De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

30

Ik zat nu al een week bij Eric. Het is al heel aangenaam en gezellig geweest, maar toch voelt het niet helemaal goed. Mijn grootste vermoeden was dus ook dat het niet goed voelt, omdat het niet mijn eigen plekje is. Eric heeft me wel een eigen bed, een eigen kamer gegund, maar het lijkt te weinig. Ik was al aantal dagen op zoek naar een eigen plekje. Ook nu was ik daarnaar opzoek. Ik probeerde het zolang mogelijk te verzwijgen voor Eric. Hij zou me proberen tegenhouden en dat is het laatste wat ik wil. Het lukte me heel goed om niets te zeggen...tot nu. Ik was zover in gedachten verdronken dat ik niet doorhad dat hij achter me stond. "Wat ben je aan het doen?" Vroeg hij me dan ook. Ik schrok uit mijn gedachten en keek achterom. "Niets hoor." Zei ik hem en minimaliseerde de pagina waarop ik bezig was. "Ben je opzoek naar een appartementje?" Ik haalde mijn schouders op en liet mijn hoofd zakken. "Sjoe, denk je dat ik boos ga worden ofzo?" Weer haalde ik mijn schouders op. Hij zette zich naast mij neer en keek me aan. "Ik wil alleen dat je er zeker van bent. Ik ben heel bezorgd over u, soms misschien wel overbezorgd, maar dat is gewoon omdat ik wil dat er niets gebeurd. Als je alleen bent kan ik niks voor u doen moest er iets gebeuren." Zei hij me. Ik keek hem met een zwakke glimlach aan, maar reageerde niet. Hij draaide de laptop en deed de pagina terug open. Hij leek vrij enthousiast te zijn, tot hij zag waar ik een appartement aan het zoeken was. "Dat is niet in...wil je naar het buitenland verhuizen?" Vroeg hij met een krop in de keel. Ik knikte. "Waarom?" Hij schoof de laptop naar achter en ging met zijn hand door zijn haar. "Ik wil opnieuw starten. Alles opnieuw. Een nieuwe start, nieuwe omgeving, nieuwe mensen, gewoon een nieuw leven." Legde ik hem uit. "Een nieuw leven?" Hij keek me vol ongeloof aan. "Ik ga nooit vooruit geraken op deze manier. Ik blijf stilstaan in een het verleden, Eric. Ik wil gelukkig zijn." Ik keek hem aan. "En hopelijk pak je me dat niet af." Hij zuchtte en draaide zijn hoofd van mij weg. "Natuurlijk wil ik je geluk niet afpakken. Je weet dat ik het aller beste wens voor u, maar kan dat niet hier bij ons?" Ik schudde mijn hoofd. "Jullie betekenen alles voor me, maar al die druk kan ik niet meer aan. Als ik bij nieuwe mensen ben wordt ik er niet aan herinnert. Zij weten dan niet wat er met me aan de hand is of wat er gebeurt is en dat moet ik hen ook niet zeggen." Hij keek me terug aan. "Dus je wilt weg van uw beste vrienden?" Ik knikte. "En van mij ook?" Zijn ogen vertoonde hoeveel schrik hij had voor mijn antwoord. Aangezien ik niet direct antwoorde liet hij zijn hoofd zakken. Ik was er vrijwel zeker van dat hij zijn tranen niet meer kon bedwingen. Ik legde voorzichtig mijn hand op zijn been. "Het is niet zoals jij het denkt, Eric. Als dit allemaal niet was gebeurd, hadden wij samen al veel verder gestaan dan dat we stonden. Ik weet dat ik niet zonder u kan, maar ik moet nu eerst aan mezelf denken." Met zijn betraande ogen keek hij me aan. "We kunnen er hier toch samen aan werken? Zoals ik je had gezegd. Eerst zien dat jij gelukkig bent en dan werken we aan ons, maar dat alles kunnen we toch samen doen?" Smeekte hij me. "Ik weet het niet Eric. Momenteel is het allemaal veel te moeilijk voor me." Hij zuchtte en verschoof zijn stoel naar achter. "Denk alstublieft ook aan ons, Brigitte. Wij hebben u ook nodig. Ik heb u nodig." Ik liet mijn hoofd zakken. "Ik maak die keuze zelf. Ik moet zien wat voor mij het beste lijkt." In mijn ooghoek zag ik dat hij zijn hoofd knikte. "Dat weet ik, maar hopelijk denk je aan alles en niet alleen aan het feit dat je een nieuw leven wilt opstarten. Dat gaat je hier ook wel lukken hoor." Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. "Hier heb ik geen toekomst meer. Alles laat mij daaraan herinneren. Waar ik ook kom, ik heb schrik dat Willem plots voor me staat en dat ik dan niks meer kan doen. Ik wil niet constant alles herbeleven. Wat ik heb meegemaakt is vreselijk, Eric. Maar dat begrijpen jullie allemaal niet. Ik zag hoe heel zijn lichaam verstijfde. Zijn strakke blik keek me aan. Het leek alsof ik door dit te zeggen een snaar bij hem heb geraakt. Iets wat hij niet wou horen, maar toch te horen kreeg. "Spijtig genoeg begrijp ik dat allemaal heel goed, Brigitte. Je bent niet de enigste dat zulke vreselijke dingen heeft meegemaakt." Zei hij me. Zijn strakke blik veranderde en al snel zag ik de tranen terug in zijn ogen staan. Hij draaide zijn hoofd van mij weg en stond recht. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had dit totaal niet verwacht. Ik hoorde hoe hij zichzelf in zijn kamer opsloot, terwijl ik voor me bleef uitstaren. Wat bedoelde hij hier toch in godsnaam mee? 

Wat ik niet wist en wat ik ook nooit had gedacht, was dat ik echt wel niet de enige was in mijn omgeving. Spijtig genoeg wordt er vaak vergeten dat het niet alleen vrouwen zijn die zulke dingen meemaken. "Ik werd van mijn 8 tot mijn 14 misbruikt door mijn stiefmoeder." Waren de woorden die op mijn hart drukten. Dat hij me dit nooit heeft durven vertellen. "Ik weet wat je moet doormaken, Brigitte. En ik hoopte u met mijn ervaringen te kunnen helpen." Zei hij me. Nadat ik die woorden hoorde wist ik niet meer wat doen. Op deze moment maakte hij het mij zo moeilijk.