Part 20

108 7 0
                                    


Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

That's the thing about pain. It demands to be felt.


-Μαμά πώς είναι? (έτρεξα προς το μέρος της μητέρας μου, βλέποντάς τη να κάθεται σε μια καρέκλα νοσοκομείου.)

Ο Ίαν με έφερε στο νοσοκομείο, αλλά του είπα πως θα ήταν καλύτερα να φύγει. Εκείνος συμφώνησε.

-Αγάπη μου (η μαμά μου με αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσε).

Είχα ανάγκη την αγκαλιά της όσο τίποτα. Πιστεύω πως και εκείνη το ίδιο.

-Μαμά μου. Πώς είναι ο μπαμπάς? Πες μου σε παρακαλώ.

-Οι γιατροί είπαν πως έχει διαφύγει τον κίνδυνο και ότι σε λίγο θα μπορούμε να τον δούμε. Μην ανησυχείς.

-Αχχ Θεέ μου μού έφυγε ένα βάρος. Ξέρω πως εξαιτίας μου έγινε έτσι ο μπαμπάς. Τόσο πολύ δεν το αντέχει που είμαι στο συγκρότημα?

-Όχι όχι. Αντιθέτως. Θα ξαφνιαστείς άμα στο πω, αλλά μου είπε πως τώρα πια έχει αρχίσει να το αποδέχεται και πως θέλει να γνωρίσει τον Ίαν για να δει τι κουμάσι είναι... το καρδιακό το έπαθε, λόγω κάτι προβλημάτων που αντιμετωπίζει στη δουλειά..

Ωπα.. άκουσα καλά μόλις τώρα?

-Μαμά... μου κάνεις πλάκα έτσι?

-Όχι παιδί μου, καθόλου. Ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο να στο πω αλλά με πρόλαβε το καρδιακό του επεισόδιο. Και εγώ ξαφνιάστηκα πολύ. Αλλά έπρεπε να το περιμένουμε. Ο πατέρας σου κατά βάθος είναι ψυχούλα.

Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω όλα όσα μου είπε η μητέρα μου, αλλά μου ήταν αρκετά δύσκολο να το χωνέψω. Τι ξαφνική αλλαγή στάσης ήταν αυτή του πατέρα μου? Μακάρι να το εννοεί πραγματικά. Λες να του έλειψα, για αυτό και αποφάσισε να αποδεχτεί επιτέλους τις επιλογές μου? Μακάρι να ισχύει αυτό.

One more songWhere stories live. Discover now