Φόξποντ

1.

Μετά τη μάχη κανείς δεν γύρισε σπίτι. Ήταν περίπου δώδεκα και μισή μετά τα μεσάνυχτα και όλοι οι λυκάνθρωποι, είτε κάτοικοι του Γκρέιφορτ είτε του Μάλφελιν βρισκόταν στριμωγμένοι στο κέντρο της πόλης γύρω από τη λίμνη. Η ατμόσφαιρα ήταν παγωμένη και σκοτεινή, τα φώτα στα δέντρα δεν ήταν ανοιχτά εκείνο το βράδυ. Παρόλο που η πολύωρη μάχη είχε τελειώσει, οι χαλαζίες όλων πάλλονταν ακόμα μέσα στο σκοτάδι, δίνοντας την αίσθηση της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας.

Ένας παγωμένος αέρας ερχόταν από τα ανατολικά και έκανε ακόμα και αυτούς που είχαν χάσει την αίσθηση της θερμοκρασίας να αναριγήσουν. Τα φύλλα των δέντρων γύρω τους θρόιζαν απειλητικά, υπενθυμίζοντας σε όλους πως ο κίνδυνος δεν είχε εξαλειφθεί ακόμα. Μέχρι και το φεγγάρι απουσίαζε από τον ουρανό, ενώ τα θαμπά αστέρια εκείνης της νύχτας αχνοφαίνονταν πίσω από πυκνά σύννεφα που είχαν αρχίσει να γεμίζουν τον ουρανό.

Παραπατώντας ανάμεσα στους λυκάνθρωπους που καθόταν αμίλητοι και στοιβαγμένοι στο υγρό χώμα, η Κλέρι βρήκε επιτέλους τους φίλους της να κάθονται βουβοί στην όχθη της λίμνης. Στα τυφλά μέσα στο πυκνό σκοτάδι κάθισε στο χώμα ανάμεσα στην Λόρεν και την Κρισάνθα, προσπαθώντας να καταλάβει σε ποιες θέσεις βρίσκονταν οι υπόλοιποι.

«Έι», την χαιρέτησε ανήσυχα η Κάρα, «τι είπαν οι γιατροί για την πληγή σου;».

Η Κλέρι έτριψε αμήχανα τον άσπρο αυτοκόλλητο επίδεσμο που σκέπαζε ένα μεγάλο κομμάτι από τον λαιμό της. Την έτσουζε απίστευτα ενώ ξεραμένο αίμα κάλυπτε την υπόλοιπη επιφάνεια του δέρματός της.

«Δεν είναι τίποτα σοβαρό, απλώς θα χρειαστεί να αλλάζω τους επιδέσμους μία φορά την ημέρα. Αν είμαι τυχερή δεν θα μου αφήσει καν σημάδι», η Κλέρι αναστέναξε, «θα ζήσω, αυτό είναι σίγουρο».

«Καλά, αυτό έλειπε», σχολίασε ο Κάμερον, «κανένα νέο από τη διοίκηση;».

Η Κλέρι κούνησε το κεφάλι της. «Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Όλοι περιμένουν από τον Στέφεν Κόλινς να δώσει οδηγίες».

«Με τον τρόμο που τον έπιασε στο πεδίο της μάχης, αμφιβάλλω αν θα έχουμε οδηγίες σύντομα», είπε η Κρισάνθα, «δεν ξέρω τι να πω Κλέρι, έσωσες πραγματικά τη ζωή του ανθρώπου».

«Για την ακρίβεια είδα την Αλέξια που κοιτούσε ξαφνιασμένη το Εσίρ να πηγαίνει προς το μέρος τους. Ήμουν απασχολημένη εκείνη τη στιγμή και αν δεν την είχε προσέξει, το Εσίρ θα έπεφτε πάνω τους και ο Στέφεν θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα... χμ... νεκρός».