{Chaira's pov}
Liam pakte zenuwachtig mijn hand vast. We stonden voor het huis van de zoon van Maria en eerlijk gezegt was ik heel erg zenuwachtig. Ik wist niet wat ik kon verwachten, hoe ze op me reageerde. En misschien was ik nog wel zenuwachtiger voor Liam. Het is voor hem denk ik ook belangrijk dat ze gewoon normaal met hem omgaan, niet alsof hij een of andere konging was ofzo. We hadden Maria alles uitgelegt tot en met het gesprek met Simon. Ze vond het heel erg slim dat we het zo gaan doen en steunt ons in alles. Ik hoop niet dat zij al te veel last gaat krijgen van ons, wij. Ze heeft al genoeg voor me gedaan. Gisteren zijn we samen naar het ziekenhuis gegaan. Ik trilde helemaal van de zenuwen maar uiteindelijk kwam alles toch goed.
'Ik wil niet' fluisterde ik zachtjes. Liam zat langs me en aan de andere kant zat Maria. 'Ik ben er nu bij, er kan niks meer mis gaan' fluisterde Liam terug. Maar wat als hij het kind ziet? Reageert hij dan nog zo lief of.. Kijk, het kan gebeuren dat als hij het kind ziet dat het dan ineens veelste echt word voor hem en me alsof verlaat. Alsof Liam mijn gedachten kon lezen zei hij: 'Ik ga je echt niet verlaten, alsjeblieft vertrouw me.' Ik kon alleen maar knikken.'Chaira echt niet, echt'. Hij dwong me om hem aan te kijken met zijn handen. 'Alsjeblieft geloof me!' Ik deed de grootste moeite om ja te zeggen 'Ja liam' zei ik uiteindelijk. 'Ik geloof je maar ik ben gewoon zo bang, ik kan dit niet alleen. Waar ben je dan bang voor? Zeg het me, praat met me'. Ik vind dat hij gelijk heeft, wil ik een goede familie vormen moet ik praten. Ik heb nooit geweten hoe het is om te praten. Ik heb nooit iemand gehad waarmee ik kon praten, laat staan hoe ik goed moest communiceren. Al mijn hele leven sloot ik me af van mensen en zei ik bijna niks. 'Liam, ik ben bang dat als je het kindje ziet dat het je dan te echt word, dat je je dan pas realiseert dat je een kind met mij krijgt. Daarbij weet ik helemaal niet hoe ik een moeder of vriendin moet zijn. Ik weet helemaal niks, niks..' Ik keek liam aan en de tranen stonden in mijn ogen. Ik was waardeloos. 'Babe' fluisterde hij nu nog zachter. 'Je kunt het wel, vertrouw op je gevoel. Je bent zo aardig, doe gewoon wat je denkt dat je moet doen! En daarbij willen Maria en ik je helpen. Echt alles komt goed, maak je nou maar geen zorgen.' Ik gaf hem vlug een kusje op zijn wang. 'Mevrouw Daley'? Ik keek liam van de zijkant aan en hij beet op zijn lip. Hij had al wat stoppeltjes, wat echt ongeloofelijk sexy was. Volgensmij vond Liam het ook heel erg spannend. Maar ja, hij gaat dadelijk voor het eerst zijn kind zien. Ik heb zijn hele leven veranderd. We liepen achter de dokter aan naar een aparte kamer. Daar moest ik gaan liggen en deden ze mijn shirt omhoog. Ik was nu al bijna twee maanden zwanger en ik had al een heel erg klein buikje. De dokter smeerde wat gel op mijn buik en Liam pakte mijn hand vast. De dokter legde nog wat dingetjes uit maar ik was er niet bij met mijn gedachten. Ik ga gewoon voor de eerste keer mijn kindje zien. Ik ga het gewoon samen met Liam voor de eerste keer zien. De dokter hield de echo op mijn buik. Het voelde koud aan, maar eigenlijk voelde ik helemaal niks. Ik was in spanning. Ik keek naar het schermpje waar een klein lummeltje op verscheen, onze baby. Ik kon er niks aan doen, het zullen wel de hormonen zijn, maar er rolde tranen over mijn ogen. 'That's our baby' fluisterde Liam met tranen in zijn ogen. 'Ja het het is kerngezond.' Liam gaf me een kusje op mijn voorhoofd en kneep in mijn hand. 'We gaan dit samen doen, samen gaan we dit kleine mensje laten opgroeien tot een volwassen vrouw of man. We gaan dit samen doen Chaira'!
