Φόξποντ

18.

Η άνοιξη στον οικισμό ήταν πιο όμορφη από την άνοιξη στο Βανκούβερ. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε η Φιόνα Στιούαρντ. Ύστερα από εκείνο το βράδυ μέσα στο χειμώνα που ξαφνικά τα Εσίρ είχαν επιτεθεί στον οικισμό, χαιρόταν που τουλάχιστον ανέπνεε και μπορούσε να νιώσει τον σχεδόν ζεστό αέρα πάνω στο δέρμα της. Είχε χρόνια να πολεμήσει, φυσικά δεν είχε χρειαστεί να το κάνει από τότε που το έσκασαν με τον Άντριου από το Γκρέιφορτ. Ακόμα και η μεταμόρφωση της φάνηκε δύσκολη εκείνη τη στιγμή που έβλεπε τα μικρά μπλε πλασματάκια να κατακλύζουν με θόρυβο το δρομάκι του οικισμού.

Μόνο όταν είδε την Ρόζι να ζαρώνει σε μία γωνία από τον τρόμο σκέφτηκε την Κλέρι, και όλα όσα μπορεί να είχε ζήσει τον καιρό που βρισκόταν στο Μάλφελιν. Και εκείνη η μετακόμιση στο Γκρέιφορτ, την κοινότητά της, ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί εκείνη τη χρονική στιγμή. Η Κλέρι θα μάθαινε τα πάντα, και ύστερα εκείνη και ο Άντριου δεν θα έβρισκαν γωνία να κρυφτούν. Η ιστορία τους δεν θα ξεχνιόνταν όσα χρόνια και αν περνούσαν.

Ήταν πλέον οι τελευταίες μέρες της άνοιξης και το καλοκαίρι πλησίαζε. Η Φιόνα οδηγούσε ήρεμη στον στενό επαρχιακό δρόμο εκείνο το μεσημέρι επιστρέφοντας από την δουλειά. Είχε κατεβάσει το παράθυρο δίπλα της και ένα ζεστό -μάλλον- αεράκι έπεφτε πάνω στο πρόσωπό της. Έγειρε το κεφάλι της στεναχωρημένη. Την τελευταία φορά που είχε νιώσει το κρύο να διαπερνάει το δέρμα της ή τον ήλιο να ζεσταίνει τα μπράτσα της, βρισκόταν ακόμα στο Γκρέιφορτ, ίσως, τον δεύτερό της χρόνο εκεί. Ανάμεσα στους ανθρώπους, είχε και εκείνη την ανάγκη να νιώσει τη διαφορά της θερμοκρασίας.

Για την ακρίβεια, είχε ανάγκη ένα σωρό πράγματα: να μεταμορφωθεί, να τρέξει, να συμμετάσχει σε μάχες και να σταματήσει να κρύβεται. Μερικές φορές μετάνιωνε που είχε αφήσει την κοινότητα πίσω της και ευχόταν να είχε ζήσει και εκείνη μία ζωή ως λυκάνθρωπος, μαζί με ομοίους της, εκεί που ταίριαζε. Όμως μετά θυμόταν ότι εκείνη ήταν η επιλογή που είχαν κάνει μαζί με τον Άντριου. Ήθελαν να προστατέψουν την Κλέρι από όλα αυτά, να μην είναι κομμάτι του κόσμου που εκείνοι είχαν μισήσει. Και όμως, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, η μεγαλύτερή τους κόρη βρισκόταν ακριβώς εκεί που δεν την ήθελαν να είναι και ίσως να είχε ανακαλύψει την μάλλον ντροπιαστική ιστορία της οικογένειάς της. Στο Γκρέιφορτ μπορεί να είχε συναντήσει και τον Ράσελ και την Κάρολαϊν, αν έμεναν ακόμα εκεί και ήταν ζωντανοί.