De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

8

Onderweg naar het commissariaat had ik Tineke laten weten dat ze zich in ons kantoor moest zetten zodat Denis haar niet zou kunnen zien. Patrick en Eric namen Denis uit de auto en brachten hem richting de cel, terwijl de chef en ik er achteraan liepen. Het moment dat we Floor en Obi voorbij liepen keken ze ons verbaasd aan. Floor stond recht en kwam naar mij toe. "Waarom is hij hier?" Vroeg ze mij. Ik zei niets, maar deed teken dat ze mij moest volgen naar Tineke toe. Ik deed de deur van ons kantoor open. Tineke keek me bang aan. "We hebben hem. Hij kan je niks meer doen." Ze stond recht en kwam naar mij toegelopen om mij dan in een omhelzing te nemen. "Dank u voor alles Brigitte." Zei Tineke stil. "Wat bedoel je met 'niets meer doen'?" Tineke liet me los en keek Floor geschrokken aan. "Hij..hij sloeg mij en..." Ze kon niet meer verder, want ze barstte in tranen uit. Floor nam haar in een stevige omhelzing. "Shht, het is oke. Je bent veilig." Suste Floor haar. Ik verliet het kantoor zodat ze even alleen konden zijn. "Eric, nu naar mijn kantoor." Riep de chef kwaad. "Patrick gij ook." Ik keek met een vragende blik naar Eric. Zonder woorden te gebruiken probeerde hij me gerust te stellen door "nikske" te articuleren. Hij liep samen met Patrick het kantoor van de chef binnen. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ik aan Obi die verward geraakte door heel deze chaos. "Geen flauw idee." Zei hij en lachte zachtjes. Ik onderdrukte een lach. Ik zette me aan de grote tafel in afwachting tot Floor en Tineke gedaan hadden met praten. Na een tijd kwamen Eric en Patrick het kantoor van de chef uitgelopen. Patrick ging kwaad naar het onthaal en Eric zette zich naast mij neer. "Wat was er?" Vroeg ik voorzichtig. "Nikske Brigitte, maak u maar geen zorgen." Zei hij terwijl zijn ogen gericht waren naar zijn schoenen. "Als er niets is gebeurd gaat de chef ook niet kwaad zijn he. Wat is er gebeurd?" Vroeg ik nogmaals. Hij zuchtte en legde zijn armen op de tafel. Hij liet zijn hoofd op zijn ineen gehaakte handen leunen. "Denis weer..." Hij zuchtte en leek niet verder te gaan. "Wat Denis? Wat is er gebeurd met Denis?" Vroeg ik hem rustig. Hij zuchtte voor de zoveelste keer en keek mij aan. "Hij werd agressief en aangezien ik nog boos was van wat hij u wou doen heb ik..ja.." Hij draaide zijn hoofd van mij weg. Ik legde mijn hand op zijn arm. "Wat heb je gedaan?" Hij haalde zijn schouders op. "Ik heb een paar klappen uitgedeeld en Patrick heeft hem letterlijk in de cel gegooid, omdat hij het beu was." Hij keek me heel even aan om dan zijn blik naar zijn schoenen te richten. "Eric, waarom doe je zoiets?" Hij haalde zijn schouders op. "Hij moest zijn verdiende loon krijgen." Zei hij stil. "Maar Eric dat moet jij toch niet doen. Je kan je job daarbij verliezen he." Ik kneep zacht in zijn arm. "Wie gaat het dan doen? Er zal hier niemand anders zijn verantwoordelijkheid opnemen hoor." Hij leek gefrustreerd te zijn. "Ik ging hem zeker nog zijn verdiende loon geven." Zei ik vastberaden. Hij  schudde zijn hoofd. "Dat laat ik u niet doen ze. Hij heeft zijn plezier al gehad om Tineke vanalles aan te doen. Wat als hij u zou slaan?" Hij keek me doordringend aan. Deze keer haalde ik mijn schouders op. "Wat?" Vroeg hij en deed mij na door zijn schouders op te halen. "Dan is dat zo he." Zei ik hem. "Nenene, die hoeft u niks te doen. Dat zou ik mezelf nooit vergeven." Ik draaide mijn hoofd van hem weg. Hij mag dus nooit te weten komen dat ik net hetzelfde als Tineke meemaak. "Alles inorde?" Ik voelde hoe Eric zijn hand op mijn been legde. Door de vele wonden en blauwe plekken op mijn been trok ik hem snel weg. Ik keek hem snel aan. Zijn vragende blik ging van mijn been naar mijn ogen. "Het is oke." Zei ik en stond recht. Floor en Tineke kwamen net onze bureau uitgelopen dus kon ik direct naar binnen. Met tranen in mijn ogen loop ik voorbij de bureau van Koen en Tineke. Ik hoorde een bekende stem "Ik heb eten" roepen en niet veel later botste ik tegen Koen. "Sorry." Zei ik stil en liep door naar mijn kantoor. "Brigitte?" Hoorde ik Koen roepen. Maar zonder te reageren gooide ik mijn deur toe. Door alle woede die in mij zat maar dat ik al een tijd niet kon uiten gooide ik alles wat op mijn bureau stond, behalve de computer, op de grond. Alle emoties werden zoveel dat ik tegen de muur in elkaar stortte. "Brigitte, alles oke?" Vroeg Koen die zich vertoonde. "Laat me gerust." Riep ik kwader als bedoeld en barstte in tranen uit. "Eric, ga jij eens even zien." Hoorde ik Koen nog zeggen voor dat hij de deur sloot. Ik legde mijn hoofd neer op mijn knieën en huilde verder. Even later hoorde ik een deur opengaan. Zoals verwacht kwam Eric binnen. Niet dat ik hem had gezien, maar zijn zachte stem drong mijn oren binnen. Hij kwam naast me zitten en legde zijn armen om mij heen. "Kom hier." Zei hij stil. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borstkas en probeerde te kalmeren wat niet goed lukte. "Doe maar rustig." Fluisterde hij en wiegde ons heen en weer wat me na een tijd wel kalmeerde. "Wat is er?" Vroeg hij als ik gekalmeerd was. "Ik ben het beu om een teleurstelling te zijn voor u. Dankzij mij heb je naar je voeten gekregen van de chef en dankzij mij heeft Denis u geslagen." Snikte ik. "Brigitte, ik heb er zelf voor gekozen. Jij moet jezelf niets verwijten." Zei hij me. "Ik ben de slechtste vriendin die iemand kan hebben." Hij trok me steviger tegen zich aan. "Nee sjoeke, dat ben je niet." Ik knikte. "Ik wist al lang dat Tineke werd mishandeld en ik had direct iets moeten doen. Van de moment dat ik het wist. Maar ik heb gewacht tot vandaag." Ik barstte weer in tranen uit. "Brigitte, je hebt gedaan wat je kon. Dankzij u is Tineke van die rotzak verlost en kan hij haar niks meer doen. Dankzij u kan Tineke verder leven en kan ze terug gelukkig worden." Ik sloot mijn ogen en huilde tot er niets meer uitkwam. En al die tijd bleef Eric bij mij zitten. Ik was blij met een beste vriend als hem..heel blij. "Gaat het?" Ik keek hem aan en knikte. "Als er iets is ben ik altijd bereikbaar he. Ik ben er voor u." Zei hij en probeerde zoveel mogelijk oogcontact te maken. Ik knikte en nam hem in een omhelzing. "Bedankt voor alles!"