Als ik er aan dacht alleen al kreeg ik weer kriebels in mijn buik, liam was zo lief! Die avond hebben we met Maria heel veel dingen besproken. Deze vakantie gaan liam en ik een huis zoeken in londen en ook in Maria's huis maken we een baby kamer. Voor het geval dat Liam op tour is, dan kan ik bij haar blijven. Ook heeft ze ons alles uitgelegt en haar evaringen verteld. Het was mooi om te horen hoe trots ze was op haar kinderen, ik hoop dat ik dat ook kan gaan zijn. Maria liep dus voor ons naar de deur toe. 'Alles komt goed' fluisterde ze nog even onze kant op. Ik was zo zenuwachtig, ik.. ik zakte bijna door mijn benen heen. Ik wil altijd dat mensen mij leuk vinden, of in ieder geval ik wil een goede indruk maken. Misschien heb ik dat wel overgehouden aan dat pesten, ik wil niet dat mensen mij nog een keer gaan beledigen. Ik voel me ook altijd zeer ongemakkelijk in grote groepen tot dat ik de mensen goed ken. Eerst ben ik super verlegen maar daarna word ik zeg maar wat losser. Liam kneep even in mijn hand en ik keek hem aan. Ondertussen opende Maria de deur en liep naar binnen. 'Kom maar' zei ze en wij liepen achter haar aan. We liepen verder naar de woonkamer waar iedereen ons aankeek toen we binnen kwamen. Of ons, iedereen keek eigenlijk liam aan. Nu was het mijn beurt om hem gerust te stellen. Ik kneep in zijn hand en hij ontspande een beetje. 'Dit is dus mijn familie' zei ze trots. Vervolgens stelde ze iedereen aan ons voor. 'En dit zijn Chaira en Liam.' Iedereen begroette ons en, volgensmij was het Helma, kwam op ons afgelopen met een schattig kind in d'r armen. 'Dit is Roos en ze word vandaag 1 jaar' Ik glimlachte naar Roos. Ze was zo'n schatje. Liam en ik hadden gisteren in de stad samen een kadootje voor haar gekocht. Het was een rammelaar, met een schattige knuffel. We gaven helma de kadootjes en ze was er erg blij mee. Daarna kregen we een stukje taart en gingen liam en ik op de bank zitten bij Maria's kleinkinderen. Het was echt super awkward. Iedereen dacht hetzelfde, dat kon je gewoon zien. 'OMG LIAM PAYNE'!! Je zag het gewoon van hun gezicht afdruipen. Uiteindelijk zei Sammy (kleindochter van 15) 'Ik ben echt een grote fan van jullie band! Jullie zijn zo fantastisch en jullie liedjes! Ik houd echt van het Com'on com'on dat is echt een van mijn lievelingsliedjes'! Liam lachtte even haar richting in. 'Mag ik op de foto' vroeg ze daarna verlegen. 'Jaa hoor natuurlijk mag dat'! Ze pakte haar mobiel en ging op de foto. Daarna maakte we nog een shelfie met de hele familie. Ineens kwam er iemand op mijn schoot zitten. Ik keek en zag dat het Hannah was, de kleindochter van vier jaar. 'Hoe heet jij'? Vroeg ze. 'Ik heet Chaira en jij'? Ze lachte even. Liam was intussen druk in gesprek met de rest over vanalles en nog wat. Ik vond het fijn dat hij het zo goed kon vinden met de familie. En ik trouwens ook ze waren super aardig! 'Ik heet Hannah' zei ze ondeugend. 'En ik ben vier jaartjes' ze stak d'r vingertjes op en ik lachten naar haar. Ze was zo lief!! 'Dat is al best wel oud'! Zei ik en ze knikte hevig. 'Jaa en ik mag ook al bijna naar school!' Ik zag dat Liam me bekeek, en ik keek hem met een wenkbrauw omhoog aan. Hij playbackte iets maar ik kon hem niet verstaan. 'Ik vind jou aardig' zei Hannah ineens. 'Wil jij mijn vriendin zijn'. Misschien betekenen die woorden niks voor jullie, maar voor mij betekenen ze heel veel. Vandaag ga ik opnieuw beginnen, vandaag begint een nieuw leven met nieuwe familie!
Willen jullie misschien alsjeblieft dit verhaal promoten, stemmen en reageren? Ik wil namelijk heel erg graag weten of jullie het nog leuk vinden enzo! Ik schrijf er namelijk nog wel graag aan! Alvast bedankt jullie zijn geweldig! x
