Kalbini Öptüğüm Kadın

Yaralarını Göster

       Kavuşamayanlara, özleyenlere...

  Zor durumdayım. Merak bile etmiyor artık. Hadi geçtim merakı, ulan insan onca hatıranın hatırına bir kez aramaz mı? Baktım arayacağı yok, ben aradım. İnsan sevince dayanamıyor. Ufak bir tartışmada bile üzülüp ağlayan kadın gitmiş yerine başkası gelmiş sanki. Konuşurken şunu hissettim; eskiden olsa hemen ağlayan o kadının artık sesi bile titremiyor. Bunu hissettiğim an dedim ki " tamam, kalbinde olmasa da beyninde bitirmiş bu beni. "
  O anda kararımı vermiştim aslında. Artık onun esiri olmayacaktım. Kendi yolumu çizmeye çalışıyorum. Ama ne olursa olsun hakkında kötü konuşamam, çünkü sevmiştim gerçekten ve hatıralara ihanet etmek bana göre değildi.
  O da mutludur şimdi muhtemelen, umarım hep mutlu olur. Bu ayrılık ona iyi gelmiş, belki bana da iyi gelir. Olur muyum bende sensiz? Güler miyim olana da olmayana da. Evet çok ihtiyacım var ama sen yoksun. Alışıyorsun bir zaman sonra ve inan bana bir şeye alışmak zorunda bırakılmak, işte bu çok acıtıyor. Terkedilmekten daha çok yoruyor insanın kalbini. Ama sana çok teşekkürler kadın. Beni ne kadar güçlendiriyorsun. Bir çeşit antrenman gibi, alıştıkça güçleniyorum.
  Şimdi tek isteğim biraz dinlenmek. Çok sevecek biri değil, çok değer verecek birinin elini tutmak ve hasret kalmışçasına sarılabilmek gözüm kapalı. Düşününce anlıyor insan, sevdiği birine sırtını dönebiliyor insan ama değer verdiğine dönemiyor işte. Bırakamıyorsun öyle ortalıkta. Geçemiyorsun kendinden geçer gibi.
  " Kara bir bela gibi ne ileri gidebiliyor insan ne de bir adım geri. Öyle kalakalıyorsun." Kurtulmak istiyorum artık. İstiyorum ki halden anlayan, dertten anlayan ama hep gülebilen biri gelsin ve yaralarını göster desin, açayım sonuna kadar. Göstereyim en ufak çizgileri bile. Sıkıca sarılayım ona, yaralarım iyileşsin ona dokunduğum her saniye...

       Yaralarını göster ben varım artık.