσε τα αυτιά της και αφουγκράστηκε με προσοχή. Και τότε το άκουσε. Οι ήχοι των φύλλων που θρυμματίζονταν έμοιαζαν να βρίσκονται πιο κοντά, και ύστερα λίγο κοντύτερα και όλο και πιο κοντά στην κρυψώνα τους. Το πρόσωπο του Άμαντε έγινε αδιαπέραστο, το σώμα του σκληρό κι άκαμπτο σαν να βρισκόταν σε εγρήγορση, σαν να ετοιμαζόταν για παν ενδεχόμενο.

Για μια αναμέτρηση.

Τη στιγμή που ο διώκτης τους βρισκόταν πιο σιμά από ποτέ, η Ντάνι διαισθάνθηκε ότι ο Άμαντε ήταν έτοιμος να τιναχτεί από την εσοχή και να τον πολεμήσει. Η σκέψη την τάραξε με έναν τρόπο πρωτοφανή κι εκείνη τύλιξε σπασμωδικά τα χέρια της γύρω απ' τη μέση του για να τον συγκρατήσει, να τον κρατήσει κοντά της.