SENSİZLİĞİ DİNLE

İLK BULUŞMA

Ve ders bitmişti.
Yasemin eline telefonunu almıştı .
- Kanka bak çocuk bu.
Umursamamıştım önce ama fotoğrafa dikkatlice bakınca alamıyorsun gözlerini.
Allahım o nasıl gözdür öyle. Sanki denizi içine sığdırmışlardı ve o gülüş. Hayatımda gördüğüm en güzel bakışlardı hâlâ ismini bilmediğim o insanın.

-Nasıl kabul ediyor musun?
Sorusuna gülmüştüm elimde olmadan.
Çünkü bilmiyordum Aşk ne demek. Bildiğim kadarıyla sonunda hep gözyaşı vardı. O yüzden kimseye açmak istemiyordum kalbimi.

Nasıl oldu bilmiyorum ama biranda kendimi saçlarıma şekil verirken bulmuştum. Alışık değildim bu tür işlere ama içim kıpır kıpırdı.

Söz vermiştim Yasemin'e en azından fırsat vermem gerektiğini söylüyordu. Tam bir saat vardı buluşmaya.

Ben beynimdeki sorulara cevap bulamazken dayanamayıp sormuştum yüzümün kızarmasına bakmadan;
-Adı ne?
-Emre
Sonunda gizli aşkın gizli kahramanının ismini öğrenmişliğin mutluluğu kalbimin atışlarındaki heyecanı yansıtmıştı yüzüme.
Ve zil çaldı. Ben bir adım ileri bir adım geri geliyordum. Bilmiyordum ne olacağını
Sonunda beklenen o an gelmişti.

Biz onların okuduğu okulun önüne kadar geldik. Bir süre bekledikten sonra bize doğru yaklaşan iki erkek belirdi.

Siz ne dersiniz bilmiyorum ama ben utangaçlığıma veriyorum. Oradan koşar adımlarla kaçmamı. Yasemin her ne kadar arkamdan seslensede olan olmuştu artık geri dönemezdim. Daha çocukla tanışmadan kaçmıştım. Heryerim titriyordu. Sanki gözlerimin önünde cinayet işlenmiş gibi. Ben sokaklar arasında kaybolurken arkamdan biri gözlerimi elleriyle kapatmıştı. İşte o an neyi unuttuğumu bile unutmuştum...

Sonunda o ellerin sahibi içimdeki korkuyu almıştı çok şükür.
-Benim Yasemin.
-Kafayı mı yedin. Neden kapatıyosun gözlerimi?
-Neden kaçtın sen?
-Boşver onu ne oldu anlat ne dedi?
-Kız nerde dedi.
-Sen ne dedin?
-Kız kaçtı, dedim.
-Ne! O ne dedi?
-Güldü bende senin fotoğrafını gösterdim.
-Tamam kız güzelmiş dedi.

Bu konuşma okula kadar devam etmişti. Derse girdik daha üç saat var ya hiç çekilmez. Derken biz dersi kaynatmıştık Yasemin'le. Eve gidiş zili çalmıştı sonunda biz yolumuzu parka çevirmiştik Yasemin evine ayrılınca normal olarak parkın içinden devam edecektim yoluma. İşte o yol benim insanlığımdan bin kez utanmamın vesilesiydi.

Issız bir köşede tanınmadık bir yazar birkaç tane kendi yazdığı kitapları satışa açmıştı. Diğer tarafta henüz on yaşında erkek çocuk geçimini ayakkabı temizleyerek sağladığı her halinden okunuyordu onun o feryadı benim damarımdaki kanı durdurmuştu.

- Gel abi gel bir buçuk lira.
Ben bu kadar nimetlere karşılık hâlâ şükretmiyordum oysa. Az daha ilerlemiştim acaba bu yol beni hangi duygulara sürükleyecekti. Bir adım daha atınca ilerde bir kadın yanında benimle aynı boylarda erkek çocuk.
Kestane satıyorlardı el arabasının üzerinde. Biraz daha yaklaşınca tanınmış sima olduğunu anlamıştım. Yanlış görmüyordum o benim sınıf arkadaşım Yasin tam selam verecektim yanındaki kadına "Anne" dediğini duymuştum. Nasıl yani? O sınıfta bambaşka olan insan dışarda bambaşkaydı. Düşünüyordum da acaba babası ne iş yapıyordu?. Çok geçmeden öğrenmiştim babasının geçen yıl kanserden vefat ettiğini. İçim paramparçaydı birsürü ders çıkarmıştım bugün. Babası vefat edince eve bakma gereksimi duyduğu için alnının teriyle ekmek parası kazanıyordu. O gün şükretmeyi öğrenmiştim. Ve gururuna dokunmasın diye Yasinin yanından uzaklaşmıştım hiç konuşmadan. Arkama bakamıyordum artık.

Nihayet eve gelmiştim .

Herşey klasikti yemek yedikten sonra odama çıkmıştım. Hiçbir şey umrumda değildi yatağıma çekildim ve olanları düşünmüştüm. Bir anda uykuya dalmışım.
Sabah annem çalar saat gibi başlamıştı beni uyandırma fasıllarına. Her neyse üzerimi giyip çıktım dışarı. Kahvaltı okulda yapılırdı bizim bildiğimiz.
Hemen Yaseminle her gün buluştuğmuz yerde buluşmuştuk okula gitmek için.

-Günaydın
-Günaydın,sana bir haberim var.
-Neymiş
-Emre, bana mesaj attı.
-Ne yazmış?

Evet arkadaşlar bu bölüm bu kadar. Heyecanlı olsun diye burada kesiyorum diğer  bölümde görüşmek üzere hoşçakalın.