The next morning nagising ako ng wala na si Bullet sa tabi ko. Medyo nanibago pa ako ng preskong hangin ang unang sumalubong sa akin mula sa naka-bukas na bintanang gawa sa kawayan sa kaliwang banda ng silid. Mula roon ay malaya kong natatanaw ang napakagandang bukang-liwayway. Ang mga huni ng mga ibon na naghahabolan sa labas ay tela isang napakagandang musika na niminsan ay 'di ko maririnig sa lungsod. Napaka-sarap na umaga para sa akin.
Ilang minuto pa akong nanatiling nakahiga sa kama habang nakatanaw sa labas ng bintana. Nang nakontento na ako ay napagpasyahan ko ng tumayo. I stretch my arms as I finally stood up from bed, I can even feel the pain at my back due to the hardness of our bed. I sway my hips from side to side just to have a little bit of exercise. Nang mafeel ko na medyo okay na, wala ng sakit ay mabilis kong hinablot ang kumot na ginamit namin ni Bullet at tinupi iyon pagkatapos ay inilagay ko sa ulohan ng kama. Mabilis ko namang isinunod doon ang mga unan na ipintong ko lang sa ibabaw ng kumot. Napa-ngiti pa ako ng kunin ko ang unan na gamit ni Bullet, wala sa sarili kong inamoy-amoy ang unan nito. Mmmm, nanunuot talaga dito ang amoy ng shampoo na ginagamit nito. Nang matapos na ako ay agad ko namang hinubad ang suot kong jacket, tsaka ko palang inilibot ang aking mga mata sa paligid. Ngayon ko lang lubosang napagtanto na lahat pala ng nasa paligid ko ay gawa sa kawayan. Mula kama hanggang sa mga upuan.
Nakayapak akong lumabas ng silid at tahimik hinanap si Bullet. Maliit lang pala itong bahay kubo na'to nila Bullet. Pero kahit ganoon ay maayos naman na naka-pwesto ang mga gamit sa loob. Meron lang itong maliit na sala set tapos ilang hakbang lang ay hapag-kainan na. Ibang-iba sa nakasanayan ko. But I must say, this is one of the best house that I've ever seen. Small yet refreshing. I would love to build my own bahay kubo too soon. Teka nga muna. Asan ba si Bullet? Hindi ko ito makita sa bawat sulok ng bahay. Akmang hahakbang na ako balik ng silid ng may nahigip ang mga mata ko sa ibabaw ng mesa. Nilapitan ko ito at tiningnan kung ano iyon. Isang tangkay pala ng pulang rosas, may naka-ipit naman dito na isang papel. Kinuha ko ito at binasa habang inaamoy ko ang bulaklak na ngayon ay hawak ko na.
THERE ARE MOMENTS IN MY LIFE THAT I'LL ALWAYS REMEMBER, NOT BECAUSE THEY WERE IMPORTANT, BUT BECAUSE YOU WERE THERE. I LOVE YOU, ALENA. I WILL ALWAYS REMEMBER THIS DAYS WITH YOU. THANK YOU. :)
-BULLET
I don't know but there's a side of me is happy about this words that she wrote and the other side is sad, maybe because we both know that this precious moment that we've shared won't take any longer. That in reality we both have different lives to face. Different consequences to go through. Different people to love too.
Alam kong hindi lang naman ako ang nasaktan sa paghihiwalay namin ni Bullet. Maaring siya nga ang nagtulak sa akin na lumayo pero alam ko, alam kong meron siyang malalim na dahilan kung bakit. May be her actions says she don't love me that day, but her cold eyes says different. Closure. Yung ang isang bagay na wala kami. I don't know the story behind her actions back then. Maybe it's one of the reasons why we still get hurts until this time. I didn't give myself a chance to know the truth. To find the truth. I let my anger invade in me. Umalis ako ng malaki ang galit sa kanya, at bumalik upang saktan siya. At ngayon napagtanto ko, I was so fucking selfish. I was so unfair. So weak. Ngayon hindi na ako magtataka kung bakit kami humantong sa ganito.
Hindi ko na nagawa pang pigilan at kusa nang tumulo ang aking mga luha sa aking mga mata. All this time ay ipinukol ko kay Bullet ang lahat ng sisi sa mga nangyari.. Namuhay ako ng may puot at galit sa kanya habang ito ay walang ibang ginawa kundi ang mahalin ako. Mas lalo pang lumakas ang pagdaloy ng mga luha ko ng muli kong maalala ang isang pangyayaring naganap sa aking silid kung saan saksi ang bawat sulok ng aking silid lalo na ang aking cabinet sa sakit na ipinadanas ko dito.
Binitawan ko ang papel at bulaklak na hawak ko at itinabon ang mga palad ko sa aking mukha at doon humagolhol. Bahagya lang akong natigilan ng may narinig akong kung anong bumagsak. Paglingon ko sa aking likuran ay nakita ko sa bukana ng pinto si Bullet. Halata sa mukha nito ang pagkabigla at pagkalito.
"P-princess. W-what's wrong?" Agad na lumapit sa akin si Bullet, halatang-halata ang pag-aalala sa mga mata nito. Mabilis ko naman itong sinalubong at yumakap dito ng mahigpit at doon umiyak sa kanyang mga bisig.
"I'm sorry, I'm sorry." I said while crying. "I-I..." Hirap na hirap akong magsalita dahil sa pag-iyak ko.
"Sshhh. Sshhhh, please don't cry." Pagpapatahan nito sa akin.
"Its my fault. Its all my fault" Sabi ko dito. "Kasalanan ko. Plinano kong maghiganti sa'yo, plinano kong saktan ka, plinano kong---" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil mabilis niya akong pinatigil.
"Alena wag kang umiyak, please. Just don't. I hate seeing your tears falls because of me. My heart breaks. Crap! Pinaiyak nanaman kita. Just hold on, let me do the risk, princess. Because I still believe someday you and me will find ourselves in love again." I felt her lips kisses my forehead. "'Di bale nang ako ang umiyak basta wag lang ikaw. Wag lang ikaw, Alena." I hug her so tight and place my face right into her left chest, silently savoring the beats of her heart. Yumuko ito at bumulong sa'kin. "I love you." She said many times. "I'm sorry." She lastly said after that she collapsed right away. My heart jumped when I saw how pale her face is. She even look like a dead person. God! What is happening?!
