One more song

Part 24

New beginnings are often disguised as painful endings...

14 Αυγούστου σήμερα. Έξω ο ήλιος καίει και η υπερβολική αυγουστιάτικη ζέστη υπενθυμίζει ότι είναι ακόμα καλοκαίρι. Βέβαια εγώ πάντα ήμουν λάτρης του χειμώνα και της βροχής. Ήμουν από πολύ μικρή της άποψης ότι αυτός ο κόσμος θα αλλάξει μόνο αν ο άνθρωπος καταλάβει ότι τη βροχή είναι προτιμότερο να τη χορεύεις, παρά να της γκρινιάζεις. Η βροχή εξάλλου είναι το στοιχείο εκείνο που μου τον θυμίζει έντονα. Αν λοιπόν υπάρχει ένα άτομο, με το οποίο έχω συνδέσει τις βροχερές μέρες, αυτό είναι σίγουρα ο Ίαν. Ίσως για αυτό μάλλον, στην ψυχή μου είναι χειμώνας σήμερα. Ίσως επειδή είμαι λάτρης του χειμώνα, ίσως επειδή η βροχή μου τον θυμίζει, ίσως όμως και επειδή σήμερα φεύγει. Για πάντα. Μάλλον επειδή ισχύει το δεύτερο στην ψυχή μου σήμερα οι εποχές έχουν μπερδευτεί. Τι κι αν έχουμε Αύγουστο? Μέσα μου έχω έναν βαρύ χειμώνα.

-Δεν θα πας στο αεροδρόμιο να τον δεις μια τελευταία φορά ρε? (η Νάντια με διέκοψε από τις φιλοσοφικές μου σκέψεις)

-Νομίζεις θα το αντέξω? Όχι. Τέλος (είπα βουρκωμένη).

Βρισκόμαστε οι τρεις μας, μαζί με τη Φωτεινή στο πατρικό μου σπίτι και συζητάμε. Δεν άντεχα άλλο να μένω στο ''σπίτι της πρόβας''. Όλα μου θύμιζαν εκείνον και η απουσία του θα μου ήταν ακόμα περισσότερο δυσβάσταχτη. Έτσι έριξα τον εγωισμό μου και ζήτησα από τον πατέρα μου να με αφήσει να γυρίσω πίσω στο σπίτι, του υποσχέθηκα όμως ότι θα ξαναδώσω πανελλήνιες του χρόνου για να περάσω στη σχολή που εκείνος θέλει. Έγιναν όμως υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές, καθώς μου επέτρεψε να βρίσκομαι στο συγκρότημα, μου τόνισε όμως να δώσω περισσότερο βάση στο διάβασμα που απαιτεί η σχολή ιατρικής. Ναι, μετά από τόσο καιρό ακόμα επιμένει να γίνω γιατρός. Δεν θα του φέρω αντίρρηση όμως. Μου επέτρεψε να είμαι παράλληλα και μουσικός, παρά το δράμα με τον θείο μου τον Δημήτρη, οπότε δεν έχω άλλη επιλογή από το να τον υπακούσω. Η μητέρα μου είναι πολύ χαρούμενη που γύρισα πίσω στο σπίτι, δεν θα έλεγα όμως το ίδιο και για μένα. Επιστροφή στο παλιό μου σπίτι σημαίνει επιστροφή στην παλιά μου ζωή. Στη ζωή εκείνη που δεν υπήρχε ο Ίαν.

Η διαφωνία της Νάντιας με τη Φωτεινή μού απέσπασε για λίγο την προσοχή από τις σκέψεις που τυραννούσαν το μυαλό μου.

-Νάντια, μην επιμένεις, καλύτερα να μην πάει στο αεροδρόμιο, φαντάσου μετά πόσο χάλια θα νιώθει.

-Ναι ρε Φωτεινή, λες και τώρα το ηθικό της είναι και πολύ ανεβασμένο. Δεν βλέπεις? Να τον δει μια τελευταία φορά θέλει καταβάθος. Την ξέρω καλύτερα την Έλενα από σένα.

-Έι κορίτσια. Σταματήστε!! Νάντια είπαμε τέλος, δεν θα πάω. Δεν έχει νόημα να μαλώνετε. (τις διέκοψα).

Έχει δίκιο η Νάντια. Καταβάθος θέλω να ξαναδώ το πρόσωπό του. Έχω την ανάγκη να αντικρίσω για μια ακόμα φορά τα μεγάλα μαύρα του μάτια. Έχει δίκιο όμως και η Φωτεινή. Μετά θα νιώθω ακόμα χειρότερα. Οπότε δεν θα πάω στο αεροδρόμιο, ακόμα και αν αυτή τη στιγμή κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα...

Ian's pov

Είχαν έρθει όλοι να με χαιρετήσουν. Οι γονείς μου, η αδερφή μου, τα παιδιά του συγκροτήματος, άλλοι γνωστοί μου, η Κατερίνα, αλλά και ο Αντρέας. Όλοι εκτός από εκείνη. Δεν περίμενα εξάλλου να έρθει. Είχαμε ήδη αποχαιρετιστεί. Μέσα μου όμως είχα μια βαθιά ελπίδα. Τους χαιρέτησα όλους και ιδιαίτερα τη μάνα μου που δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει και τελευταίο άφησα τον Πάνο. Του ψιθύρισα ότι τον συγχώρεσα και του ζήτησα να με συγχωρέσει κι εκείνος για τη συμπεριφορά μου. Του είπα επίσης να μου λέει κάθε μέρα νέα της Έλενας και τον όρισα υπεύθυνο για την ασφάλειά της. Με ρώτησε γιατί την πλήγωσα με αυτό τον τρόπο, αλλά προτίμησα να μην του πω την αλήθεια με τον πατέρα της, τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα ότι η πτήση μου θα έφευγε, έτσι με βαριά καρδιά τους αποχαιρέτησα ξανά όλους και έφυγα. Άρχιζα μια νέα ζωή και άφηνα την παλιά μου ζωή πίσω. Μαζί και όμορφες αναμνήσεις. Αυτό ήταν λοιπόν... φεύγω..

Νέα ζωή.. νέες αναμνήσεις....

Το ερώτημα όμως είναι: είμαι άραγε έτοιμος για αυτό?