ENTRY #10 - Pitch Black Eyes
Salubong parin ang kilay ni Xander habang nagmamaneho siya. His full attention is just focused on the road. Ni sulyap ay hindi niya ginagawa sakin.
It's been 2 weeks since the last scene happened in my office. At sa buong dalawang linggong iyon ay naging malamig ang pakikitungo niya sakin. And I hate it! Paano ko maisasagawa yung plano ko kung halos ayaw niya akong pansinin? So I need to come up with a plan. I need to do something para magkaroon ng progress ang plano ko.
Pupunta kami ngayon sa Tagaytay. Again. To visit the site. Doon ko kasi naisipan na ipatayo yung branch na gusto ni dad for the expansion of our business in States. So I suggested na sa Tagaytay nalang ipatayo dahil mas maganda ang location at refreshing pa ang klima doon.
And here we are. Pangalawang beses palang kaming pupunta ulit dito. Yung unang beses kasi ay noong tinignan namin yung location. At ngayon naman ay susukatan na yung lupa.
Nauna na yung ibang engineers na hinire ni dad para sa construction ng site. And here I am riding to the car of the man I loathed. I have no choice but to stick on his presence kung gusto kong matupad ang mga plano ko. At syempre kailangan ko din siya para sa business ni dad. And it's like hitting two birds with one stone right? I'm so brilliant.
Pero sa ngayon, kailangan ko munang alamin kung anong problema nitong lalaking 'to at ayaw akong pansinin.
I poke his arm na mahigpit na nakahawak sa manibela. Kitang-kita ko ang pag-flex ng mga muscles niya dahil sa higpit ng paghawak doon. Sobrang laki talaga ng pagbabago niya physically. This monster transformed into a greek god. But still... He's a monster inside.
"Xander..." Masuyong tawag ko sa kanya.
"What?" Simpleng sagot niya. Hindi man lang ako sinulyapan.
"Why are you so quiet?" Tanong ko sa kanya.
He just shrugged. "Nothing." He said. At ni isang sulyap ay hindi niya talaga ginawa sakin. This man really pisses me off.
Ano bang problema niya? Nagsimula lang siyang maging ganyan ka-cold sakin nung nagtalo kami sa office ko dahil tumawag si Patrick. He asked me who's Patrick. And of course hindi ko sinabing nanliligaw sakin si Pat. It'll ruin my plan. Then after that nag-walk out lang siya at ganito na siya ka-cold sakin. Maybe because hindi matanggap ng ego niya na hindi na ako ang dating Xhyril na habol nh habol at baliw na baliw pa sa kanya.
Well, talaga namang hindi na. Dahil ngayon sisiguraduhin kong siya naman ang maghahabol at magmamakaawa sakin.
After that small conversation we had ay hindi na kami muling nag-usap. I didn't try to make a conversation again. Bahala siya sa buhay niya dyan kung ayaw niya akong kausapen.
'Nice move for making him fall, huh? Tsss. ' my subconscious. But I just dismissed the thought.
Sinalubong agad kami ng ilang tauhan sa site pagkarating palang namin. Almost 3 hours ang byahe namin mula Manila hanggang Tagaytay, and I find it so tiring. Dagdag pa na walang ka-kwenta-kwenta 'tong kasama ko. Tsss.
May lumapit na agad sakin na isang lalake na nakasuot ng hard hat at may hawak ng floor plan ng ipapatayong branch dito. And I'm sure he's one of the engineers that my dad hired or talagang employee na siya ni dad sa States palang dahil muka siyang foreigner.
"Ms. Xhyril Patterson?" The foreigner asked.
"Yes?" Simpleng sagot ko. I have no time for chitchats.
