Φόξποντ

4.

(Ξέρω, ξέρω, έχω δύο αιώνες να ανεβάσω κεφάλαιο. Πνίγομαι τόσο πολύ στο διάβασμα που χρόνος για το Φόξποντ δεεεν... Τέλος πάντων, σας αφήνω με αυτό το τεράααστιο κεφάλαιο -για το οποίο ζητάω συγγνώμη εκ των προτέρων, θα καταλάβετε γιατί- και προτείνω ανεπιφύλακτα ένα μεγάλο και όμορφο πακέτο χαρτομάντιλα. Αριβεντέρτσι :) ).

Είχαν αργήσει πολύ. Όταν η Κλέρι και ο Τέιλορ έφτασαν στο πεδίο της μάχης, τα Εσίρ είχαν πλέον ξεφύγει προς κάθε κατεύθυνση ενώ λίγοι μαχόμενοι τεχνικοί προσπαθούσαν να τα περιορίσουν. Παρόλα αυτά η Κλέρι το ένιωθε, η καταστροφή είχε ήδη συμβεί. Με τους μισούς λυκάνθρωπους στο δρόμο την ώρα που συνειδητοποίησαν ότι γινόταν επίθεση, χρειάστηκε αρκετός πολύτιμος χρόνος μέχρι να τρέξουν όλοι στα σπίτια τους, να βάλουν τις στολές τους και να επιστρέψουν στο πεδίο της μάχης. Έτσι το πλεονέκτημα είχε χαθεί και τα Εσίρ έτρεχαν μανιασμένα προς το δάσος και χάνονταν μετά τα πρώτα δέντρα.

Από ότι φαινόταν, οι λυκάνθρωποι δεν είχαν πολεμήσει ξανά χωρίς σχηματισμό και η αταξία τους μπέρδευε. Έτσι, υπήρχαν κάποιοι αρκετά άπειροι κοντά στον κρατήρα ενώ άλλοι με περισσότερες δυνάμεις, πάλευαν να κρατήσουν τη γραμμή της άμυνας στο πίσω μέρος.

Παρόλα αυτά, με την πάροδο του χρόνου, ο αριθμός των μαχόμενων στο πεδίο της μάχης αυξανόταν συνέχεια και έτσι τα Εσίρ άρχισαν να υποχωρούν γύρω στη μία ώρα μετά από το ξεκίνημα της επίθεσης. Η μάχη έλιξε έπειτα από άλλη μισή ώρα όπου οι λυκάνθρωποι πάλεψαν με όλη τους τη δύναμη για να νικήσουν. Όλοι ήξεραν όμως ότι η νίκη δεν ήταν δική τους. Τα Εσίρ είχαν ξεφύγει στον κόσμο των ανθρώπων και οι λυκάνθρωποι δεν τα είχαν προλάβει.

Παρατηρώντας για μία τελευταία φορά το πεδίο της μάχης για τυχόν επιπλέον κινδύνους, η Κλέρι γύρισε την πλάτη της στον κρατήρα και άρχισε να απομακρύνεται. Λίγα μέτρα παρακάτω, προς την πλαγιά που οδηγούσε πίσω στο δάσος για το Μάλφελιν, ο Τέιλορ την περίμενε ήδη μεταμορφωμένος. Το πρόσωπό του ήταν αναψοκοκκινισμένο από την προσπάθεια ενώ η μαύρη του στολή ήταν καλυμμένη με κηλίδες από φρέσκο αίμα. Η Κλέρι έλπιζε να μην ήταν το δικό του.

Τον πλησίασε και μεταμορφώθηκε. Της πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνηθίσει την ανθρώπινη υπόσταση, είχε περάσει πάρα πολύ χρόνο μεταμορφωμένη. Μαζί ενώθηκαν με το πλήθος των εξαντλημένων λυκανθρώπων που επέστρεφαν πίσω στην κοινότητα και άρχισαν να ανηφορίζουν τον λόφο.