The wolf deep within

Hoofdstuk 2

Lynn POV

"Alex wordt wakker!" gil ik en begin hem door elkaar te schudden. Is die gast doof ofzo? Hij slaapt echt overal doorheen, geen wonder dat hij altijd net op tijd is.
"Wat is er Lynn?" vraagt hij en wrijft vermoeid in zijn ogen.
"Schiet op jij luie plofkip," zeg ik en begin hem weer door elkaar te schudden.
"Wat ben je toch weer creatief met je scheldwoorden," zegt Alex sarcastisch. Ik kijk hem aan met een kille blik. Als blikken konden doden was hij er nu al geweest. Opeens hoor ik weer een huil en het lijkt alsof de schaduw dichterbij komt. Bang kijk ik Alex aan, maar die geeft geen kik.
"W-wat was dat?" vraag ik bang.
"Rustig maar," zegt Alex en trekt me in een beschermende knuffel. Ik kijk hem dankbaar aan en hij glimlacht terug. Je kunt duidelijk angst zien in zijn ogen. We horen zacht gegrom en ik pak een knuppel uit mijn tas. Ik vroeg me ja af wat er in mijn tas zat, nou dat zat er dus ook in. Ik heb altijd een knuppel bij me na die grap van Alex. Hij zat onder mijn bed en sprong ineens voor met een eng masker op. Sindsdien ben ik altijd bang dat hij plotseling weer opduikt.
"Waarom heb je een knuppel meegenomen?" vraagt Alex verbaasd.
"Veiligheid voor alles, toch?" zeg ik lachend. Het is best dom om een knuppel mee te nemen, maar ik ben nou eenmaal een beetje raar. Niks aan de doen. Langzaam lopen Alex en ik naar buiten. Als we eenmaal buiten zijn zien we niks. Ineens horen we geritsel in de struiken. Bang ga ik achter Alex staan. Handig hoor, zo'n oudere broer.
Langzaam lopen we richting de struik. Diep in het struikgewas zie ik gele ogen oplichting. Dan springt er een grote zwarte wolf uit de struiken.
"Help me!" gil ik en wil wegrennen, maar ik lijk wel vastgenageld aan de grond.
"Stil nou," fluistert Alex en drukt zijn hand op mijn mond. Langzaam haalt hij hem weer weg. Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar wordt meteen gesust door Alex.
"Shh," zegt hij.
"Sorry hoor, maar niemand mag mij sussen. Zelfs niet de heilige gummybeergoden," zeg ik en sla boos mijn armen over elkaar. Dan bedenk ik me weer dat we oog in oog staan met een wolf. Ik kijk om me heen, maar het lijkt alsof de wolf in rook is opgegaan.
"W-waar is dat enge beest heengegaan?" stotter ik onzeker. Wow, ik ben nooit onzeker, alleen als ik heel bang ben, zoals nu.
"Die is waarschijnlijk weggegaan," zegt Alex en draait zich om. Ik volg hem en ren richting de tent. Als ik me omdraai zie ik dat Alex wordt meegesleurd door de wolf. Hier heeft hij dus op gewacht. Een hoge gil verlaat mijn mond. Zonder erbij na te denken ren ik Alex en de wolf achterna.
"Laat hem los jij stom beest!" schreeuw ik zo hard als ik kan. Het monster laat Alex los en begint naar me te grommen. Ik had beter moeten nadenken voordat ik dit plan in werking had gezet.
"Rustig, adem diep in, langzaam uit," zeg ik. Wat ben ik toch een idioot, alsof dat beest daar ooit naar zou luisteren. Langzaam loopt de wolf op me af.
"Oh gummybeertjes, wat moet ik nu doen," zeg ik hardop. Voordat ik het weet bijt de wolf me en lig ik op de grond. Meteen laat hij me los en laat me gillend van de pijn achter. Langzaam wordt alles wazig.
"Iemand, help me!" weet ik nog uit te brengen voordat mijn beeld helemaal zwart wordt.

<><><><><><><><>

Tam tam taaaaaam....

CLIFFHANGER!!!!!!!!😈
Niet het beste hs❤️
Doei gummyberen👋🏼👋🏼

Xxx Me