One more song

Part 9- First Live

Close your eyes

Forget everything

Go insane

Μετά από μισή ώρα αμηχανίας που πέρασα με τον Ίαν μέσα στο αμάξι του, έπειτα από εκείνο το απροσδόκητο φιλί που μου έδωσε, επιτέλους φτάσαμε στο μπαράκι όπου θα γινόταν το λάιβ. Μαζί με τα υπόλοιπα αγόρια μπήκαμε μέσα και αν κρίνω από το ανήσυχο βλέμμα του ιδιοκτήτη του μπαρ, μάλλον είχαμε αργήσει. ''Ρε παιδιά, έχει έρθει ο πρώτος κόσμος και εσείς ακόμα...'' τον άκουσα να λέει δυνατά, λόγω της δυνατής μουσικής.

''Έλα ρε σόρρυ, άραξε'' πετάχτηκε ο Ίαν. Ο μπάρμαν μου έδωσε το χέρι του και με κοιτούσε έντονα: ''Μιχάλης Αρσενίου, χάρηκα''. Πήγα να ανταποδώσω στη χειραψία του και να συστηθώ, όταν ένιωσα το χέρι του Ίαν να με τραβάει: ''Πάμε ρε μαλάκες λίγο backstage να προετοιμαστούμε, ήδη έχουμε αργήσει'' είπε, κοιτάζοντας νευριασμένα, μία τους υπόλοιπους, μία εμένα, ενώ δεν άφηνε το χέρι μου.

Τον ακολουθήσαμε και πήγαμε backstage για να συζητήσουμε λίγο τις τελευταίες λεπτομέρειες. Σε δέκα λεπτά θα βγαίναμε στη σκηνή. Το άγχος άρχισε να με κυριεύει, αλλά προσπάθησα να το παίξω κουλ. Κοίταξα διακριτικά πίσω από την κουρτίνα να δω τον κόσμο που θα ερχόταν. Μπορούσα να διακρίνω έξω τον Αντρέα, τον μουσικό μας παραγωγό, αρκετά νευριασμένο θα έλεγα, ενώ λίγο πιο πέρα στην ίδια σύγχυση έβλεπα και την Νάντια, με τον Άγγελο να προσπαθεί να την ηρεμήσει. Μα τι στο καλό έπαθαν αυτοί? Ας μην ασχοληθώ τώρα, θα τη ρωτήσω μετά. Αυτό που με νοιάζει τώρα είναι να τραγουδήσω καλά και να κάνω περήφανους και τους γονείς μου, οι οποίοι παρεμπιπτόντως δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα. Έπρεπε να το περιμένω εξάλλου. Ο πατέρας μου είναι ήδη αρκετά σκληρός για να λυγίσει στα παρακάλια της μάνας μου. Με είχε στενοχωρήσει τόσο το γεγονός ότι οι γονείς μου δεν θα ήταν παρόντες στην πρώτη μου συναυλία από πείσμα και μόνο. Τότε ένιωσα ένα χέρι να περνά γύρω από τη μέση μου και να την αγκαλιάζει. Γύρισα να τον κοιτάξω και ναι. Ήταν εκείνος που θα ήθελα να ήταν. Ο Ίαν.