The wolf deep within

Hoofdstuk 3

Alex POV

Moeizaam word ik wakker van een fel licht. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en ga staan. Als ik om me heen kijk zie ik dat ik ongeveer vijftig meter van de tent ben verwijderd. Ik probeer na te gaan wat er gisteravond is gebeurd. Diep graaf ik in mijn geheugen, maar het enige wat ik herinner is dat ik met Lynn gummyberen zat te eten. Rustig loop ik richting de tent en zie tot mijn schrik Lynn op de grond liggen. Meteen ren ik naar haar toe en probeer haar wakker te schudden.
"Lynn, wordt wakker," zeg ik en langzaam doet ze haar ogen open.
"Wat is er?" vraagt ze slaperig en rekt zich uit.
"Weet jij misschien waarom we op de grond hebben geslapen en niet in onze tenten?" vraag ik. Meteen springt Lynn op en begint al de bladeren van haar af te vegen.
"Haal de beestjes weg!" gilt ze hysterisch en springt nog steeds op en neer.
"Er zitten geen beestjes in je haar hoor," zeg ik zuchtend. "Je hebt mijn vraag trouwens nog steeds niet beantwoordt."
"Hoe kan ik nou weten hoe we hier zijn beland," zegt ze en rolt met haar ogen. "Je was vast aan het slaapwandelen."
"Hoe kom jij hier dan terecht?" vraag ik verward. Ik snap de situatie eventjes niet.
"Ook slaapwandelen," zegt Lynn droog en haalt haar schouders op. Vervolgens huppelt ze vrolijk weg. Wat is er mis met dat kind? Misschien moet ik haar naar een psychiater sturen, dat zou heel veel problemen oplossen.
"Misschien zouden we even naar de rand van het bos gaan, we worden zo opgehaald," zegt Lynn en staat al klaar.
"Oke," zeg ik schouderophalend. Ik loop naar mijn tas. Die staat dus op de grond, want Lynn heeft de tent al opgeruimd. Ik wist eerlijk gezegd niet dat ze dat kon.
"Hoe heb je die tent uit elkaar gehaald?" vraag ik.
"Denk je dat ik dat niet kan?" vraagt ze zogenaamd beledigd. "Maar ik heb hem soort van in de tas gepropt," zegt ze dan lachend. Mam en pap zullen niet heel blij zijn met hun kapotte tent, maar Lynn is nou eenmaal een beetje heel erg onhandig en ongeduldig.
"Kom je nou nog," zegt Lynn dan ongeduldig en springt druk op en neer.
"Ja, ik kom al," zeg ik en loop langzaam naar haar toe. Ze kijkt me aan met een boze blik en ik lach vrolijk terug. Wat ben ik toch weer aardig.
"Kan het wat sneller?" zucht Lynn en slaat haar armen over elkaar.
"Ja hoor," zeg ik en ren het laatste stukje naar haar toe.
"Jij bent gemeen," zegt ze met een pruillipje. Ik kan er niks aan doen en begin te lachen. Woest kijkt ze me aan.
"Stombo," zegt ze met een boos gezicht en gaat boos op de grond stampen. Daardoor moet ik juist nog harder lachen. Ze moet sowieso op therapie.
"Ben je uitgelachen gemenrik?" vraagt Lynn dan en duwt me omver.
"Wow, ik wist niet dat je zo sterk was," zeg ik met een verbaasde toon. Snel probeer ik weer op te staan.
"Ik ook niet," zegt ze duidelijk onder de indruk van zichzelf. Ze stuurt dan een zelfvoldane glimlach in mijn richting.
"Kuch kuch, EGO, kuch kuch," zeg ik tegen haar. Daardoor moet ze lachen en ik rol overdreven met mijn ogen.
"Sorry hoor," zeg ze nog steeds lachend.
"Zo grappig vond ik het eigenlijk niet," zeg ik serieus. Weer begint ze te lachen.
"Jouw, haha, gezicht, haha," zegt ze. Ik snap haar humor echt niet. Zij en haar vriendinnen lachen om serieus alles, maar dan ook echt alles.
"Debiel," zeg ik droog tegen haar wanneer ze klaar is met lachen.
"Laten we naar de rand van het bos gaan zegt ze. Wanneer we daar zijn zien we onze auto staan. Snel springt Lynn in de auto. Eindelijk kunnen we naar huis. Een weekend met alleen dat kind is echt erg.

<><><><><><><><><><>

Gegroet lieve gummybeertjes.

Wie vindt Lynn een debiel?
Steek hand op🙋🏻.

Xxx Me