Φόξποντ

15.

Από το πρωί που είχε ξυπνήσει, η Κλέρι ένιωθε ένα έντονο ντεζαβού. Όλα όσα είχε κάνει, ακόμα και από το προηγούμενο βράδυ που ο Τέιλορ την βοήθησε να μαζέψει τα πράγματά της, ένιωθε ότι τα είχε ξανακάνει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο πριν φύγει για το Γκρέιφορτ. Είχε κοιμηθεί αργά επειδή δεν είχε προλάβει να μαζέψει τα πράγματά της, είχε ξυπνήσει σχετικά νωρίς το επόμενο πρωί, είχε φάει το όντως τελευταίο της πρωινό στο Μάλφελιν μαζί με τον Τέιλορ και αφού σιγουρεύτηκε ότι δεν είχε ξεχάσει τίποτα ξεκίνησε για το ραντεβού τους με την Τζέιν και την ομάδα της.

Από το προηγούμενο κιόλας βράδυ ένιωθε σαν κατάδικος που οδηγούνταν με αργά και βαριά βήματα στην εκτέλεσή του. Και στην πραγματικότητα, κάπως έτσι είχαν τα πράγματα: εκείνη τη φορά πήγαινε στο Φόξποντ με ελάχιστες πιθανότητες να γυρίσει πίσω. Ως Άναμ Κοντάλτα, μπορεί να πολεμούσε και στην πρώτη γραμμή ενάντια στα Εσίρ, και το χειρότερο, ενάντια στον Όντιν.

Φοβόταν πάρα πολύ. Ήξερε ότι μαζί με τον Τέιλορ και τα άλλα δεκαοκτώ ζευγάρια θα υπέφεραν ακόμα περισσότερο πριν την τελική μάχη. Και όταν θα έφτανε εκείνη η στιγμή, μπορεί να πέθαιναν και όλοι μαζί και να μην ξαναέβλεπαν ποτέ το σπίτι τους.

Ούτε ο Τέιλορ φαινόταν ιδιαίτερα ευδιάθετος εκείνο το πρωί. Είχε μουρμουρίσει ένα μουντό καλημέρα όταν την ξύπνησε και από εκεί και μετά δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μία κουβέντα, απλά ανέβαιναν και κατέβαιναν τις σκάλες του σπιτιού σαν κουρδισμένα ρομπότ, χωρίς να μιλάνε, χωρίς καν να σκέφτονται.

Αφού σιγουρεύτηκαν ότι δεν είχαν ξεχάσει τίποτα και έφαγαν πρωινό, η Κλέρι ανέβηκε για μία τελευταία φορά στο δωμάτιο του πάνω ορόφου.

Έμοιαζε μικρό και παγωμένο χωρίς τα πράγματά τους μέσα. Το κρεβάτι δέσποζε στη μέση του χώρου, στρωμένο με το γνώριμο άσπρο πάπλωμα με μπεζ βούλες και καθαρά σεντόνια από κάτω. Στον απέναντι τοίχο, η ντουλάπα στεκόταν άδεια και κούφια, με λίγη σκόνη να έχει μαζευτεί γύρω από την περιφέρειά της. Η πόρτα του μπάνιου ήταν ανοιχτή, ενώ το φως μέσα κλειστό. Και από εκεί ερχόταν η παράξενη αίσθηση της έλλειψης, σαν κάτι πολύ σημαντικό να απουσίαζε από το χώρο.

Και όντως, έλειπε η παρουσία τους, τα πράγματά τους. Πριν από λίγες μέρες, εκείνο το μέρος φώναζε από μόνο του ότι άνηκε στην Κλέρι και στον Τέιλορ. Τώρα είχε γίνει πλέον εντελώς απρόσωπο, δεν είχε μείνει κανένα ίχνος από εκείνους, σαν να το είχαν ήδη προετοιμάσει για τους καινούργιους ιδιοκτήτες του.