Cut It Short

Carlos y Felipe

Alin ba ang importante? Ang pagtanggap o ang pag-iisip sa maaaring isipin ng iba? Halos importante rin naman sila. Kaya naman may mga bagay na kailangang bitiwan upang malaman ang halaga ng isa pa.

Dumating na ang prinsipe ng isang bansa sa isang bansa na nasalanta ng pinakamalakas na bagyo na lumapag sa lupa.

"Señor, ¿cómo está su sueño?" (Ginoo, kumusta naman ang tulog ninyo?) Tanong ng isa sa mga alalay nito.

"Estuvo tan bueno. Pero a proposito, ¿dónde está el lugar en que iriamos?" (Maayos naman. Pero sandal, saan nga pala tayo pupunta?)

"Allí en el mar juntos a la fachada de las casas rotas." (Doon sa mga bahay na nasalanta, sa may bandang dagat.)

"O. Bueno, vámos." (Tara na!)

"Sí, señor." (Opo, Ginoo.)

Nagpunta na sila at walang nakakaalam na isa siyang prinsipe dahil nais niyang maranasan ang pakiramdam ng isang ordinaryong tao.

Maraming mga tulong ang dala-dala niya para sa mga nasalanta at ipinakikilala niya ang sarili niya bilang isang mayamang negosyante sa kaharian nila.

"Señor, esta vista está tan relajante, ¿no?" (Ginoo, maganda at nakakabuti ng kalagayan ang "view" na 'to, no?)

"¡Claro! Es como el mar en nuestro país." (Oo naman! Parang dagat lang sa bansa natin.)

Hanggang may dumaan sa harap niya na isang lalake na simple lamang ang suot at maraming dala-dalang gamit.

"Disculpe, señor. ¿Me puedo ayudarlo?" (Sandali lang, ginoo. Maaari kop o ba kayong tulungan?) Napaisip na lang siya dahil bakit niya gamit-gamit niya ang wika nila gayong marunong naman siyang magsalita ng ingles.

"¡Claro, señor! Gracias." (Oo, ginoo. Salamat!)

Nanlaki na lang ang mga mata niya nang marinig niya na nagsalita ang lalake at tinulungan niya ito.

Naihatid niya ito sa isang libis kung saan maraming bata ang naghihintay rito.

"Mga bata! Kumusta naman kayo?"

"Mabuti naman po!" Sagot ng mga ito.

"Ngayon ay maglalaro tayo ng mga laro na madalas laruin sa isang party o birthday. Okay lang ba sa inyo?"

"Opo!" Sabay-sabay nilang sagot.

Ang prinsipe naman ay pinapanood lang ang ginagawa niya. Iba na agad ang kaniyang nadarama sa bawat kumpas ng kamay nito.

Ilang sandali pa ay hinila nito ang kamay niya papunta sa mga bata.

"Señor, ¿desea que jogar con nosotros?" (Ginoo, nais mo bang makipaglaro kasama kami?)

"¡Claro! Bueno, yo hablo en ingles también. Así me puedo hablar con los niños." (Oo! Sandali lang, nakakapagsalita rin ako ng ingles.)

"Sí. Bueno, ¿cómo se llama?" (Oo. Ano nga pala ang pangalan mo?)

"Me llamo Felipe. ¿Y usted?" (Ako nga pala si Felipe. Ikaw?)

"Me llamo Carlos. ¿Cuanto años tiene?" (Ako naman si Carlos. Ilang taon ka na?)

"33 años. ¿Y tú?" (33 taong gulang. Ikaw?)

"25 años. Bueno, ¿de dónde eres tú?" (25 taong gulang. Saan ka nga pala nakatira?)

"Soy de España. Hemos estado enviando para ayudarlos aquí." (Taga-Espanya ako. Pinadala kami rito upang tumulong sa mga nasalanta.)

"¿Tan de verdad?" (Totoo?)