The wolf deep within

Hoofdstuk 19

De volgende ochtend word ik wakker met mijn hoofd opgekruld tegen Logans borst. Ik glimlach als ik terugdenk aan de kus van mij en Logan gisteravond onder de sterren.

"Ben je wakker?" vraagt Logan in zijn ochtendstem.

Ik lach even. "Ja, laten we verder gaan."

We lopen naar Maddie toe en ik schud haar door elkaar. "Wakker worden Maddie, anders gaat Jake je een week lang niet kussen."

Meteen schiet ze omhoog. Ik begin te lachen en Logan volgt mijn voorbeeld. "Ik wist niet dat het zo gevoelig lag."

Ze geeft me een dodelijke blik en staat op. Ze veegt haar handen af aan haar broek en zoals ik had verwacht was er van haar wond alleen nog een litteken over.

"Nu jullie mijn slaap toch al hebben verstoord kunnen we net zo goed verder gaan." Ze versneld haar pas en al snel hollen we achter haar aan.

De bomen beginnen steeds dichter bij elkaar te staan en het lijkt alsof we steeds weer op dezelfde plek terugkeren.

"Zijn we nou verdwaald?" vraag ik, bang dat het waar is. We moeten Alex vinden, hij is mijn enige levende familie.

"Nee hoor, rustig nou." Logans vertrouwde stem zorgt ervoor dat ik me een stuk veiliger voel. Ik haal mijn hand door zijn haar en hij trekt een pruillip.

"Niet mijn kapsel verpesten," zegt hij. "Dat is vanochtend al gebeurd."

Ik begin te lachen, waardoor ik niet zie waar we naartoe gaan en vol tegen Maddie aanloop.

"Kijk eens even uit," zegt ze en wijst naar een gedaante op de grond. Ik volg haar vinger en zie een jongen liggen. Hij heeft zwart haar en zwarte engelenvleugels. Een demoon.

"Wat moeten we daar nou mee?" zucht Logan. Ik loop naar de jongen toe en beginnen hem in zijn zij te porren.

"Die is al een tijdje buiten westen." Ik haal nonchalant mijn schouders op en loop terug naar Maddie. "Ik denk dat we hem mee moeten nemen."

Wanneer ik dat zeg schieten de ogen van de jongen open. Hij opent zijn vleugels waardoor hij nu staat.

"Neem me alsjeblieft niet mee," smeekt hij. "Die kerkers waren erg genoeg. Hij bleef me maar aankijken met die kille blauwe ogen."

Kille blauwe ogen en kerkers. Dat moet Damian zijn geweest.

"Rustig, we doen je niks aan. Kom met ons mee en leg ons alles uit." Ik loop langzaam naar hem toe waardoor zijn bijna zwarte ogen opensperren. Hij vliegt een stukje naar achteren en land daar op de grond.

"Rustig maar, hoe heet je?" vraag ik om zijn vertrouwen te winnen. Zijn vleugels veranderen in schaduwen en verdwijnen dan alsof ze er nooit hebben gezeten.

"Ryan," zegt hij en komt naar ons toe. "Ik weet niet meer wat er is gebeurd. Alleen dat er overal vlammen waren. Toen werd ik wakker in een kerker. Ik weet niet wie mijn familie is, waar ik vandaan kom, alleen dat ik Ryan heet."

Zo, die heeft het zwaar gehad. Rustig komt hij bij ons staan, hij kijkt om zich heen alsof hij elk moment kan worden aangevallen.

"Zeg Ryan, ben je onderweg hiernaartoe ook een andere jongen tegen gekomen?" vraagt Logan dan.

Ryan kijkt even bedachtzaam. "Ja, hij mompelde dingen zoals 'hij zal er spijt van krijgen'."

"Had die jongen zwarte kleren aan, groene ogen en bruin haar?" vraagt Maddie weer.

Ryan geeft een klein knikje. "Ja."

"Dus Alex is onderweg naar Damian! Hij gaat dit niet overleven we moeten hem tegenhouden!" schreeuw ik. Paniek schiet door mijn lichaam en ik begin te huilen op Logans schouder.

"Ryan, kun je naar dit adres gaan en vertellen dat we hun hulp nodig hebben?" zegt Maddie en overhandigd hem het adres van Samira's huis. "Als je het kan, kun je ze dan ook meenemen?"

"Dat moet wel lukken denk ik," zegt Ryan. Zwarte rook verzamelt zich om zijn lichaam. Het spat uiteen en hij is nergens meer te bekennen.

We wachten een tijdje en opeens komt en weer een zwarte wolk. Jake en Grace vallen eruit en Ryan land netjes op zijn voeten.

"Jake!" gilt Maddie en slaat haar armen om zijn hals. Ik kijk uit beleefdheid even weg en volgens mij ben ik niet de enige.

"Ik had een gevoel dat er iets met he was gebeurd. Ik wilde achter je aangaan, maar iemand hier hield me tegen." Hij wees naar Grace die onschuldig naar een boom keek alsof ze die nog nooit heeft gezien.

"Het is al goed dat je er bent, ik heb je zo gemist," zegt Maddie.

Voordat ze zich weer op elkaar kunnen storten. Onderbreekt Ryan ze. "Sorry om jullie reunie te verstoren, maar volgens mij moesten we iemand redden."

Hij slaat zijn vleugels uit en grijnst breed. "Dus, waar moeten we naartoe?"

<><><><><><><><><>

O. M. G.

IK HB 1K LEZERS, ECHT HEEL ERG BEDANKT.

*gooit koekjes naar alle lezers*

*gooi een ananas naar Laura in de hoop dat hij op haar hoofd valt*

*gooi een meloen naar Mono in de hoop dat die op haar hoofd valt*

Doei,
Xxx Me☄

Margaux uit...