-Bullet’s PoV-
Mabilis kong itinabon ang isa kong braso sa mga mata ko nang maramdaman ko ang pagdampi ng sikat ng araw sa aking mukha na siya namang naggising sa akin sa mula sa mahimbing na pagkakatulog. Damn! I woke up on the wrong side of the bed. Again.
Nang hindi ko na matiis ang init ng araw ay agad akong gumulong sa kabilang banda ng aking higaan na kung saan alam ko hindi maaabot nito. I growled as I felt the comfortableness of the soft mattress against my body and pulled one pillow that nearby me and placed it on top of my head. Akmang babalik na ulit ako sa pagtulog nang bigla naman mag-ingay ang cellphone ko sa side table na nasa tabi ko. I tried to ignore it and forced myself to go back in sleep. Pero hindi ko magawa-gawa sa kadahilanan na wala atang planong tumigil itong tumatawag sa akin na haggang hindi ko masasagot ito.
I cussed loudly in annoyance and grabbed drastically my phone and answered it without looking the caller’s name.
“What?!” Pagalit na sagot ko sa kabilang linya habang nakabaon parin ang aking mukha sa kutson. I automatically felt irritated when the person in the other line didn’t talk back. Fuck! I don’t really have time with this crap. Nang wala parin nagsalita sa kabilang linya makalipas ang isang minutong paghihintay ay muli akong nagsalita. “You know what? Kung wala kang magawa sa buhay-----”
[It’s me.] Nabitin sa ere ang salitang nais kong sabihin. Mabilis pa sa alas kwatro akong napa bangon mula sa pagkakahiga nang marinig ko ang boses na nagsalita sa kabilang linya. But too bad ay mabilis din akong napa-balik sa pagkakahiga nang maramdaman ko ang pagkahilo. Shit! Hangover, not now, please!
“Princess.” I happily uttered while I was gently massaging my forehead so that I can cope the dizziness that I already felt every time I open my eyes. Pero kahit ganoon ay hindi ko parin maikakaila ang sayang nararamdaman ko dahil lamang sa pagtawag nito. My mood instantly change into a good one.
Damn! Its been 3months. 3 fucking months without seeing nor hearing her. And it’s a torture on my side. Super. And now here she is calling me. Fuck! Gusto ko tuloy suntukin ang sarili ko dahil sa inasal ko dito kanina. Dammit Bullet! Be careful naman! Sermon ko sa sarili ko.
“um, P-princess? Are you still there?” Fuck ramdam na ramdam ko ang bilis ng pintig ng puso ko habang hinihintay ang sagot nito sa kabilang linya. Shit, my hands are even shaking due of excitement and longings to her presence. God please let her talk. Let me hear her voice again. I missed it so much.
I cleared my throat bago ako muling nagsalita nang wala akong matanggap na sagot sa kabilang linya. “Princess, are you still there?” Puno ng pag-iingat na tanong ko.
[Yes.] I felt relief when she finally answered back. Uh, those sweet voice of her. How I miss hearing it. It feel like a music into my ears. Musikang kahit kaylan ay hinding-hindi ko pagsasawaang pakinggan.
Ilang sandali pa ay walang nagsalita sa aming dalawa. Tanging paghinga lamang nito ang naririnig ko sa kabilang linya. Pero kahit ganoon ay ramdam ko ang pagkakontento. Naramdaman ko muli ang kapayapaan sa puso ko na hindi ko naramdaman sa nagdaang tatlong buwan. Good God. I feel I am a human being again. I living human being and not a living dead that the people surrounds me felt when they’re with me. That thought put a smile on my lips.
After a minute or so sa wakas ay nagsalitang muli si Alena.
[What’s wrong with you, Bullet? You’re such a total messed for this past few months.] I can totally sense the disappointment in her voice while saying it. And at the same time ang paninermon nito. Pero sa kabila no’n ay hindi ko mapigilang makaramdam ng saya. At least nararamdaman ko parin ang pag-aalala nito sakin sa kabila ng lahat. [Alam mo naman ang kalagayan mo. Ba’t ‘di ka nag-iingat, Bullet? Lahat ng ginagawa mo sobrang makakasama sa kalagayan mo, ano ka ba namang babae ka.] Ramdam ko ang galit nito habang isinasalaysay ang mga kabulastugang ginawa ko but despite of that I totally feel the concern. [I never left you for nothing.] She said whispering. [You promised me, didn’t you?] Yes. I answered mentally. [Fulfill your promise to me. Show me na hindi kalang hanggang salita. Prove to me that you deserve me. Again.]
