Φόξποντ

11.

Μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων του Νακάμαρου, στη Μοριόκα της Ιαπωνίας επικρατούσε πανικός, παρόλα αυτά η Μάργκαρετ Στρόνγκαρτ ήταν έτοιμη να πεθάνει από πλήξη. Αντί να παρακολουθεί και κυρίως να συμμετέχει στον διαπληκτισμό των αρχηγών, προσπαθούσε να συγκρατήσει κάθε λεπτομέρεια του περίεργου δωματίου γύρω της.

Ήταν η πρώτη της φορά στην Ιαπωνία και έτσι όλα της φαίνονταν τόσο παράξενα και καινούργια. Όπως τα περισσότερα πράγματα σε εκείνη τη χώρα, έτσι και η αίθουσα συνεδριάσεων του Νακάμαρου ήταν λιτή και απέριττη. Ο χώρος ήταν ορθογώνιος και χαμηλοτάβανος, ενώ ένα υπερβολικά χαμηλό τραπέζι δέσποζε στο κέντρο του. Γύρω από εκείνο το επίσης ορθογώνιο και ξύλινο κατασκεύασμα ήταν τοποθετημένα μαξιλάρια αντί για κανονικές καρέκλες. Η μόνη πηγή φωτός του δωματίου ήταν τέσσερα οριζόντια πορτατίφ, ύψους ενός μέτρου το καθένα, τοποθετημένα στις γωνίες της αίθουσας. Όπως και το υπόλοιπο κτήριο της κεντρικής διοίκησης, έτσι και η αίθουσα συνεδριάσεων ήταν βαμμένη σε παστέλ αποχρώσεις του καφέ και του χάλκινου. Στους τοίχους κρεμόταν μακρόστενα οριζόντια κάδρα με φωτογραφίες από καλλιτεχνικά δρώμενα της Κίνας. Σε ένα από αυτά -η Μάργκαρετ μπόρεσε να το αναγνωρίσει- βρισκόταν μία παράσταση από την όπερα του Πεκίνου.

Στα λίγα χρόνια που η ίδια επιτελούσε ως αρχηγός του Φόξποντ μπορούσε να πει ότι δεν είχε βρεθεί σε συμβούλιο με περισσότερη ένταση από ότι εκείνο στο Νακάμαρου. Οι αρχηγοί γύρω της είχαν ξεκάθαρα χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: το ένα που υποστήριζε την άποψή της και το άλλο που την απέρριπτε.

Δεν μπορούσε παρά να νιώσει λίγες ενοχές εκείνη τη στιγμή που ο Άαρον Φέρμαν την είχε καλέσει να σηκωθεί όρθια και να ανακοινώσει την πρότασή της. Λίγο – πολύ, όλοι οι αρχηγοί το περίμεναν μετά από τόσο καιρό που τα Εσίρ επιτίθονταν στο Φόξποντ, αλλά κανείς τους, ούτε καν ο ίδιος ο Φέρμαν δεν ήταν προετοιμασμένος για εκείνο το ενδεχόμενο. Έτσι, όταν η Μάργκαρετ ανακοίνωσε με σταθερή φωνή, «η κατάσταση πλέον είναι πολύ επικίνδυνη, δεν μπορούμε να χάσουμε άλλο χρόνο. Χωρίς ενδοιασμούς θέλω να εισηγηθώ την αποστολή του συνολικού πληθυσμού των λυκανθρώπων στο Φόξποντ».

Ήταν σχεδόν σίγουρη ότι την ίδια στιγμή είχε ακούσει τον αρχηγό που καθόταν δίπλα της να ψιθυρίζει έντρομος, «είσαι με τα καλά σου, θεόμουρλη;», και η Μάργκαρετ δεν τον αδικούσε. Το αίτημα της ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια του λογικού, αλλά η κατάσταση στο Φόξποντ επίσης δεν ήταν λογική. Η αντίδραση που προκάλεσαν τα λόγια της δεν της άφησαν καν το περιθώριο να απαντήσει στον αρχηγό που καθόταν δίπλα της. Εκνευρισμένες, τρομαγμένες, απηυδισμένες και έκπληκτες ερωτήσεις άρχισαν να εκτοξεύονται προς το μέρος της σαν πέτρες από καταπέλτες. Έσκαγαν επώδυνα πάνω της σαν χειροβομβίδες αλλά εκείνη προσποιήθηκε ότι τις αγνοούσε και ξανακάθισε στη θέση της σαν να μην είχε συμβεί τίποτα απολύτως. Έτσι, μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε βουλιάξει απλά στη θέση της και είχε παρακολουθήσει όλη την πορεία του συμβουλίου: αφού οι αρχηγοί κατάλαβαν ότι η Μάργκαρετ δεν επρόκειτο να απαντήσει σε καμία από τις ερωτήσεις τους, στράφηκαν ο ένας ενάντια στον άλλον και η συζήτησή τους ήταν κάθε άλλο παρά πολιτισμένη. Αν υπήρχαν μικροαντικείμενα πάνω στο τραπέζι, ήταν σίγουρο ότι οι αρχηγοί θα είχαν αρχίσει να τα πετάνε ο ένας στον άλλον. Πάλι καλά που το Νακάμαρου είχε μάλλον προνοήσει και για αυτό.