The wolf deep within

Hoofdstuk 16

Lynn Pov

"Oh, oke," zei Samira. "Dan moet ik jullie maar even naar mijnouders brengen."

Ze floot en een paar pegasussen kwamen aangevlogen. Ze stapte zelf op de pegasus die ze net aan het voeren was. Hij was wit en had regenboogkleurige manen.

"Waarom moeten we op die pony's vliegen als jij de godin van de regenboog bent? Je kunt tog gewoon een regenboog maken tussen je ouders en ons?" vroeg Alex.

"Wil je de hele weg naar mijn ouders lopen? Het is wel een paar kilometer hoor," lachte Samira. Toen besefte ik me waarom Alex niet wilde vliegen, hij had hoogtevrees door die keer dat hij uit een boom viel en zijn arm brak.

"Rustig maar Allie, ik hou je wel vast op de vliegende pony," giechelde ik en kneep in zijn wang. Hij wierp me een dodelijke blik toe waardoor ik nog harder moest lachen. "En ik dacht nog wel dat je een grote, stoere weerwolf was."

Na veel pogingen hebben we Alex eindelijk zover gekregen op de gevleugelde pony te zitten. "We gaan dood, we vallen te pletter!" schreeuwde hij terwijl hij zijn ogen stijf dichthield en zich tegen de hals van de pegasus vastklemde.

"Rustig maar, blijf afemen, als je je adem inhoudt zul je inderdaad sterven," zei Alaida zo kalm mogelijk. Ze had geprobeerd te vliegen, maar ze had haar vleugels nog niet genoeg onder controle en viel dus vlak op haar gezicht. Brody was toen naar haar toe gerend en begon in paniek de snee in haar voorhoofd te verzorgen.

Even later kwamen we aan in een groot, wit paleis.

"Dus hier wonen jouw ouders," zei ik. "Wie waren die mensen bij wie jij woonde dan?"

"Dat waren mijn beschermers, gestuurd door mijn vader," antwoordde ze. Ze liep verder en de deuren van et paleis werden opengegooid en we troffen een man en een vrouw aan, allebei beeldschoon. Te mooi om mensen te zijn.

"Samira," zei de man en grijnsde breed. "Wat brengt je hiernaartoe?"

"Ik heb hier wat vrienden die een klein probleempje hebben," ze ze. "Je kent Damian nog wel, nou die zit achter ze aan."

De man zuchtte diep. "Sorry, maar het meeste wat ik voor je kan doen is jullie mijn bescherming en zegen geven. Het spijt me. Alvast een fijne verjaardag Lynn en Alex."

Ik keek treurig naar de grond. "Dankje, ik was helemaal vergeten dat we morgen jarig waren."

"Jullie moeten snel gaan, Damian bevindt zich in de buurt van jullie ouders. Veel succes," zei de vrouw. Ze zwaaide met haar hand en opeens stonden we weer in de voortuin van mijn huis.

Ik keek rond en zag dat de deur was ingetrapt. Zonder erbij na te denken ren ik naar binnen.

"Mam! Pap!" gil ik. Ik duw de deur van de woonkamer open en zie Damian mijn moeder bij haar keel vasthouden.

"Zo zo, wie hebben we daar, ik zie dat jullie helaas nog niet zijn gestorven," zegt hij. Een hysterische lach verlaat zijn mond.

"Ren Lynn, ren Alex." Het klinkt alsof alle adem uit haar longen werd geperst wanneer ze praatte.

"Nee mam, ik laat jullie hier niet achter," huilde ik. "Ik help je hieruit."

"Nee Lynn, ga." Haar stem stierf langzaam weg.

"Alvast een fijne verjaardag," grijnsde Damian en met een snelle beweging stak hij zijn klauw in mijn moeders buik.

"Maria!" Mijn vader probeerde los te komen uit de grip van Damians slaafjes. "Lynn ga!"

Met net zo'n snelle beweging verliet het leven zijn ogen.

"Nee! Papa! Nee, mama heeft je nodig!" Ik schudde zijn dode lichaam heen en weer, maar er gebeurde niks. Snel haastte ik me naar mijn moeder. Haar hartslag was laag net en haar ademhaling onregelmatig.

"Ik hou van jullie allebei," zei ze en streelde mijn en Alex' wang. "Zorg goed voor elkaar."

Het leven stroomde uit haar ogen en haar hand gleed naar beneden. Ik knuffelde haar dode lichaam. "Nee, verlaat ons niet, we hebben je nodig," fluister ik. Tranen stromen over mijn wangen.

Ik kijk Alex aan. Zijn gezicht toont geen emotie. Hij huilt ook niet. Zijn ogen zijn alleen een grote leegte. Alle vrolijkheid was meteen uit zijn bestaan verdwenen en er werd plaatstemaakt voor woede, verdriet en depressie. Hij keek naar de lijken van mijn ouders en zonder een woord te zeggen rende hij het huis uit.

<><><><><><>

Hee mensen

Echt wat een triest hoofdstuk, ik heb gehuild tijdens het schrijven 😭😭

Ik zweer dat het goed komt met Lexie,

Luister Centuries van Fall out boy hierbij,

RIP Maria en Ben ☄

Xxx Me☄🌈