The wolf deep within

Hoofdstuk 20

"Dus, hoe komen we binnen?" vraagt Ryan terwijl hij bedachtzaam een wenkbrauw optrekt.

"Deze plek roept slechte herinneringen op," zeg ik en ril bij de gedachte van vastgeketend zitten met zilveren handboeien.

Plotseling hoor ik wat takken ritselen en draai me meteen naar een struik. Een zwart gedaante komt eruit tevoorschijn en rent het gebouw in.

"Oh mijn god, mensen dat is Alex!" schreeuw ik. Zo te zien net iets te hard, want Alex draait zich om zijn ogen glijden over de omgeving. Hij knijpt zijn ogen een klein stukje dicht, maar loopt dan weer verder.

Ik doe een klein overwinningsdansje, maar dat wordt ruw onderbroken door Ryan die langzaam baar de grond zakt. Hij blijft op zijn knieën zitten.

"Hij was erbij, hij heeft dit veroorzaakt," mompelt hij tegen zichzelf. Hij springt op. "Die klootzak! Waarom moest hij nou zoiets harteloos doen!"

Zwarte schaduwen verzamelen zich rondom hem en ze beginnen langzaam in een sterk wervelwind te veranderen.

"Ryan, stop!" schreeuw ik. "Je maakt het alleen maar erger."

Langzaam kalmeert hij, maar de schaduwen blijven om hem heen hangen. Waar hij ook heen gaat, de schaduwen blijven.

"Ik ga wel naar binnen en neem Alex mee, dan kom ik terug en breng jullie naar huis." Ryan staat klaar om te verdwijnen, maar ik hou hem tegen.

"Ik ga met je mee. Alex is mijn broer en ik moet hem beschermen nu mijn ouders dood zijn," zeg ik. Ryan knikt kort en dan verdwijn ik samen met hem in een schaduw. De ervaring is misselijkmakend, je draait de hele tijd rond alsof je in een achtbaan zit.

We staan midden in de woonkamer van Damian. "Hoe hou je dat vol? Ik heb het gevoel dat ik moet kotsen."

Ryan lacht. "Je raakt er aan gewend als je al je hele leven op de vlucht bent. Laten we je broer vinden."

Ik herinner me deze gangen maar al te goed. We werden hier doorheen geduwd alsof we naar het slachthuis werden gebracht. Toen kwamen we aan bij de kerkers. Kerkers, het woord zelf jaagt al rillingen over mijn rug. Daar zit Alex dan, hulpeloos en zonder hoop. Hij staart in het niets.

"Alex," fluister ik. "We komen he redden." Hij kijkt me aan en draait zich dan weg.

Ik kijk naar Ryan. "Haal hem eruit." Ryan grijnst en wordt dan weer een schaduw. Hij verschijnt weer aan in de cel en pakt Alex bij zijn arm. Hij zit alleen levenloos vooruit te staren. Net wanneer Ryan weer in een schaduw wil verander, hoor ik een meisjesstem.

"Laat me niet achter! Nee! Neem me alsjeblieft mee!" smeekt ze. Een meisje met vuilblond haar en ijsblauwe ogen komt uit een hoekje gekropen.

Ik denk weer terug aan de tijd dat ik daar zat en kijk Ryan recht in de ogen. "Ryan, neem haar mee. Ze kan van pas komen."

Hij knikt en pakt haar ook vast. Uit het niets voel ik mijn arm vastgepakt worden en voel weer een golf van misselijk heid. Het stopt even, maar begint dan weer. Dan sta ik in de woonkamer met de rest en het meisje.

"Dankjewel, ik ben Helena. Hoe kan ik je ooit bedanken? Ik zal alles voor je doen." Ze komt naar me toe en knuffelt me stevig.

"Ga maar even slapen, het was een lange dag, voor ons allemaal," beveel ik haar. De knikt gehoorzaam en gaat op de bank liggen. Meteen vallen haar ogen dicht.

Ik kijk Alex aan en sla mijn armen over elkaar.  "Jij moet ons eventjes een uitleg geven."

"Ik wil er niet over praten," mompelt Alex boos en draait zich om. Hij wil weglopen, maar ik hou hem tegen.

"Ik snap dat je verdrietig bent over mam en pap, maar als je er niet met andere mensen over praat, zal al het verdriet zich opkroppen en stort je in." Ik trek hem in een knuffel en voor het eerst in dagen huilt hij. De tranen stromen uit zijn smargdgroene ogen en een snik verlaat zijn keel. Ik hoor een deur dichtslaan en Ryan is verdwenen.

Waarschijnlijk wil hij even een moment alleen, hij is ook alles kwijt. Ik weet hoe het voelt, machteloos en hopeloos.

<><><><><><><>

Yoooooo, margauxsofia in da hoooouuuuusssee.

Hopelijk vonden jullie het leuk.

Kennen jullie dat gevoel dat alle leuke jongens in boeken gay zijn? Ik denk dat het een vloek is.

Alle dromen worden dan in Ταρταρος geworpen:

☄-> 🕳 -> ☠

Doei,

Xxx Me☠☄🕳

Margaux uit