“Where are you?” I asked her while my eyes are on the ceiling of my room where my princess beautiful face painted on it. “I miss you so much, Princess. Bumalik kana sakin, pakiusap.” I said with so much longing in my voice. “You promise too, right? I’m really holding on on that promise of yours, Princess. I really do.” Pabulong kong sabi dito.
-Alena’s PoV-
Mariin kong itinakip ang isang palad ko sa aking bibig upang pigilan ang sarili kong humikbi habang pinakikinggan ang boses ni Bullet sa kabilang linya. Ramdam na ramdam ko ang sobrang kalungkutan sa kanyang tinig. And I wont deny the truth na isa ako sa rason kung bakit. Or let me say I am the primary reason why. Kung may magagawa lamang sana ako upang maibalik ko sa dati ang lahat ay ginawa ko na. I know I can, I really can. But not now. I can’t leave Joyce in this moment. She needs me more.
[Princess please sabihin mo na sa akin kung nasan ka. Magkita naman tayo. Mababaliw na ako sa sobrang pagka-miss sa’yo.] Bullet said on the other line. I feel sincerity in her voice kaya naman alam kong nagsasabi siya ng totoo.
“Ayusin mo muna ang sarili mo. If you do that....ako na mismo ang kusang magpapakita sa’yo.” I said. Trying my best not to sob. “Basta ha, magpapagaling ka. I want to see a very strong and healthy Bullet once I come back. Can you assure me on that?”
[Yes.] Mabilis na sagot naman nito na siyang nagpangiti sa akin.
“Good. Now I think I should go. Kasi----”
[No!] Mabilis na pagtutol nito. [Please wag muna. Mag-usap pa tayo. Pakiusap. Miss na miss kita. Mag-usap pa tayo. Magkwento ka, sige na please.]
Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga. “I need to go, Bullet. Please do take good care of yourself.” Sabi ko nalamang bago ko tinapos ang tawag naming dalawa. Narinig ko pang nagsalita ito pero hindi ko na iyon naintindihan pa. Pagkatapos ay agad kong inoff ang cellphone ko dahil paniguradong ito naman ang tatawag sa akin. Knowing Bullet.
Muli akong nag-buntong hininga at inihagis ang nakapatay kong cellphone sa gilid at tela pagod na pagod na isinandal ko ang aking likod sa sofang kinauupuan ko. I closed my eyes for awhile to relax myself.
Hindi pa man nagtatagal sa pagkakapikit ang mga mata ko ay narinig ko ang pagbukas at pagsara ng pinto ng aking silid. Pagkatapos no’n ay narinig ko na ang tunog ng mga takong papalapit sa akin. Hindi muna ako nagmulat ng mga mata hanggang sa naramdaman ko nang may tumabi sa akin na umupo sa sofa. Maya-maya pa ay yumakap ito sa akin and rested her head on top of my chest. I automatically wrapped my arms around her so I can hold her tightly while my eyes are still shut.
“Baby..” Joyce called me using her endearment to me in a very low yet soft voice. Agad ko namang iminulat ang aking mga mata and looked down to her since her head is still on my chest.
I was bit consonant when her sad blue eyes meet mine. Bumaba pa ang kanyang tingin sa aking mga labi at tinitigan iyon sandali bago muling tumitig sa aking mga mata. Loneliness pictured on her beautiful face pagkatapos ay malungkot itong ngumiti sa akin bago muling inihilig ang kanyang ulo sa aking dibdib at tahimik na pinakinggan ang pintig ng puso ko. “I love you, Alena Monteverde. Pakiusap wag mo akong iiwan.” She said while still listening to my heartbeat. Bahagya akong nakaramdan ng pagka-guilt dahil dun. Pero mas hindi ko inasahan ang sunod na sinabi at itinanong nito sa akin na halos nagpatigil sa akin sa paghinga. “Masaya ka parin naman sa piling ko, diba babe? Ako parin naman diba?”
