De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

1

Eindelijk kon ik de deur achter mij sluiten en vertrekken naar het werk. Ik hou van werken. Ik heb fantastische collega's die me elke dag aan het lachen brengen. Ik vind werken ook leuk omdat ik dan een paar uur van huis weg ben. Weg van Willem. Willem en ik zijn nu al 5 jaar "samen" waarvan hij mij al 3 jaar mishandeld, zwaar mishandeld. Het begon bij een slag in mijn gezicht en is ondertussen al geëscaleerd naar betastingen tot zelfs verkrachtingen. En ik als politieagente zou beter moeten weten, maar ik heb bang. Ik heb zoveel bang dat hij mijn vrienden iets gaat aan doen. Hij heeft daar altijd al mee gedreigd dus hou ik mijn mond tegen iedereen. En wat er thuis allemaal gebeurd blijft achter gesloten deuren.

Aan het commissariaat aangekomen keek ik nog even in mijn achteruitkijkspiegel voor te zien of mijn schmink nog alles verborg. Ik zette een glimlach op mijn gezicht en stapte uit. Ik voelde dat het een zware dag ging worden. Mijn lichaam deed pijn en ik was moe, maar ik moest doorzetten. "Goedemorgen." Zei ik vrolijk en zette me op mijn vaste plaats naast Eric. "Goedemorgen Brigitteke." Eric keek me met een vrolijke blik aan. "Dag Ericske." Zei ik vrolijk terug. "Zo goedgezind vandaag?" Vroeg ik hem. Hij bleef maar glimlachen. "Ja zene. Wij mogen een hele dag patrouilleren, als beloning voor onze snel opgeloste zaak." We gaven elkaar een high-five. "Dat hebben we weer goed gedaan." Zei ik trots. "Wij zijn dan ook goed he Brigitteke." Ik knikte met een glimlach op mijn gezicht.
"Brigitte, Eric. Gaan jullie vrijdag na het werk mee gaan eten? Partners inbegrepen." Even wist ik niet wat antwoorden. Ik zou Willem sowieso moeten meevragen, want ohwee als ik later thuis kom. "Eeh...ja is goed. Ik ga het vanavond nog wel even vragen aan Willem. Ik laat je nadien wel iets weten." Antwoorde ik dan maar. "Super." Aangezien Eric niemand had kon hij dus snel beslissen.

"Gaan we vertrekken?" Eric vroeg mijn aandacht door een zachte stomp tegen mijn arm te geven. Ik probeerde de pijn te verbergen, maar dat lukte niet zo goed. Eric keek me raar aan. Zijn ogen gingen van mijn arm naar mijn gezicht. "Is goed." Ik stond recht en deed mijn jas aan. "Tot vanmiddag iedereen." Zeiden Eric en ik en vertrokken dan naar onze auto. "Brigitte, is alles oké?" Ik stopte de beweging van mijn arm om mijn gordel te pakken en keek hem aan. "Ja tuurlijk. Hoezo?" Ik keek hem vragend aan en deed mijn gordel vast. "Je trok een pijnlijke blik toen ik je een stootje gaf." Hij zei het nogal onzeker. Hij leek zelf niet te weten of hij gelijk had. "Ohnee, ik ben gestruikeld over het opstapje van onze deur en met mijn arm tegen de deurklink gebotst. Het ziet nogal blauw." Zei ik met een zenuwachtige lach. "Ah zo oké. Ik maakte me al zorgen." Ik glimlachte zachtjes en fluisterde tegen mezelf "dat kan je beter wel doen...". Ik keek hem even aan om te zien of hij me gehoord had of niet en keek dan weer voor me. "Ik hoop dat we een rustige dag tegemoet komen." Eric stemde ermee in en vervolgde erop dat hij ontzettend moe was van de vorige avond. Hij had het nogal laat gemaakt met zijn films kijken.

Na een rustige werkdag maken Eric en ik ons klaar om naar huis te vertrekken. Ik keek er enorm hard tegenop. "Ben je niet blij dat je naar huis mag ofzo?" Eric kwam naast mij op de bank in de kleedkamer zitten. "Niet echt nee. Ik werk liever nog een paar uur met u dan naar huis te gaan. " Zuchtte ik. "Agh, morgen zien we elkaar wel weer. Dan maken we er weer zo'n topdag van zoals vandaag." Hij legde zijn arm over mijn schouder en trok mij stevig tegen zich aan. Ik lachte de pijn weg. "Ik kijk er al naar uit." Ik haalde Eric zijn hand van mijn schouder en stond recht. "Zijn we weg?" Hij knikte en volgde me mee naar buiten. "Tot morgen sjoe. Als er iets is stuur je maar he." Hij gaf me een kus op de wang en liep door naar zijn auto. Kon ik hem maar sturen...dan had ik dat al lang gedaan.    Ik stapte in mijn auto en reed zo snel mogelijk naar huis.

Thuis aangekomen begaf ik me direct naar de woonkamer zodat Willem kon zien dat ik thuis was. "Mooi op tijd." Zei hij met zijn ogen gericht op de klok. "Ik wil dat je morgen vroeger thuis komt." Sprak hij uit. Ik keek hem vragend aan. "Waarom? En vroeger op de manier van halve dag?" Vroeg ik bang. Hij keek me doordringend aan. "Waarom? Omdat ik wil dat je vroeger thuis bent. En nee, je moet werken. Je moet zorgen dat ik eten heb. Je bent nu te laat thuis." Zijn stem klonk met elk woord zwaarder en zwaarder en met elke noot voelde ik me kleiner worden. "Ik ben echt rechtstreeks vertrokken van het werk. Ik kan hier niet vroeger geraken." Hij stond kwaad recht en kwam naar me toe gelopen. Hij zette zijn hand op mijn keel en duwde me tegen de muur. "Dan maak je maar overtredingen ofzo, maakt niet uit hoe je het wilt oplossen. Maar je komt vroeger thuis." Riep hij luid. Hoe langer hij zijn hand op mijn keel duwde, hoe minder lucht ik binnen kreeg. Hij sloeg mij met zijn platte hand in mijn gezicht en liet me dan los. Doordat mijn lichaam te weinig zuurstof had kon ik niet blijven rechtstaan en viel ik dus om. "Sta recht." Hij gaf met zijn voet een tik tegen mijn hand. "Sta recht godverdomme!" Hij nam mijn haren vast en trok mij recht. Hij sleurde me naar de keuken toe en gooide me tegen het aanrecht aan. "Ik verwacht binnen dit en een half uur eten op tafel. Er hangt wat als het niet lekker is." Zijn stem kleineerde me. Als politieagente kon ik iedereen en alles aan, maar als Brigitte was ik zwak.