Φόξποντ

26.

Το προηγούμενο βράδυ είχε γίνει μία μικρή γιορτή στο Φόξποντ καθώς όλες οι κοινότητες πλέον είχαν φτάσει εκεί, πράγμα που σήμαινε ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός των λυκάνθρωπων ήταν έτοιμος για μάχη. Βέβαια, το μόνο σημείο που έδειχνε ότι όντως γινόταν γιορτή στο Φόξποντ ήταν μερικές χρωματιστές κορδέλες στην τραπεζαρία του κάστρου, τις οποίες ο Ενρίκε και ο Ντομενίκο είχαν σχολιάσει λέγοντας πως «είναι βαρετές» και πως «αυτοί οι ευρωπαίοι δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα σωστό πάρτι, πρέπει να δουν πως γιορτάζουμε εμείς οι μεξικάνοι».

Ολόκληρο το βράδυ όμως, η Κλέρι είχε καθίσει αμίλητη με την Ανταλίνα και την Ελένα, μαζί με τις οποίες πλέον περνούσε αρκετές ώρες την ημέρα κατά την διάρκεια των μαχών, όσο οι φίλοι τους πολεμούσαν και εκείνες ήταν αναγκασμένες να μείνουν στο κάστρο. Γύρω τους, οι φίλοι τους και οι μέντορές τους προσπαθούσαν να απολαύσουν εκείνη τη μικρή απόδραση από την πραγματικότητα του Φόξποντ, όμως το μυαλό της Κλέρι είχε κολλήσει μονάχα σε ένα πράγμα.

Το ότι όλες οι κοινότητες είχαν πλέον φτάσει στο Φόξποντ σήμαινε ότι οι προπονήσεις των Άναμ Κοντάλτα θα ξεκινούσαν σύντομα, αν όχι την επόμενη μέρα κιόλας.

Και έτσι, όταν το επόμενο πρωινό το κεφάλι του Όλιβερ ξεπρόβαλε από την πόρτα του δωματίου τους με ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, η Κλέρι ήξερε ότι οι φόβοι της είχαν τουλάχιστον δικαιωθεί.

Από εκείνο το σημείο δεν υπήρχε πλέον επιστροφή.

***

Την ώρα που ο Πίτερ Νόγουελ τους έσπρωξε με έναν καθόλου διακριτικό τρόπο μέσα από την είσοδο του κέντρου προπόνησης του Φόξποντ, είχε μαζευτεί ήδη πολύς κόσμος εκεί.

«Θα σας βρούμε μετά!», φώναξε η Τζέιν από πίσω τους, «καλή τύχη!».

Η Κλέρι ήθελε να γυρίσει και να της ουρλιάξει να μείνει μαζί τους, εκείνη και ο Ίαν, και να μην τους αφήσουν μόνους τους στα χέρια του Νόγουελ. Από τη στιγμή που δεν μπορούσαν να τον αντέξουν ως απόμακρο αρχηγό της κοινότητας, δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα έκανε υπομονή μαζί του τόσες ώρες που θα τον είχε μέσα στα πόδια της. Μπορούσε μονάχα να ελπίζει ότι εκείνη η προπόνηση δεν θα κρατούσε για πάντα και ότι όλοι οι αρχηγοί θα ήταν μαζεμένοι σε κάποιο σημείο μακριά από τα Άναμ Κοντάλτα.

Κίτρινο πρωινό φως και ζεστός αέρας έμπαιναν από την ανοιχτή ξύλινη πόρτα που οδηγούσε απευθείας στην κεντρική αίθουσα του κτηρίου και έκαναν τον γιγάντιο πολυέλαιο που κρεμόταν από το ταβάνι να γυαλίζει και να ταλαντεύεται ανάλαφρα. Τέσσερις στιβαροί πέτρινοι τοίχοι περιέβαλλαν την αίθουσα και έκαναν την Κλέρι να χάσει και την τελευταία της ελπίδα να ξεφύγει από εκεί μέσα.