Φόξποντ

24.

Βρισκόταν στην κουκέτα της, στο κρεβάτι κάτω από αυτό της Κρισάνθα όταν άκουσε τη σειρήνα να χτυπάει. Ξανά. Η υπερένταση και η κούραση πάλευαν μέσα της από την ώρα του πρωινού ακόμα και η Κάρα δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από το να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες ύπνου εξαιτίας της μάχης τα χαράματα. Και εκείνη τη στιγμή, ο ηλίθιος συναγερμός χτυπούσε ξανά και η Κάρα ήξερε ότι έπρεπε να σηκωθεί, να ντυθεί και να συμμετάσχει στη μάχη.

Άκουσε την Κρισάνθα από το πάνω κρεβάτι να μουρμουρίζει δυσαρεστημένα και ύστερα την είδε να προσγειώνεται γρήγορα στο πάτωμα.

«Κάρα, σήκω», είπε γρήγορα και πέταξε τη στολή της πάνω στο κρεβάτι της καθώς έβγαζε τα ρούχα της.

«Πάλι γίνεται επίθεση;», η φωνή της Άναμπελ ακούστηκε από δίπλα τους.

«Προφανώς», απάντησε η Κάρα και τίναξε την κουβέρτα από πάνω της με τεράστια δυσκολία.

«Πού είναι οι υπόλοιποι;», η Μάγια φάνηκε να ανησυχεί, «η Κλέρι και ο Τέιλορ εξαφανίστηκαν πριν από λίγο. Πρέπει οπωσδήποτε να επιστρέψουν εδώ».

«Το ίδιο και ο Κάμερον», η Λόρεν ήταν η μόνη που δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να αποχωριστεί το κρεβάτι της, αλλά είχε φορέσει ήδη το παντελόνι της στολής της με αργές, βαριεστημένες κινήσεις.
«Ο αδελφός μου θα επιστρέψει σύντομα», η Κάρα πέρασε τα χέρια της στα μανίκια της στολής και κούμπωσε στα γρήγορα το φερμουάρ, «για την Κλέρι ανησυχώ».
«Ναι, ούτε που το καταλάβαμε πότε έφυγαν. Και δεν μας είπαν που θα πάνε», συμπλήρωσε η Κρισάνθα παραπονεμένα, «μπορεί να κινδυνεύουν».

«Δεν έχετε σκεφτεί το χειρότερο», η Λόρεν κατέβηκε από την κουκέτα ντυμένη πλέον, «μπορεί έτσι να βρουν τρόπο να ανακατευτούν με το πλήθος και να συμμετάσχουν στη μάχη».

Η πρώτη που πάνιασε εντελώς ήταν η Μάγια. «Τι;», έκανε σχεδόν βουβά.

«Ξέρω αρκετά καλά την Κλέρι για να μπορώ να το πω αυτό», η Λόρεν κατευθύνθηκε γρήγορα προς την πόρτα και την άνοιξε απότομα, «για αυτό τα μάτια σας δεκατέσσερα. Ο πρώτος που τους βρίσκει τους στέλνει απευθείας εδώ πίσω, σύμφωνοι;».

Οι υπόλοιπες κούνησαν τα κεφάλια τους ακολουθώντας την Λόρεν στον διάδρομο. Ήταν οι πρώτες που ετοιμάστηκαν και έτσι δεν συνάντησαν τίποτα άλλο πέρα από ησυχία. Σιγά – σιγά όμως και οι υπόλοιπες πόρτες άρχισαν να ανοίγουν και νεαροί λυκάνθρωποι και προπονητές να ξεχύνονται στον διάδρομο με τον πανικό ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους.