Part 23

78 8 0
                                    


Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.


Τα πιο δύσκολα αντίο δεν ειπώθηκαν ποτέ. Ήταν δύο ματιές, λίγο πριν το τέλος...



Λένε πως αυτοί που έχουν πληγωθεί στη ζωή τους δεν σε πληγώνουν γιατί ξέρουν πόσο πονάει. Έτσι λένε..... δεν είναι όμως πάντα έτσι. Δυστυχώς...

Δεν φταίει εκείνος όμως. Εγώ φταίω που παρόλο που είχα προβλέψει πώς θα καταλήγαμε, τον ερωτευόμουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Παρόλο που δεν μπορούσα να καταλάβω τι ένιωθε για μένα, εγώ συνέχιζα να ελπίζω. Άσχημο πράγμα οι ελπίδες τελικά...

Βαθιά μέσα μου όμως πίστευα ότι πράγματι με είχε αγαπήσει κι εκείνος. Δεν είναι και λίγες οι στιγμές που περάσαμε μαζί, σωστά?

Μάλλον όμως έπεσα έξω. Για ακόμα μια φορά.

-Έλενα? Κατέβα για πρωινό (η φωνή του Άγγελου με προσγείωσε στην πραγματικότητα).

-Ναι έρχομαι.

Νιώθω υπόχρεη στην οικογένεια του Άγγελου που με φιλοξένησαν στο σπίτι τους το βράδυ, αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να πάω στους δικούς μου. Θα τους ανησυχούσα χωρίς λόγο, ενώ ο πατέρας μου θα παραδεχόταν για ακόμα μια φορά πόσο δίκιο είχε.

Ετοιμαζόμουν να κατέβω για να πάρω πρωινό με την οικογένεια του Άγγελου, όμως ένα τηλεφώνημα με σταμάτησε. Ήταν ο Χρήστος. Και ακουγόταν αναστατωμένος. Και μάλιστα πολύ.

-Χρήστο μπορείς επιτέλους να μου πεις τι έχει συμβεί? (τον ρώτησα για δεύτερη συνεχόμενη φορά, έχοντας ανησυχήσει για το τι άραγε να συνέβη)

-Έλενα..... πφ...

-Πες μου παιδάκι μου. Ο Ίαν είναι καλά? (ρώτησα δίχως να σκεφτώ)

-Καλά είναι... και μάλλον με την απόφασή του αυτή θα είναι για πολύ καιρό ακόμα καλά... για εμάς δεν ξέρω..

One more songWhere stories live. Discover now