Φόξποντ

29.

Τουλάχιστον, οι Δευτέρες στον κόσμο των λυκανθρώπων δεν ήταν τόσο δύσκολες όσο αυτές των ανθρώπων πίσω στον κόσμο τους. Έτσι κι αλλιώς, η κατάσταση στο Φόξποντ ήταν τόσο χάλια κάθε μέρα, που η Δευτέρα απλώς δεν έκανε μεγάλη διαφορά.

Ο μόνιμα λαμπερός ήλιος του Φόξποντ βρισκόταν στον ουρανό από ώρες τη στιγμή που η Κλέρι κάθισε ανάμεσα στον Τέιλορ και την Ανταλίνα στον μεγάλο κύκλο που είχαν σχηματίσει τα Άναμ Κοντάλτα στο δάπεδο του ισογείου του κέντρου προπόνησης. Ο Μάρβιν και η Τζάκι, πιο ενθουσιασμένοι από ποτέ, στεκόταν στη μέση του πρόχειρα σχηματισμένου κύκλου και προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή όλων.

«Καταρχάς, θέλουμε να πούμε ότι έχουμε μείνει έκπληκτοι από την πρόοδό σας. Προπονούμαστε μαζί μόλις τέσσερις ημέρες και έχετε καταφέρει να επικοινωνείτε μεταξύ σας σε μικρές ομάδες. Συγχαρητήρια σε όλους».

Ένα χλιαρό χειροκρότημα γέμισε την αίθουσα και ερχόταν κυρίως από την πλευρά των αρχηγών των κοινοτήτων. Κανένα από τα ζευγάρια δεν είχε όρεξη για επευφημίες, όλοι είχαν συνείδηση του ότι βρισκόταν εκεί για δουλειά, και μάλιστα πολύ σοβαρή.

«Σήμερα λοιπόν, θα ξεκινήσουμε τις προσπάθειες για αυτό που θεωρούμε, τουλάχιστον για την ώρα, το τελευταίο κομμάτι των προπονήσεων σας μαζί μας», εξήγησε στη συνέχεια ο Μάρβιν, «πράγμα που μας αφήνει με πολύ καλά και πολύ κακά νέα».

«Τα οποία είναι;», μία φωνή αναδύθηκε από τον κύκλο και η Κλέρι δεν ήταν σίγουρη σε ποιον άνηκε.

Ο Μάρβιν έτριψε τις παλάμες του μεταξύ τους με μία αμήχανη έκφραση να παίρνει μορφή στο πρόσωπό του. «Μετά από αυτό θα είστε θεωρητικά έτοιμοι να σώσετε τον κόσμο», κόμπιασε και έριξε μία τρομαγμένη ματιά στα ζευγάρια γύρω του, σαν να φοβόταν για τη σωματική του ακεραιότητα, «στην πρώτη μάχη που θα συμμετάσχετε όταν θεωρήσουμε ότι είστε έτοιμοι».

Παρόλο που η συμμετοχή τους στις μάχες του Φόξποντ ήταν το μόνο σίγουρο από τη στιγμή που το κάθε ζευγάρι ξεκίνησε από την κοινότητα του, ο πανικός που επικράτησε στην αίθουσα ήταν άνευ προηγουμένου.

Η Κλέρι ένιωσε ένα παγωμένο ρίγος να διαπερνά την σπονδυλική της στήλη και μπορούσε να ήταν εντελώς σίγουρη πλέον ότι και ο Τέιλορ είχε νιώσει ακριβώς το ίδιο. Το στομάχι της σφίχτηκε μέχρι που έγινε ένας ανυπόφορος κόμπος. Όλα ήταν σχετικά καλά όταν η μάχη ήταν απλά ένα μακρινό ενδεχόμενο, τώρα όμως που βρισκόταν ελάχιστες μέρες μακριά από το να πατήσει το πόδι της στο πεδίο της μάχης και να δει με τα ίδια της τα μάτια τις ασύλληπτες ποσότητες από Εσίρ να ξεχύνονται από τον κρατήρα, κάθε φόβος μέσα της είχε αρχίσει να ζωντανεύει και να παίρνει άσχημες διαστάσεις. Μπορούσε πολύ άνετα να παραδεχτεί ότι δεν είχε νιώσει πιο τρομοκρατημένη στη ζωή της, ούτε καν τη στιγμή που πέρασε το πεδίο της και βρέθηκε αποτελειωμένη μέσα στο σκοτάδι του δάσους του Μάλφελιν. Πίσω σε εκείνη τη στιγμή δεν είχε ιδέα για το που βρισκόταν και τι έκανε, τώρα όμως, λίγα βήματα πριν την τελική της προσπάθεια, έχοντας πλήρη συνείδηση όσων συνέβαιναν γύρω της ήθελε να σκάψει μία τρύπα στο έδαφος και να κρυφτεί εκεί μέσα για πάντα. Μπορεί η γνώση να θεωρούνταν δύναμη, αλλά τη δεδομένη στιγμή η Κλέρι θα προτιμούσε να μη γνωρίζει ότι πιθανώς όδευε τρέχοντας προς τον θάνατό της.