{Chiara's pov}
Ik word duizelig en voor mijn ogen zie ik zwarte vlekken. Zie je wel, hij vind mij niet leuk.. en waarom zou hij? Het was gewoon uit pure medelijde. Ik heb ooit gelezen dat Liam geen nee kan zeggen als iemand moet huilen. En ik heb me wat afgehuild. Het was gewoon uit medelijden.. dacht ik nu echt dat een beroemd iemand mij leuk zou vinden? Natuurlijk niet! Ik ben het dikste, lelijkste kind dat er ooit bestaan heeft. Liam verdient veel beter dan mij. Ik kan Liam niet gelukkig maken. Het is denk ik maar beter als ik me mond hou over dat ik zwanger ben.. ik los het zelf wel op, ik ga het kind zelf wel groot brengen. Ik kreeg tranen in mijn ogen.. en ik weet niet of dat dat komt omdat Liam me niet ziet staan of omdat ik een kind alleen groot moet brengen. Wat als het kind later gaat vragen naar zijn vader.. Wat als al zijn klasgenootjes later een vader hebben en hij niet. Wat moet ik dan zeggen? Jou vader weet niet eens dat jij bestaat en hij is wereld beroemd. Je kunt hem maar beter niet gaan opzoeken.. want dan krijg je te horen dat het niet kan, dat jij zijn kind niet bent. Je hebt toch recht om je vader te kennen.. Waarom is alles zo ingewikkeld.. waarom heb ik niet gewoon een morning-afterpil gehaald bij de dokter.. dan had ik nog maar 5-10% kans om zwanger te worden. (A/N: whaha ik heb morgen biologie set en ja.. het gaat over cellen en seksuele voorlichting.. dus vandaar dit feit whaha jullie moesten dit gewoon ff weten.. oke sorry ik ga nu weer veder.) Wat moet ik nu doen? Waar moet ik nu wonen.. dadelijk moet ik gedwongen op straat leven en dan krijg ik daar mijn kind! Nee.. dat doe ik het kind niet aan.. dan stomp ik mezelf net zolang in mijn buik totdat het kind eruit is. Ik gun niemand zo'n kutleven als dat ik heb. Ik wil daar niemand in meenemen. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder en ik schrok op. 'Laat me met rust!' Gilde ik overstuur door mijn tranen heen. 'Het heeft allemaal geen zin meer! Ik heb alles verpest! Ik kan maar net zo goed gaan, dood! Ja, dan heeft niemand meer last van mij domme fouten.' De persoon pakte mijn armen vast en ik trok me wild los. 'Laat me gaan! Niemand geeft om mij! Niemand boeit het iets wat ik doe.. al steek ik mezelf neer. Niemand die erom kan rouwen. Ik heb niks meer alleen een kind in mijn buik waarvoor ik ook niet kan zorgen.. ik heb geen diploma, geen werk, geen inkomen. Waar the fuck moet ik in hemelsnaam van leven! Ik kan dit niet meer, nee ik wil dit niet meer'! Ik zakte door mijn knieën heen en begon te huilen. 'Ik denk dat je een bijzonder meisje bent'.. shit.. dat was.. nee.. ja toch wel.. dat was maria.. Ik keek op en keek in haar lieve, zorgzame bruine ogen. Is ze weer terug gekomen voor mij.. Waarom? 'Maria'.. stotterde ik. 'Waarom ben je hier? Ik laat je niet alleen buiten in de kou zitten! Je bent niet waardeloos en ik vind je een heel erg lief meisje. Kom maar met mij mee. Dan praten we bij mij thuis verder'. Ik stond langzaam op. Ik had niks te verliezen toch?
Eenmaal thuis in haar huis zaten we op de bank met een glas warme chocomelk. We hadden eigenlijk nog niks tegen elkaar gezegt. En waarom zou ze.. het was wel duidelijk toch? Blijkbaar dus niet want ze begon te praten. 'Dus.. wat is er nou precies gebeurd.' Bij de gedachte dat me ouders mij uit huis hadden geschopt kreeg ik weer tranen in mijn ogen. 'Doe maar rustig aan'.. Ik knikte. Normaal zou ik nooit maar zomaar alles toevertrouwen aan iemand. Maar deze vrouw had iets speciaals.. iets waardoor ik het haar wilde vertellen. En daarbij wist ze toch al mijn hele verleden ze wist zelfs meer als dat mijn ouders wisten. Ze wist zelfs van mijn vader.. Dus ik had niks te verliezen. Langzaam begon ik te vertellen. 'Nou ik belde dus aan.. en mijn ouders waren echt heel boos dat ik zolang weg was en niet op school was enzo.. Dus ze vroegen waar ik was en ik zei dat ik in het ziekenhuis was. Mijn moeder vroeg me waarom en ik zei dus dat ik zwanger was'.. Ik slikte even. 'Toen heeft mijn 'vader' me dus het huis uit gezet met veel geweld.. en mijn moeder hield hem niet tegen'. Misschien deed dat nog wel het pijnste van alles. 'Na een lange tijd op de deur te hebben gebonst besloot ik dat dat geen zin had. Dus ging ik zitten en ik pakte mijn mobiel, ging naar twitter en daar'.. de tranen stroomde over mijn wangen. Ik zie de foto van liam en dat onbekende meisje nog steeds voor me.. 'Daar zag ik een foto van liam en een ander meisje.. hij deed haar.. Hij vind mij dus niet leuk en ja..' Ik huilde nu echt heel hard. We krijgen een kind samen en hij vind mij niet eens leuk!! 'Och meisje toch! Ze kwam naar me toegelopen en sloeg een arm om me heen. 'Het komt echt allemaal wel goed en je kunt hier zolang blijven als je wil! Vanaf nu laat ik je niet meer gaan.' Er verscheen een kleine glimlach op mijn mobiel. 'En wat Liam betreft.. je moet wel ooit vertellen dat je zwanger van hem bent.. hij hoeft je niet meteen leuk te vinden .. maar ooit zal hij er toch achterkomen dat hij een kind heeft.. en je kunt hem daar maar beter op voorbereiden...'
