The wolf deep within

Hoofdstuk 17

Ik sta bij het net gegraven graf van mijn ouders. Ik kijk glazig voor me uit en stille tranen stromen over mijn wangen. Een groot gapend gat zit in mijn hart.

Alex staat naast me en heeft de rest van de avond niks gezegd. Een mix van woede, verdriet en pijn is in zijn vroeger vrolijke smaragdgroene ogen te zien. De speelse twinkelling is verdwenen.

Langzaam stapt iedereen weg van het graf. We stappen Samira's huis in en lopen naar de slaapkamers. Ze had wat extra slaapkamers voor ons laten maken aangezien we een nieuw huis nodig hadden. Grace had haar ouders gebeld of ze mocht slapen. Omdat zij het toch te druk hadden met haar broers mocht ze blijven.

"Het komt wel goed, echt waar," zei ze en sloeg beschermend een arm om me heen. Ik voelde mijn tranen weer nat worden. Langzaam keek ik haar aan en schonk haar een dankbare blik.

Ze glimlacht terug, maar die verdween toen als we buiten een gefrustreede schreeuw hoorden. We renden er zo snel als we konden naartoe.

Alex stond buiten al zijn woede en verdriet uit te leven op een boom. Blijkbaar was hij al lang bezig, want de stam splinterde en zijn knokkels lagen open.

"Laat hem maar even," zei ik. "Hij heeft dit nodig."

Grace knikte en samen liepen we naar binnen. Maddie zat op de bank met Jake te knuffelen, wat er heel lief uitzag. Ik kon helaas niet aan leuke dingen denken.

Maddie kijkt weg van Jake en komt naar me toe. "Ik vind het echt heel erg voor je."

Tranen vormen zich in haar ogen en ze knuffelt me. Ik knuffel haar ongemakkelijk terug. Mijn tranen vallen voor de zoveelste keer vandaag. Ik kijk snel op de klok en zie dat het bijna middernacht is, dat betekent dat het bijna mijn 17e verjaardag is.

Ik zuchtte diep. Zo had ik mijn verjaardag niet voorgesteld. Ik had me voorgesteld dat Alex me 's ochtends wakker zou maken samen met mijn ouders. En dat ze dan begonnen te zingen en dat ik dan zou proberen weer in slaap te vallen. Alex zou natuurlijk de dekens wegtrekken en dan lachend met mijn ouders naar beneden gaan.

Maar na dit alles zal Alex nooit meer lachen. Hij laat het aan de buitenkant niet zien, maar vanbinnen is hij gebroken. Alleen als je hem zo goed kent als ik kun je dat zien.

"Ik ga naar boven," zeg ik zwakjes. Voordat ze iets terug kunnen zeggen ben weg.

Ik ga op mijn bed liggen en staar naar het plafond.

"Gefeliciteerd met je verjaardag!" schreeuwt Lindsey in mijn hoofd.

"Dankje, maar waar was je al die tijd, het is best eenzaam als je niks zegt," zeg ik terug.

"Sorry, maar dit is de leeftijd waarop je je mate kunt vinden," zegt ze enthousiast. "Ik denk dat je hem wel nodig hebt."

"Thanks Linds, je vrolijkt me altijd op." Ik meende het echt, want meestal is ze echt vervelend.

Op dat moment ging de deur open. Ik rook de geur van het bos en vanille.

"Mate!" schreeuwt Lindsey in mijn hoofd.

Ik keek naar het gestalte dat in de deuropening stond. Zwart haar, groene ogen. Logan.

Hij versteef ter plekke. Ook ik zat bevroren op mijn bed. Toen verliet dat ene woordje zijn mond.

"Mate."

<><><><><><>

Omgs zielig hs. Hier iets om jullie op te vrolijken:

*trommelgeroffel*

LYGAN!!!!

Er komen veel mooie momentjes tussen hen.

Xxx me☄🎶