The wolf deep within

Hoofdstuk 21

Ryan POV

Herinneringen stromen langzaam mijn gedachten weer in. Er zijn vooral veel herinneringen van een klein meisje met dezelfde ogen en hetzelfde haar. We rennen samen lachend door een weide en gaan samen in het gras liggen. Het meisje kan niet ouder zijn dan twaalf.

Opeens schiet haar naam me te binnen. Elizabeth. Opeens komt de herinnering van die nacht weer naar boven.

****
"Pak ze allemaal! Laat niemand levend achter!" schreeuwt een donker gedaante. Alleen twee ijsblauwe ogen lichten op in het zwakke licht.

"Alfa, ze willen niet komen," zegt een ander gedaante. Hij buigt onderdanig en houdt zijn hoofd naar beneden.

"Oke dan, laat het dorp afbranden," zegt het gedaante dat waarschijnlijk Alfa heet. Hij zegt het zonder emotie te tonen. Opeens onsteekt er ergens een vlam en wordt hij in het dichstbijzijnde huis gegooid.

Elizabeth begint bang te snikken en ik trek haar in een knuffel. "Het komt wel goed, Lizzy," zeg ik en streel haar zachte zwarte haren.

"Kom jongens, vlucht snel!" schreeuwt mijn vader en samen met mijn moeder rennen we het huis uit. Opeens staat er een wolf grommend voor me. Hij begint naar me te happen.

Hij komt steeds dichterbij en haalt uit met zijn klauw. Ik sluit mijn ogen en wacht tot de klauw me in tweeën snijdt. "Nee! Niet Ryan!" gilt een maar al te bekende stem. Mijn moeder heeft zich tussen mij en de wolf geworpen waardoor de klauw door haar gaat. Hoesten valt ze op de grond.

"Nee, moeder!" De vlammen komen steeds dichterbij en ik begin steeds zwaarder te ademen. Ik pak Elizabeth bij haar hand en we rennen samen verder. Mijn vader ligt ook dood op de grond naast mijn moeder. Ik hou alle tranen tegen en ren snel door met mijn zusje.

Plotseling staat er een nachtzwarte wolf met een moordende blik in zijn kille ijsblauwe ogen. Hij gromt naar ons en loopt langzaam en dreigend op ons af.

Hij veranderd terug naar een mens en grijnst duivels. "Dus jullie zijn de laatste die nog in leven zijn."

In een snelle beweging word ik vastgegrepen door een van de jongens hersenloze volgertjes.

"Elizabeth! Vlucht!" beveel ik haar. Ze rent weg het woud in.

"Niet zo slim," zegt de jongen duister. "Jongens, paak haar."

De wolven die bij hem stonden buigen dominant en rennen dan in dezelfde richting als Elizabeth. Even later komen ze als mensen terug met haar in hun greep.

"Dus, jij dacht slim te zijn door te vluchten." Hij veegt haar haren weg en fluistert allemaal dingen in haar oor. "Dat zou ik de volgende keer niet doen. Oh nee wacht, die keer komt niet."

Hij haalt snel een mes uit zijn mouw en houdt die tegen Elizabeth's keel. Ik probeer me los te wringen, maar tegelijkertijd wordt haar keel doorgesneden. Ze valt levenloos op de grond.

"Nee! Elizabeth! Lizzy! Nee!" Zwarte schaduwen verzamelen zich om mij heen. De enige mensen die mij accepteerden, zijn door hem vermoord. De enige mensen die ik vertrouwde. Langzaam vouwen donkere engelenvleugels zich uit. "Jij monster!"

"Dus jij bent die demoon waar ik naar op zoek was," zegt de jongen droog. Ik voel alle energie mijn lichaam verlaten en alles wordt zwart.

****

"Nee," fluister ik. Het is allemaal mijn schuld. Hij wilde een demoon en vermoordde iedereen die hem in de weg stond. Nu was Lizzy dood, mijn zusje, de enige die mij goed begreep.

Ik pak mijn mes uit mijn riem. Het zilver glinstert in het vage licht van de lamp. Langzaam breng ik hem naar mijn arm.

"Het is mijn schuld," zeg ik zacht en haal het mes weg. Het bloed verlaat langzaam de wond en gaat langzaam naar mijn vingers.

"Iedereen in mijn dorp is doodgegaan door mij," fluister ik en plaats het mes weer op mijn arm. Een nieuwe stroom bloed sijpelt naar beneden.

"De enige mensen die eigenlijk iets voor mij betekenden zijn dood door mij." Weer haal ik uit en laat het bloed stromen zonder er iets tegen te doen.

<><><><><>

Yooo margauxsofia in da house

Dit is een beetje Ryans geschiedenis, best wel heftig he,

Srry dat het zo kort is, maar toetsweek en shit, dus bijna geen tijd om te schrijven

Hopelijk vonden jullie het leuk

Doei,

Xxx Me🕳☄